O Γεώργιος Ράλλης

O Γεώργιος Ράλλης (Αθήνα, 26 Δεκεμβρίου
1918 – 15 Μαρτίου 2006) υπήρξε διακεκριμένος πολιτικός της Δεξιάς, πρόεδρος της
Νέας Δημοκρατίας, υπουργός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ήταν γόνος μεγάλων
πολιτικών και οικονομικών τζακιών Κερκυραϊκής προέλευσης: παππούς του ο
πρωθυπουργός Δημήτριος Ράλλης, πατέρας του ο Ιωάννης Ράλλης, κατοχικός
πρωθυπουργός διορισμένος από τους ΝΑΖΙ, μητέρα του η Ζαΐρα Θεοτόκη, κόρη του
πολιτικού και πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη και αδελφή του επίσης πολιτικού και
πρωθυπουργού Ιωάννη Θεοτόκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Με την αποφοίτησή του το 1939, υπηρέτησε τη θητεία του. Κατετάγη στη Σχολή
Εφέδρων Ιππικού Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου
υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος. Στη συνέχεια αποστρατεύτηκε και άσκησε τη
δικηγορία, ενώ ο πατέρας του αναλάμβανε τη δοτή πρωθυπουργία και έστηνε τα
Τάγματα Ασφαλείας. Η οικογενειακή αυτή στράτευση στο πλευρό των καταχτητών τον
οδηγεί μεταπολεμικά σε ενεργή δράση με το αντικομμουνιστικό μπλοκ. Έτσι,
επανακατατάσσεται στο στρατό και συμμετέχει στον εμφύλιο πόλεμο ως έφεδρος
αξιωματικός των Τεθωρακισμένων. Την ίδια περίοδο ο πατέρας του καταδικάζεται σε
ισόβια κάθειρξη για συνεργασία με τους κατακτητές και πεθαίνει στην φυλακή το
1946. Παρά τη ρητή εντολή του πατέρα του να μη
στραφεί στην πολιτική, ο Γεώργιος Ράλλης κατεβαίνει στις εκλογές του 1950.
Ενδεχομένως αυτό που τον ωθεί σ’ αυτή του την απόφαση είναι να αποκαταστήσει το
όνομα της οικογένειάς του, όπως εξομολογείται σε μια από τις τελευταίες του
συνεντεύξεις το 2004. Η οικογενειακή του καταγωγή από τα παλιά μεγάλα
τζάκια τον τοποθετεί στο Λαϊκό Κόμμα και όχι στο Βενιζελικό. Το 1950 εκλέγεται
από τις λίστες του Λαϊκού Κόμματος για πρώτη φορά βουλευτής Αθηνών.
Επανεκλέγεται με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού (1951–1952) και της ΕΡΕ
(1956). Διετέλεσε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως επί κυβέρνησης Παπάγου
1954–1956 και υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση
Κωνσταντίνου Καραμανλή (1956–1958), απ' όπου παραιτήθηκε (1958) λόγω διαφωνίας
του για τον εκλογικό νόμο, μη λαμβάνοντας μέρος στις εκλογές του ίδιου έτους. Επί
της υπουργείας του διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε τη συμφωνία για την ίδρυση της
Ολυμπιακής Αεροπορίας, ενώ ήταν από τους πρώτους που προώθησαν την δημιουργία
Μετρό στην Αθήνα. Στη βραχύβια κυβέρνηση
Κανελλόπουλου, το 1967 αναλαμβάνει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Μετά την
εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, προσπαθεί από το Τμήμα Αμέσου
Δράσεως της Χωροφυλακής να κινήσει το Β’ και Γ’ Σώμα Στρατού εναντίον των
πραξικοπηματιών, αλλά αποτυγχάνει. Συλλαμβάνεται και τίθεται υπό κατ’ οίκον
περιορισμό για δύο μήνες. Τον Απρίλιο του ’68 συλλαμβάνεται και πάλι και
εκτοπίζεται στην Κάσο έως το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Έτσι, έρχεται άμεσα αντιμέτωπος
με το βαθύ πυρήνα του μετεμφυλιακού στρατιωτικού κράτους και παρακράτους. Όταν
επιστρέφει στην Αθήνα, με τη χαλάρωση των αυστηρών μέτρων της κυβέρνησης
Παπαδόπουλου συνεχίζει να τίθεται εναντίον της δικτατορίας εκδίδοντας το
περιοδικό Πολιτικά Θέματα. Η περίοδος της δικτατορίας επιδρά σημαντικά στις
πολιτικές του αντιλήψεις και επανεκτιμά τη στάση του απέναντι στην αριστερά
διαπιστώνοντας ότι πολλοί από τους πρώην αντιπάλους του ήταν άνθρωποι
καλλιεργημένοι και όχι άβουλα όργανα της Μόσχας, πατριώτες και όχι προδότες.  Η εμπειρία αυτή θα βοηθήσει στη συναίνεση
μεταξύ αριστεράς και δεξιάς μεταπολιτευτικά, παρά το γεγονός ότι στο πολιτειακό
δημοψήφισμα μετά την πτώση της δικτατορίας υποστήριξε την βασιλευομένη
δημοκρατία. Αναγνωρίζει και αποδέχεται όμως το αποτέλεσμα. Εντάσσεται αμέσως
στην Νέα Δημοκρατία. Στην πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Καραμανλή το
1974, ο Γεώργιος Ράλλης ανέλαβε το Υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως, θέση
που διατήρησε και στην πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μέχρι τον Ιούλιο
του 1976. Κατόπιν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας για να εισηγηθεί την
εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με την υποχρεωτική εννιάχρονη εκπαίδευση και την
καθιέρωση της δημοτικής σε όλες της βαθμίδες της εκπαίδευσης και της Διοίκησης.

Ως υπουργός Εξωτερικών το
1978-1980 ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το
1979. Η παραίτηση του Κ. Καραμανλή από την πρωθυπουργία και την προεδρία της
Νέας Δημοκρατίας τον φέρνει μετά από ψηφοφορία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα στην
αρχηγία του κόμματος. Μετά την ήττα όμως το 1981 παραιτείται. Η άνοδος του Κων.
Μητσοτάκη στην ηγεσία τον φέρνει εκτός κόμματος, αλλά με πρόσκληση του ίδιου
του νέου αρχηγού επανεντάσσεται και εκλέγεται βουλευτής Κερκύρας το 1989 και το
1990. Στις 29 Μαρτίου του 1993, παραιτήθηκε από βουλευτής και αποσύρθηκε
οριστικά από την πολιτική θεωρώντας λανθασμένες τις πολιτικές κινήσεις του
πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αλλά και της Αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, που
δεν δέχθηκαν συμβιβασμό με μία σύνθετη ονομασία για την Πρώην Γιουγκοσλαβική
Δημοκρατία της Μακεδονίας για λόγους κομματικής σκοπιμότητας. Πέθανε από
ξαφνική καρδιακή προσβολή, και η κηδεία του έγινε στην Αθήνα στις 16 Μαρτίου
2006 με δημόσια δαπάνη και τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού.

Ήταν σύζυγος της Λένας Ράλλη, το
γένος Βούλτσου, με την οποία είχε αποκτήσει δύο κόρες, την Ζαΐρα (συζ.
Παπαληγούρα) και την Ιωάννα (συζ. Φαρμακίδου).

χει τιμηθεί με διάφορα παράσημα
και έχει γράψει διάφορα πολιτικά και ιστορικά έργα.Απολογία του Πρωθυπουργού
(1946) ,Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου (1947) Δυνατότης
αυξήσεως γεωργικού εισοδήματος (1952), Δύο δρόμοι (1958), Κομμουνισμός
και δημοκρατία (1959), Η αλήθεια για τους έλληνες πολιτικούς(1971), Η
τεχνική της βίας (1972), Άρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις (1977, σε δύο
τόμους), Ώρες ευθύνης (1983), Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το
μέλλον (1983), Γεώργιος Θεοτόκης (1986), Griechenland und
Balkanpolitik (Μόναχο 1988),Πολιτικές εκμυστηρεύσεις (1990), Κοιτάζοντας
πίσω (1993), Εις ώτα μη ακουόντων (1995), Τάδε έφη (1997), Το
ημερολόγιό μου, τον καιρό της δικτατορίας (1997), Με ήσυχη συνείδηση
(2002)

Κώστας Παλούκης εφημ. Σκριπ