Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές:

τοποθέτηση στην Προεκλογική Εκδήλωση του Ζωγράφου,
Κυριακή 31/5, πλ. Γαρδένια, Ζωγράφου,
Κώστας Παλούκης
Συμφωνώντας ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα ελπιδοφόρο εγχείρημα θα προσθέσω ότι καθυστερήσαμε πολύ στη συγκρότησή του και ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά να διανύσουμε. Ένα μέτωπο, μια συνεργασία 11 πολιτικών οργανώσεων και εκατοντάδων μη οργανωμένων αγωνιστών φέρει στο εσωτερικό της πολλές διαφορετικές απόψεις, εκτιμήσεις, αναλύσεις, οργανωτικά μοντέλα, διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικές τακτικές, διαφορετικούς σχεδιασμούς, διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες. Πολλοί θα ασκήσουμε κριτική στο ΚΚΕ, στον ΣΥΝ, στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσουμε και θα αναγνωρίσουμε σε αυτούς τις ευθύνες τους για τη ήττα του εργατικού και αριστερού κινήματος και την ιστορική χρεωκοπία του οράματος για μια άλλη κοινωνία. Και ας μην έχει κανένας καμία αυταπάτη ότι εμείς εδώ δεν είμαστε κάτι άλλο παρά αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου προβλήματος, είμαστε κομμάτι των ίδιων αδιεξόδων. Θραύσματα μικρά ή μικρότερα που αρνήθηκαν όμως να συμβιβαστούν και να υποταχθούν, μικρές αριστερές ρωγμές σε έναν κλίμα συναίνεσης και συμβιβασμού. Πολλοί πίστεψαν πως αυτές οι ρωγμές δεν έχουν μέλλον, είναι και αυτές ηττημένες. Πρώτον, γιατί ο καπιταλισμός μας έκανε αρχικά όλους να πιστέψουμε μετά το 1989 πως είναι μονόδρομος, γιατί υποσχέθηκε ότι μπορεί, αν όχι σε όλους τουλάχιστον στα 2/3 της κοινωνίας, να φέρει την ευδαιμονία. Δεύτερον γιατί όταν άρχισε να διαφαίνεται πως ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ/ΡΙΖΑ έδειξαν τάσεις ριζοσπαστικοποίησης. Όμως είναι φανερό πως ούτε η ΕΕ ούτε η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά ούτε και οι δύο άλλοι πόλοι της αριστεράς και φυσικά ούτε το νεοεμφανιζόμενο οικολογικό κόμμα μπορούν να δώσουν ουσιαστικές και μόνιμες λύσεις και απαντήσεις στο σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα, που εκτός των άλλων είναι πολύ πιο πολύμορφο και πολύ πιεστικό από ποτέ. Οι νέες απαιτήσεις που θέτουμε εμείς στον εαυτό μας, δηλαδή η δημιουργία μιας άλλης αριστεράς, είναι υψηλές.

Εγκαινιάζοντας αυτή τη νέα πορεία θα πρέπει λοιπόν να έχουμε κατά νου πως θα πρέπει να αφήσουμε πίσω όλα τα βαρίδια του παρελθόντος και να αυτοϋπερβούμε ο καθένας τον εαυτό του και βέβαια πρώτα και κύρια οι συνιστώσες οργανώσεις.

Το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα

Ας δούμε όμως ποιο είναι το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα; Είναι η εκμετάλλευση που βιώνει ο καθένας μας στον χώρο δουλειάς η οποία επεκτείνεται σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Στις σχέσεις με το κράτος ως πολίτες, στις σχέσεις μας με τις εταιρείες ως καταναλωτές, στις σχέσεις μας μεταξύ μας, στις σχέσεις ανδρών γυναικών, στις σχέσεις παλαιότερων γενεών και νεολαίας, στις σχέσεις υγειών και μη υγειών, στις σχέσεις ελλήνων και μεταναστών κλπ. Είναι η εκμετάλλευση που αντιμετωπίζουμε στον ελεύθερο χρόνο μας, καθώς ο καπιταλισμός έχει εμπορευματοποιήσει κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Είναι οι νέες αρρώστιες, είναι τα νέα μεταλλαγμένα τρόφιμα, είναι η ίδια η καταστροφή του πλανήτη. Είναι ο αυταρχισμός και ο περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Είναι όλα τα μικρά ή πιο μεγάλα αδιέξοδα που συναντά ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, αλλά και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε συνολικά ως κοινωνία. Είναι όλες αυτές οι αντιθέσεις που φτιάχνουν εχθρικές και ανταγωνιστικές ταυτότητες και συνειδήσεις.

Σήμερα αυτό ακριβώς το κοινωνικό ζήτημα κατανοείται και βιώνεται ως ατομικό ζήτημα. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι μετανάστες, οι γυναίκες δεν μπορούν να δουν την ύπαρξη και μιας άλλης προοπτικής επίλυσής του που να περνάει μέσα από την ενιαία συλλογική ταξική διαπραγμάτευση. Έτσι, η ταξική πάλη δεν καθορίζεται από συνειδητές κοινές διαδρομές, από συλλογικές αντιστάσεις και εξεγέρσεις, αλλά από ασυνείδητες και ασύνδετες σε πρωταρχικό επίπεδο ατομικές πορείες, από ατομικά ξεσπάσματα και προσωπικές συγκρούσεις. Ως εκ τούτου, οι στρατηγικές και τα οράματα για μια άλλη ζωή να αποσυνδέονται από την γενικότερη εξέλιξη της κοινωνίας και να εγγράφονται σαν ατομικές προσπάθειες. Έτσι, το κοινωνικό όραμα που συνθέτουν αυτές οι ασύνδετες ατομικές στρατηγικές δεν φαίνεται να είναι η κατάργηση των τάξεων, η συνολική επίλυση των προβλημάτων, αλλά η ατομική υπέρβαση των ταξικών φραγμών, η ατομική κοινωνική ανέλιξη, η εξατομικευμένη επίλυση στο σπίτι μέσα στα πλαίσια και τα πρότυπα της αστικής ιδεολογίας, εφόσον δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια ανεξάρτητη εργατική ιδεολογία.

Μπροστά σε αυτό το νέο κοινωνικό ζήτημα που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έφτιαξαν σε αγαστή συμπαιγνία εναντίον της πλειοψηφίας των εργαζομένων των αγροτών και όλων λαϊκών στρωμάτων, σε αυτό το κοινωνικό ζήτημα πρέπει να απαντήσουμε.

ΘΕΛΟΥΜΕ: Να αναγεννηθεί, ανασυγκροτηθεί, επαναθεμελιωθεί το Εργατικό Κίνημα, ως συνολικό αντίπαλο δέος απέναντι στην αστική πολιτική, να προωθηθεί η ενότητα της Εργατικής Τάξης ".

Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει προτάξει λύσεις που έχουν δείξει την αποτελεσματικότητά τους τόσο ως προς τη δομή όσο και ως προς το περιεχόμενο. Είναι η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για το ζήτημα της Κούνεβα που ανεξάρτητα από την γραφειοκρατική και υποταγμένη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, κόντρα στην αδιαφορία του ΠΑΜΕ, κατάφεραν να πετύχουν μια μοναδική και πρωτότυπη συσπείρωση, να βάλουν την σπίθα της αναγέννησης του εργατικού κινήματος, είναι τα πρωτοπόρα ΕΑΑΚ στα πανεπιστήμια και το φοιτητικό κίνημα ενάντια στο νόμο Γιαννάκου και την συνταγματική αναθεώρηση, είναι το φοιτητικό κίνημα όλης τελευταίας δεκαετίας που βρίσκεται μπροστά σε κάθε υπουργικό σχέδιο, είναι οι κινήσεις πόλης και οι αγώνες για τους ελεύθερους χώρους και το πράσινο, είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη. Σε όλα αυτά αντικαπιταλιστική αριστερά έχει βάλει τη σφραγίδα της αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο. Όλα αυτά είναι κινήματα που διευρύνουν τις ρωγμές, που προκαλούν ρήξεις, αυτές τις ρήξεις, αυτές τις ρωγμές δεν μπορεί να τις εκφράσει ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός το πρόβλημα, όπως προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα μονοπώλια, όπως προτάσσει το ΚΚΕ. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που δεν είναι λειτουργικό, που δεν μπορεί να προσφέρει καμία απολύτως λύση. Αυτό το σύστημα είναι που πρέπει να φύγει. Ποιο όμως πρέπει να είναι το όραμά μας; Για μας ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η κοινωνία εκείνη που δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, που θα κυριαρχεί ο ελεύθερος δημιουργικός άνθρωπος.

Που υπάρχει ο σπόρος για αυτή τη νέα κοινωνία…

Τα νέα εργατικά σωματεία, οι συνελεύσεις σε γειτονιές, φοιτητικούς και εργασιακούς χώρους, οι επιτροπές κατοίκων, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, τα πολιτικά σχήματα που έχουμε ήδη φτιάξει και λειτουργούν σε αρκετούς φοιτητικούς, εργασιακούς χώρου και σε αρκετές γειτονιές, όλα αυτά είναι οι πυρήνες μέσα στους οποίους θα δημιουργηθεί μια νέα εμπειρία, ένας νέος λαϊκός πολιτισμός. Εκεί θα ξαναδημιουργηθεί το όραμα για την κομμουνιστική κοινωνία.

Σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει μια πρώτη μεγάλη εκλογική μάχη. Η μάχη αυτή αφορά την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Για μας η ΕΕ ο πυρήνας της αντεργατικής επίθεσης. Βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κεφάλαιο και οι ελληνικές κυβερνήσεις δένονται πίσω από αυτήν, για συντονίσουν και να νομιμοποιήσουν την επίθεση σε κάθε τομέα. Απάντηση στην ΕΕ δεν μπορεί να είναι ένας άλλος ευρωπαϊσμός που ναι μεν ασκεί κριτική, αλλά γενικά υποστηρίζει την ευρωπαϊκή ιδέα ως οι πραγματικοί ευρωπαϊστές. Αν κάποιος πιστεύει πως η ΕΕ είναι ένας ουδέτερος θεσμός, τότε πιστεύει πως οι αστικοί θεσμοί είναι ουδέτεροι θεσμοί. Αυτός ο ευρωπαϊσμός ουσιαστικά εισαγάγει την ιδεολογική νομιμοποίηση της ΕΕ μέσα στην εργατική τάξη. Και βλέπουμε με θλίψη πως υιοθετώντας αυτόν τον ευρωπαϊσμό πολιτικές δυνάμεις που μέχρι τώρα πολεμούσαν την ΕΕ αγοράζουν από το ελληνικό πολιτικό σύστημα το εισιτήριο μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ για να εισέλθουν στο ευρωκοινοβούλιο. Από την άλλη απάντηση δεν μπορεί να είναι ο πατριωτισμός, η οχύρωση πίσω και μέσα σε ένα έθνος κράτος, όπως προτάσσει το ΚΚΕ. Εμείς προτάσσουμε τη γραμμή της ρήξης, της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης και διάλυσης της ΕΕ! Για μια Ελλάδα της εργατικής εξουσίας, από τη σκοπιά του διεθνισμού και όχι της εθνικιστικής περιχαράκωσης ή της «αυτοδύναμης ανάπτυξης».


Παρά τις διαφωνίες μας με τους 'άλλους δύο πόλους της αριστεράς, δε θεωρούμε πως ο εχθρός μεταξύ των αριστερών! Γι' αυτό όχι μόνο καταδικάζουμε τον χωρίς περιεχόμενο ανταγωνισμό, αλλά προτείνουμε την κοινή δράση εκεί που συμφωνούμε. Π.χ. στο ζήτημα της ΕΕ μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε σε ένα κοινό μέτωπο εναντίον του Συμφώνου Σταθερότητας.

Τελειώνοντας θέλω να πω και αυτό…

Ο Δυτικός πολιτισμός είναι ένας μεγάλος πολιτισμός. Βασισμένος όμως στον ατομικισμό φαίνεται ότι περνάει βαθειά κρίση και οδεύει προς την καταστροφή. Ο καθένας από μας θα ήθελε να στέκεται μακριά και να παρατηρεί ήσυχα και ήρεμα τον χαμό πιστεύοντας ότι αφορά μονάχα τους άλλους… Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε καταδικασμένοι ή να αφεθούμε να παρασυρθούμε στον χαλασμό ή να προτάξουμε ως αντίπαλο δέος τον δικό μας κόσμο, βασισμένο στις δικές μας ανάγκες. Αυτό είναι και το πραγματικό περιεχόμενο της ρήσης «σοσιαλισμός με κομμουνιστική προοπτική ή καπιταλιστική βαρβαρότητα με προοπτική την ανθρώπινη και οικολογική καταστροφή»!!!

πόσοι μας διάβασαν: