Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Σχολή Ευελπίδων: η ιστορία επαναλαμβάνεται








Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η αποκάλυψη του onalert.gr που φωτίζει ξεχασμένες πτυχές του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος της Σχολής Ευελπίδων, αποδεικνύοντας το ακροδεξιό και εθνικιστικό κλίμα που επικρατούσε (;) στην Σχολή Ευελπίδων, την ακροδεξιά και τραμπούκικη δράση του πατέρα Ταξίαρχου, αλλά και την επιχείρηση δικαιολόγησης και συγκάλυψης των αλήτικων επιθέσεων από το κόμμα της ΝΔ!


Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο «Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων είχε απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων το 1982. Τότε, που το ΠΑΣΟΚ μετρούσε ένα χρόνο στην εξουσία και είχε καταργήσει τα περιβόητα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για την είσοδο στις στρατιωτικές σχολές.


Θύμα τότε ήταν ένας πρωτοετής εύελπις, ο Παπαϊορδανίδης, που -κατά τα δημοσιεύματα της εποχής- τον είχαν «καρφώσει» συμμαθητές του ότι κάποτε είχε βρεθεί σε συγκέντρωση του ΚΚΕ ή κατά άλλους στα γραφεία της ΚΝΕ. Τι έγινε; Σύμφωνα πάντα με δημοσιεύματα της εποχής, την υπόθεση είχαν αναλάβει να «ξεκαθαρίσουν» ο αρχηγός των τεταρτοετών της σχολής, που συμβαίνει να είναι πατέρας του εύελπι, που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα της 17 Νοεμβρίου στη ΣΣΕ φέτος.


Έτσι, λοιπόν, ο τότε αρχηγός των τεταρτοετών της σχολής, που ήταν γιος συνταγματάρχη κι αδελφός του αρχηγού άλλης τάξης στη σχολή, μαζί με άλλους οχτώ συμμαθητές του προσέφυγαν σε μια άτυπου χαρακτήρα ανάκριση. Ο πρωτοετής κατέληξε στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο από το ξύλο.


Το θέμα, όμως, πήρε πολιτικές διαστάσεις εντός και εκτός Βουλής. Ο Ευ. Αβέρωφ, τότε πρόεδρος της Ν.Δ., κατηγόρησε την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ότι "υπέχει ευθύνες για την ανοχή την οποία επιδεικνύει στις προσπάθειες του ΚΚΕ να αλώσει τις ένοπλες δυνάμεις". Από την άλλη, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος μιλούσε για "νέα ΕΣΑ", το ΚΚΕ για «χοντροκομμένη προβοκάτσια» και από το Πεντάγωνο έλεγαν ότι οι εννέα ευέλπιδες θα παραπέμπονταν στο Πειθαρχικό με το ερώτημα της αποπομπής και διέρρεαν ότι τα αδικήματά τους ανήκουν στην αρμοδιότητα του Διαρκούς Στρατοδικείου.


Άλλο τι έλεγαν, άλλο τι έγινε... Το Πειθαρχικό της Ευελπίδων θεώρησε ότι δεν συνέτρεχε κανένας λόγος αποβολής, τα περί Στρατοδικείου ξεχάστηκαν, ο αρχηγός της τάξης τιμωρήθηκε με 40 μέρες φυλακή κι οι άλλοι οκτώ με 30, πρακτικά όσες θα έτρωγαν και για κάποιο τρέχον πειθαρχικό παράπτωμα. Οι ποινές δεν τελείωσαν εκεί. Επεκτάθηκαν και στον Παπαιορδανίδη -αυτόν που έκαναν μαύρο στο ξύλο- με μια 20άρα με το σκεπτικό ότι εξέθεσε σε βέβηλα μάτια τα εσωτερικά του άβατου της σχολής.


Ο Παπαιορδανίδης επέστρεψε στη ΣΣΕ, αλλά μόνον για λίγους μήνες. Κάποια «αόρατη» δύναμη στη σχολή είχε δώσει γραμμή να μην του μιλάει και να μην τον πλησιάζει κανένας. Απογοητευμένος εγκατέλειψε το στρατό για πάντα, ενώ εκείνοι που τον είχαν βασανίσει παρελάμβαναν τα ξίφη τους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Υ.Γ. Όταν συνεδρίαζε το πειθαρχικό, θυμούνται κάποιοι, στο διάλλειμα βρισκόταν στο πλευρό του ο συνταγματάρχης πατέρας του, αλλά και -χωρίς να κρατούν προσχήματα- τα μέλη του πειθαρχικού. Λεπτομέρειες;».


Εμείς από την πρώτη στιγμή τοποθετηθήκαμε για το γεγονός τονίζοντας ότι ο Διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και ο ακροδεξιός Εύελπις πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για τις πράξεις τους, όμως αποτελούν απλά γρανάζια στην αντιδραστική εκπαίδευση που παρέχεται στις Στρατιωτικές Σχολές, αποκρύπτοντας τις σοβαρές αντιδραστικές τομές που σχεδιάζονται στις Ένοπλες Δυνάμεις. Από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που έχει επικεφαλής τον πολιτευτή της ΝΔ Αβραμόπουλο, της ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά που κυριαρχείται πλέον από το Ακροδεξιό και Πολεμοκάπηλο ΔΙΚΤΥΟ 21!


Στον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να γαλουχήσουν την νεά γενιά αξιωματικών ώστε να είναι προετοιμασμένη για θερμά πολεμικά επεισόδια που θα προκαλέσει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών Ελλάδας-Τουρκίας, για την συμμετοχή τους στις δολοφονικές αποστολές των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ, αλλά και για να κατέβουν στο δρόμο σε ρόλο Απεργοσπάστη, αναλαμβάνοντας επίσης αποστολές Καταστολής των κοινωνικών κινημάτων.


Η Χούντα των Συνταγματαρχών πάει χέρι-χέρι με τη Χούντα του Παπαδήμου, συγκυβερνά πλέον στο πλαίσιο της πολιτικής συμφωνίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, δανείζει τα εμετικά της συνθήματα για τους γειτονικούς λαούς και τον «κουμουνιστικό κίνδυνο». Ο Στρατιωτικός Κανονισμός και οι Διαταγές του ΓΕΣ είναι κουρελόχαρτα, δεν εφαρμόζονται πρώτα από όλα στην Σχολή Ευελπίδων, εκεί που εκπαιδεύονται οι αυριανοί αξιωματικοί που σύμφωνα με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του εκάστοτε ΥΕΘΑ, θα έπρεπε να τα διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού. Αντίθετα το καψόνι, η εθνικιστική προπαγάνδα και η απαξίωση των κοινωνικών αγώνων είναι καθεστώς στις Στρατιωτικές Σχολές.


Αυτά που τους μαθαίνουν στην Ευελπίδων σύντομα εφαρμόζουν οι νεαροί αξιωματικοί πρώτα από όλα στα Κέντρα Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων, όπου οι καταγγελίες των συναδέλφων φαντάρων είναι συνεχείς.


Όμως το ΓΕΣ και ο ΥΕΘΑ Αβραμόπουλος αδιαφορούν και συγκαλύπτουν.






ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ


ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437


Diktiospartakos.blogspot.com

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Επικίνδυνοι Στρατιωτικοί Χειρισμοί, Έξαρση Μιλιταρισμού, Κίνδυνος για τους λαούς του Αιγαίου


Από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης του μαύρου μπλοκ εξουσίας φάνηκε η επιλογή της αστικής τάξης να ακολουθήσει πολιτική όξυνσης τόσο ενάντια στον εργαζόμενο λαό μας, όσο και ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Ιδιαίτερη σημασία έχει να παρακολουθήσει κανείς την ένταση του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας με επίδικο το ρόλο περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης  στην Ανατολική Μεσόγειο και τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων στο τρίγωνο Αιγαίο-Κρήτη-Κύπρος, με τον καθορισμό ΑΟΖ και τις συμμαχίες με πολυεθνικούς κολοσσούς που ενεργοποιούνται στο χώρο της ενέργειας, αλλά και την στρατηγικού χαρακτήρα στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να δούμε τα συγκεκριμένα πολεμικά και μιλιταριστικά βήματα που γίνονται και στις δύο ακτές του Αιγαίου. Η ένταση της παρουσίας της Τουρκικής Αεροπορίας στο Αιγαίο, με τον προβληματικό έτσι και αλλιώς καθορισμό ορίων μεταξύ των δύο χωρών, ακολούθησε μια πολύ πιο σημαντική ανακοίνωση. Για πρώτη φορά τα Τουρκικά Επιτελεία δημοσιοποιούν στοιχεία για το μέγεθος των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, με σαφή πρόθεση τη δημιουργία εντυπώσεων με αποδέκτες τα ανταγωνιστικά κράτη Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ, τους Κούρδους Αντάρτες και όχι μόνο, καθώς η τουρκική εξωτερική πολιτική στοχοποιεί το καθεστώς Άσαντ του οποίου προαναγγέλλει την πτώση και συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτό, ανταγωνίζεται την Ρωσία, ενώ δεν κρύβει τις βλέψεις της σε Βαλκάνια και Τουρκόφωνες Δημοκρατίες περιοχές που θεωρεί ως Ζωτικό Χώρο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη του ΝΑΤΟ μετά τον αμερικανικό Στρατό, το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό της ανέρχεται στα 720.000, ένας αριθμός κατά τι μικρότερος από τους ελληνικούς υπολογισμούς που αναφέρονταν σε 740.00 στράτευμα. Αναλυτικά, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχουν 365 στρατηγούς, 39.975 αξιωματικοί, 95.824 υπαξιωματικοί, το επαγγελματικό προσωπικό ανέρχεται στους 201.379, οι κληρωτοί στους 465.197, ενώ απασχολείται πολιτικό προσωπικό 53.424 εργαζομένων.
Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το τουρκικό Γενικό Επιτελείο έχουν ως  εξής:
Στρατηγοί: 365 (!) 
Αξιωματικοί: 39.975       
Υπαξιωματικοί: 95.824
Επαγγελματικό προσωπικό Χωροφυλακής: 24.700
Επαγγελματίες στρατιώτες: 40.515
Σύνολο επαγγελματικού στρατιωτικού προσωπικού: 201379
Έφεδροι αξιωματικοί: 6.829
Οπλίτες: 458.368
Κληρωτοί: 465.197
Σύνολο στρατιωτικού προσωπικού: 666.576
Πολιτικό προσωπικό: 53.424
Γενικό σύνολο: 720.000
Πολλοί αναλυτές επισημαίνουν ότι η ορθότητα των στοιχείων αυτών δεν μπορεί να διασταυρωθεί από άλλες ανεξάρτητες πηγές. Οι έως τώρα εκτιμήσεις αμυντικών αναλυτών για το μέγεθος των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων κυμαίνονταν από 600 χιλιάδες έως 750 χιλιάδες άνδρες. Σημειώνεται ότι στον αριθμό αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολιτοφύλακες, που επιστρατεύονται από τον τοπικό πληθυσμό στην ανατολική Τουρκία και πολεμούν στο πλευρό του στρατού κατά των Κούρδων ανταρτών. Συνυπολογίζεται η Στρατοχωροφυλακή, επισήμως επίσης παραστρατιωτικό σώμα, το οποίο όμως εντάσσεται απ' ευθείας στο οργανόγραμμα και στην ιεραρχία των ενόπλων δυνάμεων, όπως και η Ακτοφυλακή.
Όμως η απάντηση ήρθε άμεσα από τους Έλληνες στρατοκράτες. Σε μια προσπάθεια να απαντήσουν στην ποσότητα με την ποιότητα, προχώρησαν σε σειρά ασκήσεων που αποκάλυψαν το μέγεθος των καταστρεπτικών μέσων που διαθέτουν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Το συμπέρασμα που βγάζουν αβίαστα οι λαοί είναι ότι σε περίπτωση ελληνοτουρκικής πολεμικής σύρραξης οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστές, ενώ τα θύματα μεταξύ των αμάχων αμέτρητα, καθώς αυτούς στοχοποιούν πρωτίστως τα καταστρεπτικά μάσα που έχουν στη διάθεση τους η πωρωμένη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία σε Ελλάδα και Τουρκία. Το κυνήγι του κέρδους και της εξασφάλισης των συμφερόντων του κόσμου του πλούτου τους κάνει αδίστακτους, κάτι που βεβαίως η κυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ το δείχνει καθημερινά πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, δίνοντας μισθούς-συντάξεις πείνας, φορτώνοντας απίστευτα φορολογικά βάρη, οδηγώντας τα παιδάκια στα σχολεία να λιποθυμούν από την πείνα.
Ιδίως η νέα ηγεσία στο ΥΕΘΑ των τεσσάρων επιλεγμένων υπουργών από τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους καναλάρχες, με επικεφαλής τον Βοναπαρτικής αντίληψης Αβραμόπουλο είναι αποφασισμένη για τις πιο αδίστακτες πράξεις, έχοντας επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων τον Αντιστράτηγο Μιχάλη Κωσταράκο, προσωπική επιλογή του πρώην ΥΕΘΑ Π.Μπεγλίτη για να κατεβάσει τον Στρατό στο δρόμο αναλαμβάνοντας την Καταστολή των κοινωνικών κινημάτων, για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, αλλά και εκφραστή των σχεδίου Αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και προετοιμασίας τους για σύγκρουση μέχρι τέλους με τον «Εξ Ανατολών Κίνδυνο». Στο πλαίσιο αυτό σχεδιάζουν να προβούν σε νέους πολεμικούς εξοπλισμούς ενώ ο λαός μας Πεινάει και προωθούν την αύξηση της Στρατιωτικής Θητείας.
Όμως, οι Ασκήσεις που διεξάγουν είναι η καλύτερη απόδειξη για το Ολοκαύτωμα των λαών του Αιγαίου που επεξεργάζονται τα κόμματα εξουσίας και οι στρατοκράτες. Σύμφωνα με την σχετική αρθρογραφία «Άσκηση έρευνας και διάσωσης μάχης (CSAR), όπου το σενάριο το οποίο περιλαμβάνει την κατάρριψη φίλιου αεροσκάφους πάνω από υδάτινο φράγμα, ανάλογο με αυτό του φράγματος Ataturk για την επιχείρηση προσβολής του οποίου υπάρχει ολόκληρη μελέτη στην Π.Α. πραγματοποίησε η Πολεμική Αεροπορία».
Είναι η πρώτη φορά που η ΠΑ ασκείται σε έρευνα και διάσωση μάχης μετά από προσβολή υδάτινου φράγματος. Η άσκηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ΣΤΟ, με τη συμμετοχή ελικοπτέρων AS 332 Super Puma της 31ης Μοίρας Ειδικών Επιχειρήσεων (ΜΕΕ) της ΠΑ, αεροσκαφών τα οποία είχαν το ρόλο φίλιων και εχθρικών και με την παρουσία στοιχείων ASRAD τα οποία προσομοίωναν εχθρικές αντιαεροπορικές μονάδες. Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή ήταν ιδιαίτερα άσχημες -με νέφωση και χαμηλή ορατότητα- και το ειδικό σενάριο αφορούσε τη διάσωση δύο χειριστών της ΠΑ οι οποίοι είχαν καταρριφθεί από εχθρικά πυρά. Η επιλογή του αριθμού των 2 πιλότων δεν είναι τυχαία. Η υποτιθέμενη επιχείρηση αφορούσε προσβολή φράγματος και παρόμοιες αποστολές εκτελούνται με διθέσια αεροσκάφη είτε F-4E AUP είτε διθέσια "missionized" F-16 blοck 52+ ή Adv. Παρόμοια σενάρια CASR της ΠΑ ιδιαίτερα αυτά που αφορούν διασώσεις σε περιβάλλοντα φραγμάτων έχουν ως σκοπό στην όσο το δυνατό καλύτερη την εξοικείωση των πληρωμάτων, τόσο των διασωστών όσο και των πιλότων που μετέχουν σε αυτά».
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε τα εξής: 
Την αμέσως προηγούμενη περίοδο της όξυνσης των σχέσεων Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Τουρκίας, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις προχώρησαν σε ασκήσεις με σενάριο την αντιμετώπιση πληγμάτων στις γέφυρες του Βοσπόρου.
Ας θυμηθούμε ότι η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει στρατηγικά όπλα, τους πυραύλους SCALP EG,  με εμβέλεια 500 ναυτικά μίλια, ενώ τα μαχητικά αεροσκάφη MIRAGE 2000-5 MK2 της 331 Μοίρας «ΘΗΣΕΑΣ» από την 114 Πτέρυγα Μάχης στην Τανάγρα, ήδη έχουν αναρτήσει και πιστοποιήσει τα πρώτα βλήματα. Αξίζει να δούμε την περιγραφή των 91 πυραύλων SCALP που η Πολεμική Αεροπορία προμηθεύτηκε με τις συμβάσεις 027Γ/00  και 058Γ/03:
«Κύρια αποστολή του SCALP-EG είναι η προσβολή επίγειων στόχων υψηλής αξίας του C4I του αντιπάλου. Τυπικά μεταξύ των στόχων περιλαμβάνονται στρατηγεία, αεροδρόμια, ναύσταθμοι και εγκαταστάσεις ελλιμενισμού, εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρομαχικών, και στόχοι υποδομής-ηλεκτροδότηση, γέφυρες, φράγματα κλπ».
Και φυσικά δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι όταν οι Έλληνες μιλιταριστές στοχοποιούν τα φράγματα του προγράμματος GAP στην νοτιανατολική Τουρκία, μεταξύ αυτών και μεγαλύτερο φράγμα της περιοχής αυτού του Ατατούρκ, ότι ανάλογοι είναι και οι Τουρκικοί ανταποδοτικοί σχεδιασμοί. Να σημειώσουμε ότι η άσκηση της Πολεμικής Αεροπορίας  πραγματοποιήθηκε στο φράγμα του Πηνειού στην Ηλεία που βρίσκεται πάνω από την Αρχαία Ήλιδα, 20χλμ. περίπου από την πλησιέστερη ακτή και κοντά στο χωριό Κέντρο και πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά εγγειοβελτιωτικά έργα του Νομού Ηλείας. Στους στόχους επομένως της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας περιλαμβάνονται ο Μαραθώνας, η ζώνη Σκαραμαγκά-Ελευσίνας κλπ.
Άραγε, οι Έλληνες και Τούρκοι Στρατοκράτες έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν το τι Κόλαση σχεδιάζουν;
Καθώς έχουν πραγματοποιηθεί και διεξάγονται σειρά ασκήσεων του Στρατού Ξηράς, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην Πολεμική ετοιμότητα Πυροβολικού και Τεθωρακισμένων, αξίζει να δούμε την τελευταία άσκηση του Πολεμικού Ναυτικού που παρουσιάζει τεράστια προβλήματα, αλλά με τις βολές κατευθυνόμενων βλημάτων επιφανείας-επιφανείας και επιφανείας-αέρος επιχείρησε να στείλει μήνυμα ότι παρά τις περικοπές σε καύσιμα και ανταλλακτικά η αποτρεπτική του ισχύ παραμένει ακέραιη. Οι βολές των τεσσάρων πλοίων ήταν οι εξής:
Η φρεγάτα ΕΛΛΗ εκτόξευσε πύραυλο επιφανείας-αέρος ΝΑΤΟ Sea Sparrow RIM-7, οι πυραυλάκατοι ΜΠΛΕΣΣΑΣ και ΤΡΟΥΠΑΚΗΣ δύο κατευθυνόμενα βλήματα επιφανείας-επιφανείας  EXOCET MM-38 και η πυραυλάκατος ΞΕΝΟΣ ένα κατευθυνόμενο βλήμα επιφανείας-επιφανείας PENGUIN.
Άμεση ήταν η τουρκική απάντηση που επίσης προχώρησε σε βολή πυραύλου επιφανείας-επιφανείας από τη κατονομαζόμενη φρεγάτα!
Καθώς όμως ανεβαίνει το πολεμικό θερμόμετρο, απαραίτητη είναι και η ψυχολογική προετοιμασία του προσωπικού. Η προπαγάνδα και οι ακραίες εκδηλώσεις υψηλόβαθμων Ελλήνων αξιωματικών στον Έβρο είναι καθημερινότητα και αποτελούν σημαντικό κίνδυνο για την ειρήνη. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα κατήγγειλαν φαντάροι από το Στρατόπεδο του Λαγού, στον Έβρο:
«Επικίνδυνη Εθνικιστική Πολεμοχαρής Παράσταση από Ταξίαρχο  στα Ελληνοτουρκικά Σύνορα
                                            Η εθνικιστική προπαγάνδα κεντρική πολιτική στο στρατόπεδο Λαγού
Το εθνικιστικό κρεσέντο στο στρατόπεδο του Λαγού Διδυμοτείχου συνεχίζεται αμείωτο και σε καθημερινή βάση. Ορισμένες φορές, μάλιστα, παίρνει και τελετουργικό χαρακτήρα: για παράδειγμα, ο ανθυπολοχαγός Ζήσης, γνωστός από καιρό για τις ακραία σοβινιστικές απόψεις του, πριν λίγες μέρες υποχρέωνε το λόγο του να βαδίζει σημειωτόν αναφωνώντας συνθήματα, μεταξύ άλλων: «που θα κοινωνήσετε; Στην Αγιά Σοφιά! Και που θα κολυμπήσετε; Στο Βόσπορο!». Είναι ο ίδιος αξιωματικός που πριν λίγο καιρό σχεδίαζε να περιφέρει στο Διδυμότειχο άγημα, το οποίο θα φώναζε ανάλογα συνθήματα και θα γιούχαρε μπροστά στα παλιά τούρκικα σπίτια! (τελικά δεν του επιτράπηκε από ανωτέρους του).
Όμως γίνεται κάθε μέρα και πιο σαφές ότι η εθνικιστική, πολεμοχαρής και φασίζουσα αυτή προπαγάνδα δεν είναι (μόνο) ατομική πρωτοβουλία ορισμένων κατώτερων αξιωματικών. Το κλίμα διαμορφώνεται από την κορυφή. Οι ομιλίες τόσο του ταξίαρχου, όσο και του νέου μέραρχου ήταν βαθιά διαποτισμένες από υπερπατριωτικό πνεύμα και μάλιστα, ρητά, στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας που πρέπει να επιδείξουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση (η εθνικιστική κατήχηση στην υπηρεσία της τρέχουσας κρατικής προπαγάνδας για το μονόδρομο του μνημονίου και την υποχρέωση να κάνουμε θυσίες για τους τραπεζίτες.)
Είναι χαρακτηριστικό ότι η τελευταία μέρα του ΣΠΕΝ (Σχολείου Προκεχωρημένης Εκπαίδευσης Νεοτοποθετημένων), επί της ουσίας δηλαδή η κορύφωση της στρατιωτικής εκπαίδευσης των φαντάρων, γίνεται με προσωπική εντολή του ίδιου του διοικητή της ταξιαρχίας ταξίαρχου Σακαλή πάνω στον Έβρο και απέναντι από ένα τουρκικό φυλάκιο. Αυτό γίνεται γιατί «είναι καλό να μας ακούν οι Τουρκαλάδες», όπως δήλωσε ο ίδιος την τελευταία φορά επιτόπου. Ο ταξίαρχος υποστήριξε ότι αυτό είναι απαραίτητο γιατί η Τουρκία θέλει να μας κατακτήσει (αλήθεια, από πού προκύπτει αυτό; Υπάρχει κάποια πληροφορία για σχέδιο εισβολής; Ωστόσο η εξέλιξη της άσκησης έδωσε διαφορετική εικόνα. Οι στρατιώτες έπαιρναν εντολή να παρελάσουν ανά ομάδες κατά μήκος του ποταμού με τα όπλα τους σε θέση χαμηλής ετοιμότητας. Σε ένα ορισμένο σημείο στρέφονταν προς τους Τούρκους σκοπούς (που κοιτούσαν μάλλον με δικαιολογημένη ιλαρότητα) σε διπλό ζυγό. Στην ερώτηση του εκπαιδευτή (ανθυπίλαρχου Χονδρουδάκη στη συγκεκριμένη περίπτωση) «βλέπετε απέναντι;», όφειλαν να απαντήσουν δυνατά «μάλιστα!», για να πάρουν την απάντηση «αυτό είναι προσωρινά Τουρκία». Είχαν μάλιστα προειδοποιηθεί ότι θα πρέπει να φωνάξουν με όλη τους τη δύναμη για να μας ακούσουν απέναντι οι «μικροψώληδες».
Είναι αδύνατο ο ταξίαρχος να μην γνωρίζει τη ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την «άσκηση». Άλλωστε, το ίδιο περίπου τελετουργικό επαναλαμβάνεται σε κάθε ΣΠΕΝ. Κύριε ταξίαρχε, ποιος τελικά θέλει να κατακτήσει τον άλλο;  Με ποιο δικαίωμα στήνετε μια τέτοια εθνικιστική παράσταση με κίνδυνο μάλιστα να προκληθεί εμπλοκή με το τούρκικο φυλάκιο; Με ποιο δικαίωμα σέρνετε τους στρατιώτες σε αυτή την αθλιότητα και τους εκθέτετε στον κίνδυνο μιας παρεκτροπής, αν κάποιος κάνει την παραμικρή βλακεία; Αν δεν το ξέρετε, η συγκεκριμένη άσκηση είναι όχι μόνο μια απαράδεκτη ένεση εθνικισμού (μάλιστα εναντίον συμμάχου χώρας), αλλά και μια πραγματική πρόκληση, στην οποία υποχρεώνετε τους στρατιώτες να πάρουν μέρος.
Ας ξεκαθαρίσει επιτέλους η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων: απαγορεύεται ή όχι το εθνικιστικό κήρυγμα και η πολιτική προπαγάνδα από τους αξιωματικούς; Απαγορεύονται ή όχι τα εθνικιστικά συνθήματα; Είμαστε εδώ για να διαφυλάξουμε το διεθνές δίκαιο και την ακεραιότητα των συνόρων, όπως υποτίθεται, ή έχουν άλλα, επιθετικά και πολεμικά, σχέδια για μας;»
Πιστεύουμε ότι ο κόσμος της εργασίας σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία-Ισραήλ πρέπει να ξεσηκωθεί και να ανατρέψει τις κυβερνήσεις της Αντεργατικής λαίλαπας, του ακραίου κρατικού αυταρχισμού και της πολεμοκαπηλείας. Να αντισταθεί στις σειρήνες των «Πατριωτικών Μετώπων», που στο όνομα της «Σωτηρίας της χώρας», ουσιαστικά υποτάσσουν τους εργαζόμενους στα σχέδια κερδοφορίας και στην ανάπτυξη του κόσμου του πλούτου. Καθώς αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι μέσα σε κάθε εθνικό κρατικό σχηματισμό υπάρχουν δύο έθνη,  των εκμεταλλευτών και του κόσμου της εργασίας, εμείς πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της εθνικής-αστικής ενότητας και να συνδράμουμε αποφασιστικά, με ένα σύγχρονο Εργατικό Διεθνισμό, στην συνένωση και κοινή πάλη Ελλήνων εργαζομένων και μεταναστών, αλλά και στην κοινή πάλη του κόσμου της εργασίας σε Αιγαίο-Βαλκάνια-Μεσόγειο.
Απαιτείται τώρα η δημιουργία ενός μαζικού Αντιπολεμικού-Αντιμιλιταριστικού-Αντιεθνικιστικού Συντονισμού, αντίπαλο δέος στην εθνικιστική και ρατσιστική έξαρση, που θα μπλοκάρει τους εξοπλισμούς  και την αύξηση της θητείας, διατρανώνοντας την ανάγκη των εργαζόμενων και της νεολαίας να μείνει μακριά από τον Στρατό και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437  diktiospartakos.blogspot.com

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Νίκος Κουνενής: Περί Δημοκρατίας, σάτιρα ηθών και θεσμών



Του Κώστα Παλούκη,
Όταν φτιάξαμε το Κίνημα στην Πόλη, όλοι νιώθαμε ότι αποτελούσε μια τομή στα πράγματα του Ζωγράφου και κάποιοι ελπίζαμε γενικότερα στα πράγματα της αριστεράς. Αν κάποιος όμως με ρωτήσει τι πραγματικά έχω κερδίσει εγώ από το ταξίδι αυτής της δημοτικής κίνησης είναι η γνωριμία και η φιλία με αγωνιστές  όπως ο Νίκος Κουνενής. Από αυτήν την άποψη δεν είναι απλά τιμή, αλλά κυρίως χαρά να συμμετέχω στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του.
Εισαγωγή
 Κάποιος που έχει διαβάσει και έχει διασκεδάσει με όλα τα προηγούμενα βιβλία του Νίκου πάντα περιμένει με αγωνία να διαβάσει το οποιοδήποτε νέο βιβλίο του. Γιατί είναι σίγουρος πως ποτέ ένα κείμενο του Νίκου δε θα είναι βαρετό, ότι θα ρέει, θα είναι εμπνευσμένο και φυσικά θα προκαλεί αστείρευτο γέλιο γραμμένο με το μοναδικό καυστικό ύφος της «κουνένιας ειρωνείας». Στην ομηρική «τραγική ειρωνεία» οι ήρωες του έπους δεν γνωρίζουν για τη μοίρα τους και για όσα τους αφορούν, ενώ παράλληλα τα γνωρίζουν οι αναγνώστες και ο παντογνώστης αφηγητής. Στην σύγχρονη κοινή ειρωνεία ένα έξυπνο ευφυολόγημα κοροϊδεύει και εμφανίζει ως γελοίο έναν άνθρωπο, μια άποψη, μια στάση ή μια επιλογή του τραβώντας αυτήν την άποψη στην πιο ακραία, υπερβολική και οριακά αληθοφανή δυνατή της απόληξη, έκφανση και εμφάνισή της. Τι συμβαίνει όμως στην «κουνένια ειρωνεία»; Στην «κουνένια ειρωνεία» οι ήρωες της ιστορίας δεν γνωρίζουν ότι ο παντογνώστης αφηγητής, δηλαδή ο Κουνενής, τους σαρκάζει και τους γελοιοποιεί τραβώντας ακριβώς στα άκρα και την υπερβολή τις επιλογές τους, τη ζωή τους, την κοινωνία τους, την ταυτότητά τους βάζοντάς τους να κινούνται μέσα σε οριακά αληθοφανείς καταστάσεις. Και βέβαια οι ήρωες της εκάστοτε ιστορίας είναι πραγματικοί ή εν δυνάμει πραγματικοί άνθρωποι που ζουν πραγματικές ή εν δυνάμει πραγματικές καταστάσεις.  Δηλαδή ο Κουνενής σαρκάζει την ίδια την ελληνική κοινωνία και τους ανθρώπους που την αποτελούν, δηλαδή τους ίδιους τους αναγνώστες του βιβλίου. Με λίγα λόγια στην «κουνένια ειρωνεία» ο αναγνώστης δεν γνωρίζει ότι σαρκάζεται από τον παντογνώστη αφηγητή Κουνενή την ώρα που διαβάζει το βιβλίο. Είναι δε τόσο προκλητική η «κουνένια ειρωνεία» που έχει φτάσει σε τουλάχιστον μία περίπτωση να σαρκάζει και τον ίδιο τον παντογνώστη αφηγητή, δηλαδή τον Κουνενή.
Η γραφή του Κουνενή ουσιωδώς κωμική ως τυπική αντεστραμμένη τραγωδία, δηλαδή ως τραγωδία που έχει γίνει κωμωδία, καταφέρνει να αποδίδει, να αναδεικνύει και να στηλιτεύει μέσα από το κωμικό κοινωνικές και πολιτικές πλευρές της σύγχρονης Ελλάδας και των ανθρώπων της. Αυτή η «κουνένια ειρωνεία», παρότι μοναδική στην χρήση και την εφαρμογή της από τον Νίκο Κουνενή, τυπικά εντάσσεται στην παράδοση του σύγχρονου ανατρεπτικού φαρσικού σουρεαλιστικού χιούμορ.
Πιο συγκεκριμένα όμως ως πολύ σημερινή γραφή νομίζω ότι θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα νέο ίσως αφηγηματικό ρεύμα που κατά έναν τρόπο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «λογοτεχνία της λογικής» ή ακόμη καλύτερα, ως η «λογοτεχνία των έξυπνων ιδεών» ή ακόμη πιο προκλητικά η «λογοτεχνία των έξυπνων ανθρώπων». Αυτή η λογοτεχνία απορρίπτοντας δομικά τη «λογοτεχνία των συναισθημάτων» και του βιωμένου δράματος μετατοπίζει την αφηγηματική εστίαση από το κοινό συναίσθημα στην έξυπνη σύλληψη. Με αυτόν τον τρόπο το γράψιμο του Κουνενή έρχεται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με την κυρίαρχη γραφή της ερωτικής και συναισθηματικής παραλογοτεχνίας. Χαρακτηριστικό επίσης κείμενο αυτής ακριβώς της αφηγηματικής γραφής είναι το Λοστρέ του Λένου Χρηστίδη. Και στις δύο γραφές, δηλαδή τόσο του Κουνενή όσο και του Χρηστίδη, το κωμικό στοιχείο προκύπτει μέσα από έξυπνες ιδέες και την έξυπνη ειρωνεία πάν σε μια κοινωνία σαπισμένη από την ηλιθιότητα. Σε αντίθεση με την ειρωνεία του Χρηστίδη που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για νιτσεϊκή παρέκκλιση, η «κουνένια ειρωνεία» παραμένει πάντα στα όρια της αριστερής σεμνότητας.
Έχοντας μια συνολικότερη εικόνα του έργου του Νίκου μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια κίνηση και μια εξέλιξη της εστίασης του προσωπικού του ενδιαφέροντος. Δηλαδή τα πρώτα έργα εστίαζαν κυρίως σε πρόσωπα, τα επόμενα σε καταστάσεις, κοινωνικά και πολιτισμικά φαινόμενα, ενώ το τελευταίο βιβλίο του αφορά αυτό καθεαυτό το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή υπάρχει μια κίνηση από το συγκεκριμένο-προσωπικό προς το πιο αφηρημένο-πολιτισμικό-κοινωνικό-πολιτικό.  Η εξέλιξη αυτή είναι λογική και θετική γιατί δείχνει ότι ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να επαναλάβει την δεδομένη προηγούμενη επιτυχία, αλλά να δοκιμάσει μια πετυχημένη συνταγή σε διαφορετικά πεδία.
Αυτό κάνει και στο Περί Δημοκρατίας. Δηλαδή προσπαθεί να εφαρμόσει μια δοκιμασμένη επιτυχημένη συνταγή, την σάτιρα και την ειρωνεία, που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε σε μυθιστορηματικές αφηγήσεις σε ένα πολιτικό δοκίμιο και να συνθέσει ένα είδος σατιρικού δοκιμίου. Γενικά, το πετυχαίνει. Και αυτό είναι το ευχάριστο. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που η σύνθεση αδυνατίζει. Κάποιες φορές ο προσεκτικός αναγνώστης αισθάνεται ότι το κείμενο ως δοκίμιο χάνει σε κάποιες λεπτομέρειες. Όμως αυτό που μένει τελικά στον αναγνώστη είναι ότι διαβάζει ταυτόχρονα ένα δοκίμιο και μια σάτιρα εξίσου δυνατά και στις δύο εκδοχές τους.
Τι είναι το Περί Δημοκρατίας; Είναι πρώτα πρώτα αυτό που λέει ο τίτλος και ο υπότιτλος μαζί, δηλαδή μια «σάτιρα ηθών και θεσμών», ένα σατιρικό και κριτικό κείμενο για την Δημοκρατία. Αν και διατείνεται ότι αφορά εν γένει την Δημοκρατία, ουσιαστικά αφορά την ελληνική δημοκρατία και γενικότερα το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα ειδωμένο όμως σα μια τυπική εκδοχή των δημοκρατιών της Δύσης.
Το σατιρικό στοιχείο κυριαρχεί σε όλο το κείμενο με τον εξής τρόπο: ο αφηγητής-δοκιμιογράφος υποτίθεται ότι υπερασπίζεται την δημοκρατία έναντι των λαϊκιστών υπονομευτών της. Αντικρούει τα επιχειρήματα που θέλουν τη δημοκρατία να παραβιάζεται, να καταργείται ή να μην υπάρχει, χωρίς όμως πάντα να αρνείται την ύπαρξή τους. Αυτό που κάνει είναι να αντιστρέφει την οπτική του επιχειρήματος. Για παράδειγμα η διαπλοκή δεν είναι ένα αρνητικό πρόβλημα στην δημοκρατία, αλλά κάτι αναγκαίο για την υπεύθυνη λειτουργία της. Ο αφηγητής-δοκιμιογράφος προσπαθεί να επεξεργαστεί όλα τα φαινόμενα της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, να τα αναλύσει και να τα ταξινομήσει, ως σωστός θεωρητικός, αλλά η ταξινόμηση και οι χαρακτηρισμοί του αποκαλύπτουν αθέλητα σε σχέση με τις υποτιθέμενες προθέσεις του την απουσία δημοκρατίας. Έτσι αυτό λοιπόν που τελικά καταλαβαίνει ο αναγνώστης είναι πως η υπερασπιζόμενη αστική δημοκρατία μαζί με τους τυπικούς ή και άτυπους θεσμούς της στην πράξη είναι ένα βαθειά ολοκληρωτικό καθεστώς.
Ο δοκιμιογράφος-αφηγητής ο οποίος δεν ταυτίζεται ακριβώς με τον συγγραφέα, είναι ο βασικός ήρωας του κειμένου. Όμως ούτε ο αναγνώστης αισθάνεται πολιτική ή ιδεολογική ταύτιση με τον δοκιμιογράφο, καθώς το εξαγόμενο συμπέρασμα του αναγνώστη είναι κάθε φορά διαφορετικό από εκείνο του δοκιμιογράφου. Στο συμπέρασμα βέβαια τον ωθεί η ειρωνεία και ο σαρκασμός  του συγγραφέα. Άρα στην πράξη ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον συγγραφέα παρακολουθώντας τον αγωνιώδη και χειμαρρώδη μονόλογο ενός νέο-φιλελεύθερου διανοούμενου. Με αυτόν τον τρόπο το βιβλίο αποκτά τη φυσιογνωμία φαρσικού κειμένου που αυτοπαρωδείται, λανθάνει της δοκιμιακής υφής και αποκτά στοιχεία μυθιστορηματικού κειμένου. Στη δική μας παρουσίαση διακρίνουμε το πρόσωπο του συγγραφέα από το πρόσωπο του δοκιμιογράφου, παρότι και οι δύο είναι ο Νίκος Κουνενής. Ο Κουνενής παίζει στην πράξη ένα κειμενικό θέατρο υποδυόμενος έναν ρόλο σε ένα βιβλίο που ο ίδιος υπογράφει. Βεβαίως, υπονομεύει τον ήρωά του, τον δοκιμιογράφο.     
Παρουσίαση του κειμένου
Το κείμενο αποτελείται από 11 κεφάλαια και ένα παράρτημα. Στο πρώτο κεφάλαιο με τίτλο «εισαγωγικές έννοιες» ο συγγραφέας παρουσιάζει το αντικείμενο της μελέτης του. Αυτό είναι η εμμέσως αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Στην πρώτη ενότητα αποδομεί την ίδια την εκλογική διαδικασία, δηλαδή την βάση της αστικής δημοκρατίας. Καταδεικνύει ότι το εκλογικό σύστημα είναι με τέτοιο τρόπο καλπονοθευτικά κατασκευασμένο ώστε οι κάλπες να βγάζουν πάντα ισχυρές αστικές κυβερνήσεις περιορίζοντας τα μικρά κόμματα.
Όπως συγκεκριμένα ο υποστηρίζει ο δοκιμιογράφος, μπορεί να τηρείται ευλαβικά κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας και της καταμέτρησης των ψηφοδελτίων η αρχή κάθε πολίτης και μία ψήφος, όμως στην κατανομή των εδρών η αρχή αυτή εγκαταλείπεται προκειμένου να πρυτανεύσει το πνεύμα του ρεαλισμού και της αποτελεσματικότητας. Έτσι οι ψήφοι πολλαπλασιάζονται με συγκεκριμένους συντελεστές βαρύτητας. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του εκλογικού συστήματος είναι ότι όσα περισσότερα μικρά κόμματα καταφέρουν να εισέλθουν στη Βουλή τόσο λιγότερες έδρες θα αναλογούν στο καθένα εξ αυτών. Εάν μάλιστα καταφέρουν να εισέλθουν 7 κόμματα με το οριακό αποτέλεσμα των 3,0001% τότε το κοινοβουλευτικό αυτό κόμμα θα εκλέξει έναν μόνο αντιπρόσωπο! Όπως γράφει ο δοκιμιογράφος, το μοντέλο αυτής της εμμέσως αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχει κυριαρχήσει σε όλον τον δυτικό κόσμο, ενώ «οι σύγχρονες, ανοικτές και εξελιγμένες κοινωνίες δυτικού τύπου θεωρούν την ιδέα της άμεσης δημοκρατίας αφελή, ουτοπική και ως εκ τούτου απολύτως ανεφάρμοστη, καθώς δεν επιτρέπει στην υπεύθυνη εξουσία όχι μόνο να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, αλλά ούτε καν υπάρξει».
 Η ελεύθερη έκφραση σύμφωνα με τον δοκιμιογράφο θεωρείται μετά το δικαίωμα ψήφου ο δεύτερος πυλώνας της δημοκρατίας. «Ισχύει βεβαίως υπό την προϋπόθεση ότι οι λόγοι των κατά περίπτωση διαφωνούντων δεν μετατρέπονται σε απειλητικές για το κοινοβουλευτικό σύστημα πράξεις, π.χ. δυναμικά συλλαλητήρια, καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, απεργίες που δικαστικώς κρίνονται ως παράνομες και καταχρηστικές». Αντίστοιχα, η δημοκρατία όταν υπάρχει το ενδεχόμενο κινητοποίησης ενός κλάδου ενημερώνει τους υπόλοιπους ότι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους εφαρμόζοντας το ρητό διαίρει και βασίλευε.
Ο δοκιμιογράφος βλέπει στην κοινωνία δύο πολιτικούς και αξιακούς πόλους: από τη μία είναι οι υπεύθυνοι και ρεαλιστές, ενώ από την άλλη οι ουτοπιστές-λαϊκιστές και οι ανεύθυνοι. Οι υπεύθυνοι και ρεαλιστές αποδέχονται την υποχώρηση της δημοκρατίας ώστε να μπορεί να υπάρχει μια αξιόπιστη, υπεύθυνη και ρεαλιστική διακυβέρνηση. 
Το δεύτερο κεφάλαιο τιτλοφορείται «η δικομματοκρατία» και όπως ο καθένας καταλαβαίνει σατιρίζει το κομματικό σύστημα. Η πολιτική γεωγραφία του κοινοβουλευτικού συστήματος αποτελείται από δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, το κεντροαριστερό και το κεντροδεξιό, επίσης αποτελείται από το κόμμα της ούλτρα Δεξιάς, το κόμμα της business plan δεξιάς, το κόμμα της νουνεχούς Αριστεράς και βέβαια τα κόμματα της Αριστεράς. Ο δοκιμιογράφος σημειώνει πως εκτός από τα κόμματα της αριστεράς, όλα τα άλλα συμπεριλαμβάνουν την έννοια του Κέντρου στο αυτοπροσδιορισμό τους. Το μεγάλο κεντροαριστερό και το μεγάλο κεντροδεξιό κόμμα διαφοροποιούνται φραστικώς μεταξύ τους  ώστε να προσφέρουν την απαιτούμενη ποικιλία απόψεων στους ψηφοφόρους. Όταν βεβαίως βρίσκονται στην εξουσία, ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική, ούτως ώστε να μην διαταραχθεί η ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Σε κάθε περίπτωση, τα δύο υπεύθυνα κόμματα του τόπου εναλλάσσονται υγιώς στους ρόλους τους. Η υγεία, η ευθύνη, η ομαλότητα είναι οι λέξεις κλειδιά που σημειώνει και επαναλαμβάνει ο Κουνενής. Είναι οι λέξεις κλειδιά που ολημερίς δεχόμαστε καταιγιστικώς από τα μίντια και τους πολιτικούς. Οι πιο πάνω φράσεις διακρίνονται από τη συνηθισμένη ειρωνική διάθεση που υπονομεύει το συμπέρασμα του δοκιμιογράφου και ωθεί στο συμπέρασμα του συγγραφέα.
Η μιμοκρατία κατά τον Κουνενή είναι το υποκριτικό ταλέντο των πολιτικών το οποίο αποδεικνύουν κυρίως κατά την προεκλογική περίοδο. [Προσωπικά μου έρχεται στη σκέψη ο ίδιος ΓΑΠ το τελευταίο διάστημα. Ο λόγος του μπροστά στους δικούς του βουλευτές λίγο πριν παραδώσει έδειχνε πως δεν διέθετε καμία επαφή με το περιβάλλον. Και όμως διέθετε, απλά έπαιζε θέατρο.] Η ποιμενοκρατία είναι η δεύτερη θεμελιώδης έκφραση της δικομματοκρατίας κατά την οποία οι ψηφοφόροι μετατρέπονται σε πρόβατα. Στο πλαίσιο της ακατάπαυστης σχετικής εκπαίδευσής τους από τα κόμματα εξουσίας και τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι κυρίαρχοι πολίτες πείθονται κάθε φορά ότι πρέπει να εμπιστευτούν τον κομματικό ηγέτη που ψήφισαν στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση ή τον μεγάλο αντίπαλό του. Κατά τον δοκιμιογράφο «η ποιμνιοποίηση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση της δημοκρατίας, καθώς στην αντίθετη περίπτωση η αναρχία καραδοκεί». Έτσι, μετά την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας, η ποιμνιοκρατία αποκτά πλέον πραγματιστικό περιεχόμενο μετατρεπόμενη σε υπευθυνοκρατία και υπομονοκρατία.
Στο τέλος κάθε κεφαλαίου ο δοκιμιογράφος παραθέτει τις πηγές του. Για παράδειγμα η πρώτη πηγή του σε αυτό το κεφάλαιο είναι η Θεωρία της χαμένης ψήφου, αλλά και κάποιοι στίχοι: «Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω/απ’ την Κική κι απ’ την Κοκό πώς να διαλέξω; Την Κική την αγαπώ / μα μ’ αρέσει κι η Κοκό». Το τραγούδι μπορεί να μην είναι πολιτικό, αλλά σύμφωνα με τον δοκιμιογράφο αποτυπώνει με ιδανικό τρόπο το αβάσταχτο δίλημμα ενός υπεύθυνου και μάλλον κυκλοθυμικού ψηφοφόρου.
Το τρίτο κεφάλαιο είναι η πρωτοκρατία. Σε αυτό νομίζω ότι ο Κουνενής είναι εξαιρετικός διότι με πολύ πειστικό τρόπο αποκαλύπτει ότι στην πράξη η θεμελιώδης αστική δημοκρατική διάκριση, δηλαδή η διάκριση των εξουσιών, απλά δεν υπάρχει. Οι εξουσίες συγχωνεύονται στην ενιαία, ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα της νομοθετικόεκτελεστικοδικαστικής εξουσίας, δηλαδή την ΝΟΜΕΚΔΙΚ-Ε. ποιοτικώς ανώτερη έκφραση της συγχώνευσης αυτής είναι η πρωτοκρατία ή μονοκρατία. Ο όρος, λέγει ο δοκιμιογράφος, αναφέρεται στην απόλυτη κυριαρχία του πρωθυπουργού έναντι των υπολοίπων προσώπων και θεσμών και βεβαίως του κυρίαρχου σε κάθε περίπτωση λαού. Η μόνη δυνατή περίπτωση περιορισμού του πρωθυπουργού προκύπτει από τις υπερεθνικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχει η χώρα. Τότε ο πρωθυπουργός απαλλάσσεται από μέγα μέρος των ευθυνών του μετατρεπόμενος σε ΕΠΠΕ (Εθνικό περιφερειάρχη Περιορισμένης Ευθύνης). [Ο ΓΑΠ σε κάθε περίπτωση νομίζω πως ενσαρκώνει αυτό τον τίτλο με την διπλή έννοια του όρου περιορισμένης ευθύνης….] Η πηγή για αυτό το κεφάλαιο είναι φυσικά Ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι, αλλά και διάφορες ρήσεις, όπως το «Όποιος διαφωνεί, να κατέβει από το τραίνο.»
Το Τέταρτο κεφάλαιο ασχολείται με τον έντεχνο πολιτικό λόγο, δηλαδή την αερολογία, χυδαιιστί και παπαρολογία, την οποία προσάπτουν οι εχθροί της δημοκρατίας τους υπεύθυνους πολιτικούς. Ο δοκιμιογράφος επιχειρεί να αποδείξει με ισχυρά παραδείγματα την πλάνη αυτών των εμπαθών ανθρώπων. Είναι ίσως το πιο απολαυστικό κεφάλαιο και ο καθένας μπορεί να καταλάβει το γιατί. Στην ενότητα που διερευνάται «ο απλός και σταράτος πολιτικός λόγος» ο συγγραφέας με έναν βαθύ σαρκασμό αποδομεί και ουσιαστικά αποκαλύπτει την αθεράπευτη κενότητα και ταξικότητα του νεοφιλελεύθερου λόγου. Ο «σύνθετος και επιτηδευμένος λόγο» διακρίνεται στην γριφολογία, την ολιγολεκτική και την πλειστολεκτική διάλεκτο. Μοναδικό παράδειγμα της γριφολογίας οι δυσερμήνευτοι ρήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπως «Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;, «Η εμείς ή το χάος!», «Η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο και βέβαια ίσως την πιο βαθυστόχαστη κατά την άποψή μου, «Λατρεύω τις σπανακόπιτες» η οποία συνιστά κατά τον δοκιμιογράφο έμμεση προτροπή προς τον λαό να επιλέγει φθηνές και υγιεινές διατροφικές λύσεις. Ο Κίμων Κουλούρης είναι ο χαρακτηριστικός αντιπρόσωπος της ολιγολεκτικής διαλέκτου και ο Κώστας Λαλιώτης της πλειστολεκτικής που είναι και η πιο ανώτερη.
Το Πέμπτο κεφάλαιο μελετά την οικογενειοκρατία φέρνοντας πλείστα παραδείγματα. Το πανελλήνιο ρεκόρ διακρίσεων στον πολιτικό στίβο μοιράζονται οι οικογένειες Παπανδρέου και Ράλλη, με τρεις πρωθυπουργούς εκάστη. Στις πολύ εύστοχες πηγές του κεφαλαίου εντάσσονται «Το αδελφάτο των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης», αγγλική μεσαιωνική παραδοσιακή ιστορία των μεσαιωνικών χρόνων και το αδελφάτο των ιπποτών της ελεεινής τραπέζης των Μόντι Πάιθον, αλλά και «για την φουκαριάρα τη μάνα μου» διάσημη δακρύβρεχτη βεβαίωση του Νίκου Ξανθόπουλου.
Ακολουθεί το έκτο κεφάλαιο, η ενστολοκρατία. Σύμφωνα με τον δοκιμιογράφο «βασικοί πυρήνες των οργάνων πυγμής  είναι τα ένστολα και ένοπλα σώματα της αστυνομίας, εκπαιδευμένα να συμμορφώνουν με απλές εντολές ή ευθεία καταστολή τα άστολα και άοπλα σώματα των ανυπότακτων ή μη επιδεχομένων μαθήσεως πολιτών. Τοιουτοτρόπως διαφυλάσσουν τη δημοκρατία, αλλά και προφυλάσσουν τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι κινδυνεύουν να μετατραπούν σε θύματα της άγνοιας και ανωριμότητάς τους.» Η υπεύθυνη κυβέρνηση ολοκληρώνει το παιδευτικό της έργο χρησιμοποιώντας τα αστυνομικά σώματα διασώζοντας την δημοκρατία από τους ανώριμους πολίτες. Ο συγγραφέας στηλιτεύει με την ειρωνεία του τον ρόλο, την δράση των μηχανισμών καταστολής, την πολιτική ευθύνη, την βία που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο ή ακρωτηριασμούς, αλλά και τον έντεχνο μιντιακό ή πολιτικό λόγο υπεράσπισης της αστυνομικής τρομοκρατίας. 
 Το έβδομο κεφάλαιο με τίτλο η μιντιοκρατία είναι ένας ύμνος στον «πραγματιστικό λόγο των υπεύθυνων ΜΜΕ» και στον καταλυτικό ρόλο τους στην διαπαιδαγώγηση των πολιτών. Η τέταρτη εξουσία συνδέεται άρρητα με τις άλλες τρεις συνιστώντας από κοινού την ενιαία και αδιαίρετη τετράδα της ΝΟΜΕΚΔΙΚΜΜΕ-Ε. Ο πυρήνας του υπεύθυνου μιντιακού λόγου είναι η ρητορική της ένακαινακάνουνδύολογικής. Πρύτανης της ένακαινακάνουνδύολογικής στην Ελλάδα είναι ο βετεράνος της ενημέρωσης Γιάννης Μαρίνος. Η ναυαρχίδα της ενημέρωσης είναι βέβαια η τηλεόραση. Σε αυτήν ο «χορός της υπεύθυνης τηλεοπτικής ενημέρωσης σύρεται από τα δελτία ειδήσεων, το τελικό ξεφάντωμα όμως λαμβάνει χώρα στις εκπομπές πολιτικού διαλόγου. Ο συγγραφέας σατιρίζει τον τρόπο με τον οποίο υπερπροβάλλονται συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις και αναδεικνύονται συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα και απόψεις, όπως ουσιαστικά το εντελώς μιντιακό κατασκεύασμα του ΛΑΟΣ και των εκπροσώπων του, αλλά και η Δημοκρατική Αριστερά ή η Δημοκρατική Συμμαχία. Την ίδια στιγμή βέβαια αποκρύβονται ή διαστρεβλώνονται ή υποεκπροσωπούνται απόψεις, πρόσωπα και κόμματα της αριστεράς.  Σκοποί των εκπομπών πολιτικού διαλόγου είναι σύμφωνα με τον δοκιμιογράφο «η πλούσια σε επιχειρήματα αντιπαράθεση και αφετέρου η διεξαγωγή της συζήτησης με διέξοδο τρόπο, τέτοιον που να δικαιώνει τις αυτονόητες θέσεις του παρουσιαστή, των ιδιοκτητών του καναλιού και της υπεύθυνης κυβέρνησης της χώρας.» Μια ιδιαίτερη ενότητα παρουσιάζει τις δημοσκοπήσεις και τον ρόλο τους στην ενημέρωση. Μέσω των αποτελεσμάτων τους – μας αποκαλύπτει ο δοκιμιογράφος – οι λειτουργοί των ΜΜΕ εξιχνιάζουν τις προθέσεις του κοινού και καταλήγουν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, τα οποία συνήθως επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις πριν από τις συγκεκριμένες έρευνες. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο ο δοκιμιογράφος δεν παραθέτει πηγές. Ο λόγος όπως γράφει είναι ευνόητος.
Το όγδοο κεφάλαιο μελετά τη χρεωπιστωκρατία. Σε αυτό για μια από τις λίγες φορές ο Κουνενής αποκαλύπτει το κρυμμένο πρόσωπο του οικονομολόγου. Σε αυτό με λόγια που αντλεί από την κυρίαρχη ρητορική ο δοκιμιογράφος υποστηρίζει πως η δημοκρατία υπηρετεί έναν θεμελιώδη ρόλο και λειτουργία των ανοιχτών κοινωνιών, να διευκολύνει τις απρόσκοπτες κινήσεις των ανήσυχων κεφαλαίων και αφετέρου να επωφελείται λαμβάνοντας δάνεια. Ο συγγραφέας όμως αποκαλύπτει ουσιαστικά την υποταγή της δημοκρατίας στην δικτατορία της αγοράς. Έτσι, η δημοκρατία δεν στηρίζεται μόνο στην ψήφο των εκλογέων, αλλά και σε αυτήν των εκπροσώπων των διεθνών αγορών. Η τελευταία ευλόγως υπερισχύει, καθώς είναι ενισχυμένη με το δικαίωμα αρνησικυρίας. Όλες οι δημοκρατικές κυβερνήσεις υπηρετώντας πιστά αυτόν το ρόλο απελευθερώνουν τις οικονομίες από τα αναχρονιστικά δεσμά του κρατισμού. Όσοι μάλιστα δεν είναι πιστοί, όπως κάποιες χώρες σαν την ελληνική δημοκρατία, πληρώνουν ακριβά την απροθυμία να προσαρμοστούν έγκαιρα και δραστικά προς τις απαιτήσεις του διεθνούς οικονομικού δικαίου. Στο σημείο αυτό ο δοκιμιογράφος παρουσιάζεται ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στις ανεύθυνες κριτικές των μονίμως διαμαρτυρομένων αντιπάλων της εμμέσως αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι οποίοι καταγγέλλουν με όλο και πιο αποκρουστικές κραυγές τις σωτήριες αυτές εξελίξεις.
Το ένατο κεφάλαιο, η διαπλοκοκρατία, επιχειρεί να αποκαταστήσει την παρεξηγημένη έννοια της διαπλοκής. Διαπλοκοκρατία ονομάζουν οι εχθροί του πολιτεύματος μια ειδική και διαχρονική εκδοχή της νομοτελειακής σύμφυσης της οικονομικής ισχύος με την πολιτική εξουσία. Το βασικό πρόβλημα σε αυτήν σύμφωνα με τον δοκιμιογράφο είναι ότι δεν υπάρχει μια νομοθετική ρύθμιση η οποία θα προέβλεπε συγκεκριμένους τρόπους ανταμοιβής πολιτικών από εταιρείες, στις περιπτώσεις που οι πρώτοι διευκόλυναν τις δουλειές των δευτέρων.
Το δέκατο κεφάλαιο τιτλοφορείται ως η εξαγώγιμη δημοκρατία. Σε αυτό ο δοκιμιογράφος αναφέρεται στον τρόπο που η δημοκρατία εξάγεται από τις μητροπολιτικές χώρες σε χώρες της περιφέρειας. Μέχρι την δεκαετία του 1990 οι δυτικές χώρες και ιδίως οι ΗΠΑ υποστήριζαν δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα έναντι του καραδοκούντος τότε κομμουνιστικού κινδύνου. Ήταν όμως μεγάλη απογοήτευση να διαπιστώνει κανείς – σημειώνει ο δοκιμιογράφος – ότι η μεγάλη αυτή χώρα κρατούσε ζηλότυπα για τον εαυτό της το δώρο της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, προσφέροντας στους υπόλοιπους την τυραννία και την σκλαβιά. Από την δεκαετία του 1990 όμως αυτό άλλαξε. Απαλλαγμένοι από την αλαζονεία του παρελθόντος και εμφορούμενοι από αγνά ιδανικά, οι ηγέτες των σύγχρονων δημοκρατιών αναγνώρισαν επιτέλους ότι το σύστημα αυτό δεν είναι προνόμιο των λίγων. Έτσι ξεκίνησαν οι ανθρωπιστικοί πόλεμοι. Ο πιο πρόσφατος ανθρωπιστικός πόλεμος ήταν η παρέμβαση στη Μέση Ανατολή. Κεντρικός στόχος η αδιάκοπη επέλαση της ανοικτής κοινωνίας.
Το τελευταίο κεφάλαιο είναι η λιμοκρατία, η οποία είναι όψιμο φαινόμενο της δημοκρατίας. Η λιμοκρατία εγκαθιδρύεται δια της πυγμής σε μια χώρα όταν αυτή αρνείται να συμμορφωθεί επαρκώς προς τον μοναδικό κανόνα της ελεύθερης οικονομίας. Γίνεται δυνατή μέσα από την εφαρμογή ενός μεγάλου αριθμού αναδιαρθρωτικών μέτρων. Ο δοκιμιογράφος μας βεβαιώνει πως οι μεγάλες πλην απολύτως αναγκαίες θυσίες της πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι βέβαιο πως θα ανταμειφθούν στο απώτερο μέλλον.
Ακολουθεί τέλος το παράρτημα το οποίο παραθέτει κείμενα εχθρών της δημοκρατίας.

Κλείσιμο
Όπως καταλαβαίνει κανείς, το βιβλίο του Νίκου συνιστά πρώτα και κύρια ένα μεγάλο πολιτικό εργαλείο σε ένα πόλεμο λέξεων που οξύνεται πολλαπλώς και ποικιλόμορφα τα τελευταία δύο χρόνια. Περιγράφει με έναν σατιρικό, απλό και πραγματικό λόγο τη βαθειά αντιδημοκρατική λειτουργία της ελληνικής δημοκρατίας και του ελληνικού καπιταλισμού ως ένα τμήμα ενός διεθνούς πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Σίγουρα απουσιάζει η κριτική στην αριστερά. Αλλά σωστά ο Νίκος εστιάζει αποκλειστικά στην κυρίαρχη πολιτική εκφράζοντας τον βαθύ πολωτικό διχασμό: από τη μία η αριστερά και από την άλλη η δεξιά, ακόμα και εάν οι τελευταίοι παρουσιάζονται ως κεντρώοι. Η υπευθυνοκρατία βρίσκεται σε κρίση, καθώς αποκαλύπτεται πως δεν αφορά την εργατική τάξη και τη νεολαία. Για πρώτη φορά μετά το 1990 αμφισβητείται η κυριαρχία του καπιταλιστικού λόγου και η πόλωση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς ξαναγίνεται κοινωνική, ταξική και αγγίζει πλειοψηφικά κομμάτα. Το αστικό καθεστώς αποκαλύπτει όλο και περισσότερο το αντιδημοκρατικό προσωπείο του και γίνεται ξανά ακροδεξιό. Η συγκυβέρνηση με το ΛΑΟΣ δεν είναι τυχαία βέβαια, αλλά αντιστοιχεί σε ιδεολογικές και προγραμματικές συγκλίσεις. Η δημοκρατία τους μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο άδεια. Οι λέξεις τους γίνονται όλο και πιο κενές. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός – γνωρίζω ότι ο Νίκος διαφωνεί με τον όρο, αλλά εγώ νομίζω πως αυτό περιγράφει στο βιβλίο του– επελαύνει και βαθαίνει.
Τι κάνουμε εμείς; Η κοινή δράση της αριστεράς που κατά την άποψή μου έχει γίνει μια πιπίλα από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο είναι μια ανάγκη, αλλά επίσης πολύ πιο οξυμένα μπαίνει και η ανάγκη για μια συνολικότερη αντιπρόταση. Με το δημοψήφισμα ο αντίπαλος πέταξε το γάντι ειδικά στο ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ. Το δικό μας καθήκον είναι η δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου στο οποίο θα συμμετέχουν όλες εκείνες οι δυνάμεις οι οποίες σηκώνουν το γάντι, αλλά και άλλοι που πρέπει να πάψουν να κρατούν μεσοβέζικες θέσεις.
Αυτήν λοιπόν την περίοδο ο Νίκος δικαίως αισθάνεται την ανάγκη να γράψει όχι ένα νέο βιβλίο μυθιστορίας, αλλά ένα πολιτικό κείμενο. Εάν υπήρχε ένα Κόμμα στο οποίο όλοι θα συμμετείχαμε, θα του το ανέθετε. Ας διαδώσουμε λοιπόν το μήνυμα: το βιβλίο του Νίκου πρέπει να είναι το δώρο που θα κάνουμε σε όλους τους φίλους μας.`

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η μυθολογία για το Ευρώ και την ΕΕ καταρρέει μπροστά στα μάτια μας!


Σε μια προσπάθεια η χούντα συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ να κάμψει την αντίσταση της κοινωνίας στο σχέδιο καταστροφής και πτώχευσης του λαού μας, επιχείρησε, παίζοντας με τη φωτιά, να κινδυνολογήσει πάνω στο ζήτημα της παραμονής ή της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Φυσικά, δεν τόλμησαν να θέσουν το ζήτημα σε δημοψήφισμα. Ήταν μόνο ένα πυροτέχνημα, επιστρατευμένο στη στημένη επιχείρηση επιβολής της κυβέρνησης αστικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΛΑΟΣ.
Η ‘’Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ’’, αποδέχεται τη πρόκληση, σε ένα θέμα που κάθε άλλο παρά έχει πει τη τελευταία του λέξη  ο λαός. Από την ίδρυση μας δεσμευτήκαμε να συμβάλλουμε σε ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Ας συζητήσουμε λοιπόν για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένα και με σαφή επιχειρήματα.
Το ξεκίνημα: ‘’πάρε πέντε τώρα και κλείσε τα μάτια, για να σου πάρω εγώ δέκα’’
Όταν πριν από 30 περίπου χρόνια ολοκληρωνόταν η σύνδεση της Ελλάδας  με την τότε ΕΟΚ, είχαμε βομβαρδιστεί με πληθώρα  επιχειρημάτων:
  • ‘’Τα προϊόντα μας θα βρεθούν  σε μια απέραντη αγορά 300 εκατομμυρίων’’. Η πραγματικότητα:  Δε βρήκαμε ‘’πελάτες’’, γίναμε.
  • ‘’Θα διασφαλιστούμε έναντι του κινδύνου  από Τουρκία και άλλους εθνικούς κινδύνους’’.  Η αλήθεια: Συντηρήθηκε ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών που μας έχει γονατίσει. Ο κίνδυνος πολεμικής ανάφλεξης, με αφορμή και τις ΑΟΖ και τη συμμαχία πολέμου με το Ισραήλ  είναι πάντα παρών.
  • ‘’Θα θωρακιστεί  η  δημοκρατία’’. Η πραγματικότητα:  οι ελευθερίες περιορίζονται όλο και περισσότερο, με τρομονόμους και ευρω-τρομονόμο. Σύμβολο της αντιδραστικής μετάλλαξης η είσοδος των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση.
  • ‘’Θα έχουμε νομισματική σταθερότητα και προστασία από κρίσεις’’. Εδώ γελάνε…
  • ‘’Τζάμπα επιδοτήσεις στους αγρότες’’. Ήταν το αντίτιμο του ξεκληρίσματος και της φτώχειας χιλιάδων αγροτών, της διάλυσης μεγάλου τμήματος της αγροτικής παραγωγής και της αναδιάρθρωσής της υπέρ των μεγαλοαγροτών, των εμπόρων και των βιομηχανιών του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος.
  • ‘’Θα πάρουμε λεφτά για σεμινάρια κατάρτισης  ανέργων’’. Πράγματι, αντί για δουλειά,  μας τάισαν ασπιρίνες για την ανεργία και αυταπάτες.
30 χρόνια στην ΕΕ-10 χρόνια στο ευρώ: ‘’ Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό..’’
Κάποτε έρχεται η  στιγμή της αλήθειας, που συνήθως δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο νομίζουμε αρχικά. Τι μετράμε σαν αποτελέσματα έως τώρα;
  • Καθίζηση της αγροτικής παραγωγής. Από αυτάρκεις σε αγροτικά προϊόντα, αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής.
  • Αντιδραστική αναδιάρθρωση της βιομηχανίας.Κλείνουν βασικές βιομηχανίες που καλύπτουν  ντόπιες ανάγκες, αύξηση εισαγωγών-μείωση εξαγωγών που ωθεί σε παραγωγική συρρίκνωση, μεταφορά μονάδων στο εξωτερικό, ανάπτυξη συμπληρωματική πολυεθνικών μονοπωλίων, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
  • Αύξηση του δημόσιου χρέους της χώρας-διάλυση των δημόσιων οικονομικών. Εκτίναξη δημόσιου χρέους, εμπορικού ελλείμματος, ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών.
  • Γιγάντωση κοινωνικών ανισοτήτων. Ακόμη και στις ανοδικές φάσεις τις οικονομίας, ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ διευρύνονται οι ζώνες της φτώχειας και της ανεργίας, παγώνουν ή μειώνονται οι μισθοί και μάλιστα στις συνθήκες της κρίσης, βίαια, απόλυτα και ονομαστικά.
  • Ιδιωτικοποίηση κοινωνικών τομέων. Με τις οδηγίες της ΕΕ για την ‘’απελευθέρωση της αγοράς’’, επιβλήθηκαν οι ιδιωτικοποιήσει σε μεταφορές, ενέργεια, επικοινωνίες και αλλού.
  • Παράδοση της Παιδείας στην αγορά και τις εταιρείες. Από τη Λισαβόνα και την Μπολώνια, από το Νέο Λύκειο ως το νόμο για τα ΑΕΙ της Διαμαντοπούλου, από την έλλειψη βιβλίων ως τις συγχωνεύσεις των σχολείων, οι επιλογές της ΕΕ και της τρόικας είναι πανταχού παρούσες.
  • Κατεδάφιση ασφαλιστικών συστημάτων. Αύξηση ηλικίας εξόδου στη σύνταξη, αύξηση εισφορών με μείωση καλύψεων, καταλήστευση αποθεματικών των ταμείων, τζογάρισμά τους στο χρηματιστήριο ή και εξωχρηματιστηριακά με τα δομημένα ομόλογα (όπως π.χ. στην περίπτωση του ΤΕΑΔΥ), «κούρεμα» των αποθεματικών τους κατά 50% με το «κούρεμα» της 26ης Οκτωβρίου.
  • Αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων. Γενίκευση μερικής απασχόλησης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων.
  • Η Ελλάδα στρατόπεδο συγκέντρωσης οικονομικών μεταναστών  και πολιτικών προσφύγων. Με τη συμφωνία Δουβλίνο-2 , τη Σένγκεν και τη λογική της Ευρώπης-φρούριο, απαγορεύεται η διέλευση των μεταναστών και των προσφύγων προς τις χώρες προορισμού. Εύκολη βορά στους εργοδότες οι ‘’άνθρωποι χωρίς χαρτιά’’.  Εύκαιρα θύματα ρατσιστικής βίας και δημαγωγίας. Εξιλαστήρια θύματα οι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα.
  • Στη τανάλια των ευρω-τρομονόμων και της καταστολής, στη φρίκη των πολέμων. Ο ‘’μεγάλος αδερφός’’ παντού. Πόλεμοι με συμμετοχή Ελλάδας και ΕΕ σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη.
  • Καταστροφή της φύσης και του περιβάλλοντος. Θυσία στο βωμό του κέρδους και των επιχειρηματικών συμφερόντων και η φύση. Με τα μεγάλα έργα, τους αυτοκινητόδρομους-πληγή, τους πυρηνικούς αντιδραστήρες.
  • Τσαλαπάτημα κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κάθε δικαιώματος του λαού, του «έθνους των εργαζομένων» να ορίζει τις τύχες του.  Οι ουσιαστικότερες αποφάσεις λαμβάνονται σε κέντρα που είναι μακριά από τη λαϊκή διεκδίκηση και πάλη, με αποτέλεσμα να καταργούνται ακόμη και τυπικά χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας και της αυτοτέλειας κάθε χώρας-μέλους της ΕΕ. Σε κέντρα ελεγχόμενα από τις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τις ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που επιβάλουν τους «κανόνες του παιχνιδιού» -ακόμη και τους αρεστούς σε αυτούς πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις- με μηχανισμούς «εποπτείας-επιτροπείας» και με τους εκβιασμούς της «επόμενης δόσης».
Το μέλλον, μέσα στην Ευρωζώνη: ‘’τα χειρότερα είναι μπροστά’’  για το λαό
  1.  Ο ζυγός των μνημονίων δεν είναι προσωρινός. Μιλούν πλέον ανοιχτά για υπερδεκαετή ορίζοντα μέτρων, χωρίς μείωση του χρέους στο τέλος, που σημαίνει ατέρμων κύκλος αντεργατικών πολιτικών. Ζωντανό παράδειγμα η Ιταλία, που μπαίνει σε καθεστώς επιτήρησης με τα χαρακτηριστικά που το καλύτερο σενάριο για τη χώρα μας προβλέπει στο τέλος της δεκαετίας.
  2.  Καθίζηση μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ και με απαγόρευση διεκδίκησης συμβάσεων.
  3.  Οι εργαζόμενοι δούλοι του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών.
  4.  Έξαρση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία (ως και 50%), που οδηγεί στην απαξίωση και τη μαζική μετανάστευση.
  5. Διάλυση δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία και η δημόσια παιδεία, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγούνται σε πλήρη επιχειρηματοποίηση ή διάλυση. Ίδια κατεύθυνση σε όλους τους τομείς.
  6. Περιστολή – κατάργηση προνοιακών παροχών και θεσμών υποστήριξης των ανήμπορων και κοινωνικά ασθενέστερων
  7. Ξεπούλημα ή υποθήκευση δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές.
  8. Η δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία στο απόσπασμα. Μέσω των διαδοχικών συμβάσεων, Μάαστριχτ, Λισσαβόνα κλπ., μεγάλο μέρος της εθνικής νομοθεσίας καθορίζεται από κέντρα αποφάσεων που δεν έχουν εκλεγεί ούτε λογοδοτούν στους λαούς. Με αφορμή την κρίση η αντιδημοκρατική εκτροπή της ΕΕ έχει παροξυνθεί. Αποφάσεις Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού. Κλειστά επιχειρηματικά λόμπι. Κυβερνήσεις μαριονέτες του κεφαλαίου. Ο λαός στο περιθώριο.
  9. Η Ελλάδα στη σιδερένια κηδεμονία  ΕΕ, ΔΝΤ, διεθνούς κεφαλαίου. Επιβολή καθεστώτος επιτροπείας, ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Εξευτελισμός της λαϊκής αξιοπρέπειας. Τριάκοντα αργύρια στους έλληνες  ‘’πατριώτες του χρήματος’’  και τις κυβερνήσεις κοινωνικού πολέμου, που  ‘’δείχνουν’’ και ‘’δίνουν’’ τον εχθρό λαό  στην πυρά που ανάβουν μαζί το ελληνικό κεφάλαιο με τις δυτικοευρωπαϊκές και πλανητικές πολυεθνικές και τράπεζες (την ίδια στιγμή που τσακώνονται άγρια για το ποιος θα πάρει τα πιο πολλά από τη λεηλασία των εργαζομένων).
Να ανατρέψουμε την χούντα συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ!
Υπάρχει άλλος δρόμος!
Mε τους εργαζόμενους στο τιμόνι, με το λαό αξιοπρεπή και νοικοκύρη στο τόπο του!
  •  Έξω από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση
  • Στάση πληρωμών , άρνηση,  μη αναγνώριση και διαγραφή του ληστρικού χρέους
  •  Εθνικοποίηση τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση.
  •  Πέρασμα στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν. Αποκλειστικά δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση.
  •  Ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την κοινωνικοποίησή τους.
  • Ανάπτυξη εργατικών-λαϊκών θεσμών πραγματικής δημοκρατίας στους χώρους εργασίας, στις συνοικίες και γειτονιές, στη δημόσια πολιτική δραστηριότητα
  •  Ανατροπή όλων των αντεργατικών και αντι-ασφαλιστικών νόμων
  •  Ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, αύξηση μισθών, μείωση χρόνου εργασίας, δουλειά για όλους, αύξηση δαπανών για υγεία και παιδεία, κατάργηση ληστρικών δανείων, φόρων, τελών και χαρατσιών κάθε είδους. Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, δήμευση της εκκλησιαστικής-μοναστηριακής περιουσίας.
Είναι εφικτός αυτός ο δρόμος ή μας περιμένει μεγαλύτερη καταστροφή έξω από το ευρώ και την ΕΕ;
Η καταστροφολογική  επιχειρηματολογία του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ακροδεξιού ΛΑΟΣ , συνήθως απομονώνει τη μία ή την άλλη πλευρά των παραπάνω στόχων και προσπαθεί να τρομοκρατήσει το λαό.
 Δεν θα πούμε ψέματα, όπως κάνουν αυτοί! Η επιλογή της σύγκρουσης  με την ΕΕ θα έχει κόστος. Είναι όμως αναγκαία γιατί η παραμονή σε αυτήν  έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.
 Το δίλημμα ‘’ευρώ  ή δραχμή’’ είναι παραπλανητικό. Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ, δεν σημαίνει για εμάς απλά ένα τεχνικό ζήτημα, δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα:  Η έξοδος από το ευρώ και η συνολική ρήξη με την ΕΕ, καθώς και η ανατροπή των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών για να εξασφαλιστεί μια αξιοπρεπής ζωή των εργαζομένων και μια άλλη πορεία της χώρας, είναι δύο παράλληλες αλληλοσυμπληρούμενες και αξεχώριστες επιλογές.
 Με αυτό το κριτήριο αντιμετωπίζουμε τα επιχειρήματά τους:
  • ‘’Ευρώ ή πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή;’’ Η νομισματική πολιτική αποτελεί ειδική μορφή, μέρος της γενικότερης οικονομικής πολιτικής που ασκείται κάθε φορά. Η παραμονή στο ευρώ, στην ΟΝΕ  και την ΕΕ, η νέα δανειακή σύμβαση, τα νέα μνημόνια, τα  “Σύμφωνα Σταθερότητας”,  τα “Σύμφωνα για το ευρώ”, οδηγούν στην εξαθλίωση του λαού και με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.  Άρα έξω για πάντα από το ευρώ και την ΕΕ! Υποστηρίζουμε την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, ανεξαρτήτως ονομασίας (δραχμή, μνα, τάλαντο, φοίνικας ή όπως αλλιώς και αν λέγεται) σαν μέρος μιας γενικότερης οικονομικής πολιτικής προς όφελος των εργαζόμενων και σε βάρος του κεφαλαίου.
  • ‘’Η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα οδηγήσει σε διάλυση της ευρωζώνης με  επικίνδυνες διεθνείς συνέπειες’’. Αυτό ούτε απαραίτητο είναι, αλλά ούτε και ζημιογόνο για τα λαϊκά συμφέροντα. Τέλειωσε η εποχή που η αστική τάξη παρουσίαζε τα δικά της συμφέροντα, ως συμφέροντα της κοινωνίας.
  • ‘’Η εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε άμεση  μεγάλη υποτίμηση  έναντι του ευρώ’’.  Οι εκτιμήσει για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες. Η θεωρία ότι το ευρώ θα παραμένει σταθερό είναι αυθαίρετη. Η εμπειρία της Αργεντινής ή/και της Ισλανδίας, δεν συνηγορεί σε αυτή τη κινδυνολογία. ‘Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο – πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών ήδη από το 2009.
  • ‘’Θα υπάρξει εκτίναξη πληθωρισμού, που θα εξανεμίσει το λαϊκό εισόδημα’’. Καμία σοβαρή μελέτη οικονομολόγων δεν υποστηρίζει παρατεταμένη ύπαρξη υψηλού πληθωρισμού για μεγάλο διάστημα. Αντίθετα, όλες οι δημοσιευμένες μελέτες, κάνουν λόγο για  άνοδο του πληθωρισμού, αλλά πτώση σε ένα χρόνο σε διαχειρίσιμα επίπεδα. Αυτή άλλωστε είναι η εμπειρία   Αργεντινής  και Ισλανδίας.
  • ‘’Η ωφέλεια των εξαγωγών από την έξοδο του ευρώ και την υποτίμηση του νέου νομίσματος θα είναι προσωρινή και επισφαλής, λόγω και της εξάρτησης των εξαγώγιμων προϊόντων από εισαγώγιμες πρώτες ύλες κλπ’’.  Στο πλαίσιο μιας αντικαπιταλιστικής  παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανασχεδιασμού της οικονομίας, μπορούν να αυξηθούν σημαντικά οι εξαγωγές, αλλά και να μειωθεί η ανάγκη πολλών εισαγωγών. Αναφερόμαστε φυσικά σε ένα άλλο πλαίσιο οικονομικής οργάνωσης με βάση τις λαϊκές ανάγκες κι όχι τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, που στις σημερινές συνθήκες προϋποθέτουν κυριολεκτικά την εξαθλίωση και συντριβή του κόσμου της εργασίας.
  • ‘’ Θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος’’.  Αυτό δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό, μιας και μεγάλο μέρος του χρέους υπάγεται στο ελληνικό δίκαιο. Αλλά, το βασικότερο,  η επιλογή πρέπει να είναι  η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους.
  • ‘’Οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος’’. Το ερώτημα είναι πλαστό. Ως πρωτογενές έλλειμμα ορίζεται η διαφορά ανάμεσα στις τρέχουσες δαπάνες και τα τρέχοντα έσοδα  μέσα σε μια συγκεκριμένη περίοδο. Το πρωτογενές έλλειμμα προκύπτει αν από το έλλειμμα του γενικού κρατικού προϋπολογισμού, αφαιρεθούν οι τόκοι και τα χρεολύσια των δανείων του δημοσίου. Επομένως το πρωτογενές πλεόνασμα ή έλλειμμα έχει άμεση σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα της χώρας. Το πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις επιδοτήσεις προς το μεγάλο ελληνικό και ξένο κεφάλαιο. Προέρχεται από το τζάμπα χρήμα που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας. Αλήθεια, πόσα δις εκατ. ευρώ έχουν χαθεί από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των ΑΕ και των ΕΠΕ; Πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους “αφορολόγητα αποθεματικά” και τους “αναπτυξιακούς νόμους” που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δις έχουν δοθεί για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων  στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κτλ); Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο  λαός;
  • ‘’Θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα  προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν’’.  Πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος. Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει  τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο  στη μείωση του ελλείμματος  του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και  θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.
Η ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΝΑΒΟΛΗ!
Να φύγουμε τώρα  από τη φυλακή  του ευρώ και της ΟΝΕ. Για λαϊκή απειθαρχία και  συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου. Συμπορευόμαστε σε αυτή την κατεύθυνση αγωνιστές με διαφορετική πολιτική καταγωγή και οπτική. Αγωνιστές που παλεύουν για την αποδέσμευση πριν απ’ όλα της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών στην πορεία μιας τέτοιας ρήξης. Αγωνιστές που παλεύουν για τη συνολική διάλυση της ΕΕ ως ολοκληρωτικού μορφώματος του κεφαλαίου και αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής  της ΕΕ.  Κοινός μας στόχος είναι μια άλλη διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών, με αλληλεγγύη, ισοτιμία και δικαιοσύνη, στη βάση των εργατικών και  λαϊκών συμφερόντων, στην προοπτική της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης!
Σ’ αυτό τον αγώνα δε θα ‘μαστε μόνοι μας. Το οικοδόμημα της ευρωζώνης τρίζει και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακόμα και στις χώρες του «σταθερού» βορρά δείχνουν το πιο απεχθές τους πρόσωπο ενάντια σε εργατικές κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα.
Οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ευρώπης είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν την μαύρη συμμαχία της ευρωπαϊκής αστικής τάξης για να μπορέσουν να οικοδομήσουν τη δική τους διεθνιστική ενότητα για την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, για την πολιτική χειραφέτηση και τελικά για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτός ο δρόμος δεν είναι απλά εφικτός, είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης για τους εργαζόμενους και το λαό, αλλά και για μια προοπτική αξιοβίωτης ζωής.
Αθήνα 15 Νοέμβρη 2011

πόσοι μας διάβασαν: