Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Αδύνατη επανάσταση ή αδύνατη ταξική ανακωχή;

Δημόσια Παρέμβαση  για την συγκρότηση «Επιτροπή Αγώνα Ζωγράφου υπέρ του ΟΧΙ»
Αγαπητοί φίλοι κι συναγωνιστές, 
 Την Δευτέρα το απόγευμα συγκροτήθηκε η «Επιτροπή Αγώνα Ζωγράφου υπέρ του ΟΧΙ» στο δημοψίφισμα της 5 Ιουλίου. Τρέφοντας απεριόριστη εκτίμη για πολλούς φίλους και συναγωνιστές που συμμετέχουν και παρευρίσκονταν σε αυτή την συνάντηση  θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν πρόκειται παρά για μια επιτροπή συμπόρευσης διαφόρων πολιτικών δυνάμεων με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποια λαϊκή επιτροπή. Είναι μια επιτροπή που σύμφωνα με πολλούς δείχνει το μέλλον. Είναι σεβαστή η κάθε τέτοια επιλογή, αλλά κρίνεται από την ιστορία και από την σοβαρότητα των στιγμών.  
Κι εδώ η κατάσταση είναι κρίσιμη και ο χρόνος είναι λίγος για πολλές κουβέντες. Γιατί το ερώτημα είναι σαφές και κύριο: τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να μη νικήσει το ΝΑΙ. 
Και σε αυτό το ερώτημα η απάντηση δεν είναι η συμπόρευση με την κυβέρνηση των αριστερών μνημονίων και της ροζ καταστολής. 
Παρά τις εκτιμήσεις διαφόρων άλλων συναγωνιστών και συντρόφων μελών του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο υπουργός Βαρουφάκης κινείται αυτόνομα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί επιστροφή στις διαπραγματεύσεις, η πραγματικότητα φωνάζει για το εντελώς αντίθετο. Σήμερα και χθες όλη η συζήτηση είναι για την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις. Συνεπώς, δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα με ενδεχόμενη κοινή συμφωνία και ως εκ τούτου αλλαγή στάσης της κυβέρνησης απέναντι στο ΟΧΙ. 
Αλλά και εάν δεν εξελιχθούν τα πράγματα έτσι, η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει με κάθε τρόπο πως στόχος της είναι η επιστροφή την Δευτέρα στις διαπραγματεύσεις για μια καλύτερη συμφωνία, για ένα “καλύτερο” μνημόνιο. 
Με αυτήν την στάση της, η κυβέρνηση κρύβεται από το ερώτημα που πλέον παρουσιάζεται αμείλικτο: οι τοκογλύφοι, “το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι” της “Ευρώπης των Λαών”, δεν υποχωρούν όπως δεν έχουν μέχρι τώρα υποχωρήσει σε τίποτε. 

Συνεπώς, το ερώτημα “και μετά τι” είναι το πραγματικό ερώτημα. Και σε αυτό το ερώτημα ο εχθρός παρουσιάζει όλη την τρομοκρατία, την κινδυνολογία. 
Όμως η κυβέρνηση αρνείται την ύπαρξη καν αυτού του ενδεχομένου, δηλαδή της εξόδου από το Ευρώ. 
Η κυβέρνηση δεν κοιτάζει τον λαό στα μάτια και θαρετά να μιλήσει για την επόμενη ημέρα, να δώσει θάρρος και προοπτική. 
Αυτή η στάση όχι μόνο είναι επικίνδυνη, αλλά και ενισχύει τον φόβο, ενδυναμώνει το ΝΑΙ
Οι μέχρι τώρα κινήσεις της, η ενδοτικότητα στο ζήτημα των τραπεζών, αλλά και στο έλεγχο κρίσιμων σημείων του κράτους δίνουν το πλεονέκτημα στις δυνάμεις του ΝΑΙ να παίζουν παιχνίδια ενισχύοντας τον φόβο, όπως π.χ. το παιχνίδι που γίνεται με τις συντάξεις. 
 Η κυβέρνηση της “αριστεράς” λοιπόν θα είναι πολιτικά υπεύθυνη σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΝΑΙ που θα σημαίνει την ολοκληρωτική καταστροφή. Και η ευθύνη είναι πέρα των προθέσεων των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ γιατί πρόκειται για στρατηγικό αδιέξοδο.  
Η απάντηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτήν την επικίνδυνη θολούρα και την υποταγή στην αριστερή κυβέρνηση των μνημονίων είναι ξεκάθαρη. Αντιγράφω από την ανακοίνωση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 
Όταν ο αντίπαλος βάζει μπροστά το θέμα μέσα ή έξω από την ΕΕ, όταν βάζει στην πρώτη γραμμή όλο του το οπλοστάσιο τότε μόνο ένα καθαρό αντιΕΕ στίγμα, μόνο η προβολή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, μόνο η απαίτηση το ΟΧΙ να σημαίνει όχι σε όλα τα μνημόνια μπορεί να ανοίξει δρόμους νίκης και να συνεγείρει συνολικά τον λαό για μάχη.

Με λίγα λόγια: 
ΟΧΙ δεν μπορεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα να γίνει νεροκουβαλητής της κυβέρνησης της αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής, των νέων μνημονίων.
ΟΧΙ δεν μπορούμε αυτές τις κρίσιμες στιγμές να συμμετέχουμε σε επιτροπές συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ που θολώνουν και αποδυναμώνουν το εργατικό ΟΧΙ και δίνουν λευκή εντολή για νέα αριστερά μνημόνια. 
Η ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος διδάσκει: η επιδίωξη συμφωνιών με τον εχθρό οδηγεί σε Βάρκιζες. 
Η στρατηγική επιλογή της συμφωνίας που ακολουθεί η κυβέρνηση οδηγεί σε καταστροφή. 
Σεβόμαστε τις καλές προθέσεις ολωνών, αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα πάρκο ή μια πλατεία, αλλά για τις ζωές μας. Δεν θα δώσουμε λοιπόν τη συναίνεσή μας και την υποταγή μας στο όνομα της ενότητας της αριστεράς, μια ενότητας που μόνο ήττες και υποχωρήσεις, μιας ενότητας που φέρνει την σιωπή και την μουγγαμάρα. Μια ενότητας που μετατρέπεται σε “εθνικές ενότητες”. Χρειάζεται θαρεττή αντιπαράθεση και σύγκρουση.
Η υποταγή στο όνομα της αδύνατης επανάστασης ξεχνάει ότι την ίδια στιγμή είναι αδύνατη οποιαδήποτε ταξική ανακωχή. 
Καλό αγώνα φίλοι/ες, συναγωνιστές/ιες και σύντροφοι/ισσες
Κώστας Παλούκης, μέλος του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελυθερώση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΥΓ: στον βαθμό που η επιτροπή πιστεύει ειλικρινά στην τοποθέτηση κάθε άποψης θα πρέπει να δημοσιευθεί αυτή η τοποθέτηση

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Φυτώρια αυτοδίδακτων“στην άγρια και απίστευτη εποχή των άκρων”

Περίπου πριν από ένα μήνα, ο Θανάσης Κορακάκης, μου έδωσε και και υπέγραψε το βιβλίο του με την εξής αφιέρωση: στην άγρια και απίστευτη εποχή των άκρων. Με αυτόν τον τίτλο έγραψα ένα άρθρο βιβλιοπαρουσίασης. Το άρθρο κυκλοφόρησε στο Πριν της προηγούμενης Κυριακής. Το πρωί της Δευτέρας ο Θανάσης έφυγε. Χαίρομαι που έχω γράψει αυτές τις λίγες γραμμές και πρόλαβε να ακούσει ότι υπάρχουν. Χαίρομαι που τον γνώρισα και λυπάμαι γιατί δεν τον είχα γνωρίσει καλύτερα και περισσότερο. Με όλη μου την ψυχή στέκομαι στην οικογένειά του και ιδιαίτερα στην αγαπημένη φίλη Ευτυχία Κίτσιου.

Στον Θανάση Κορακάκη λοιπόν......


Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Θανάση Κορακάκη, Φυτώρια Αυτοδίδακτων, φυλακές και εξορίες, το παράδειγμα της Καισαριανής, εκδ. Κοροντζή. Ο Θ. Κ. παρουσιάζει μια υπόγεια διαδικασία, μια διαδικασία που λάμβανε μέσα στις φυλακές των ηττημένων. Αναφέρεται στους αυτοδίδακτους πολιτικούς κρατούμενους της περιόδου 1945 - 1966. Αυτοί χαρακτηρίζονται αυτοδίδακτοι πρώτης γενιάς. Αυτοδίδακτο δεύτερης γενιάς θεωρεί μια μερίδα νέων η οποία παρά την κοινωνική καχεξία της επηρεάστηκε από την στάση ζωής των πρώτων και στράφηκε στα γράμματα και τις τέχνες. 

Εκεί που οι νικητές έφτιαχναν τα αναμορφωτήρια του Νέου Παρθενώνα για να αναβαπτίσουν τους εθνικούς μειοδότες και προδότες στα ελληνικά ιδεώδη, εκεί διεξαγόταν μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτισμική μάχη. Εκεί, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, η παλιότερη και νεότερη γενιά αγωνιστών μορφωνόταν και διαμορφωνόταν. Προετοίμαζε τον εαυτό της όχι μόνο για να αντέξει, αλλά για να αντεπιτεθεί. Χιλιάδες νέοι που άφησαν τον δρόμο της εκπαίδευσης και πήραν το μονοπάτι του αγώνα, νέοι που καθημερινά αντιμετώπιζαν το φάσμα της εκτέλεσης, απέκτησαν δεξιότητες που δεν θα τις κατείχαν εάν έμεναν κλεισμένοι στη φυλακή του χωριού τους ή στη φυλακή της συντηρητικής οικογένειας. Από εκεί προέκυψε όλος ο ανθρώπινος πλούτος αυτής της χώρας, μικρό δείγμα ενός κόσμου που χάθηκε ή καταστράφηκε και στάλθηκε στο απόσπασμα ή στο περιθώριο για να κυβερνήσουν οι “χωροφύλακες” και οι λογιότατοι των παραθρησκευτικών οργανώσεων. 

Και το δυστύχημα είναι ότι αυτήν την μορφωτική αντεπανάσταση κινδυνεύουμε να την ξαναζήσουμε. Δεν είναι μόνο το εξεταστοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα που κάνει την γνώση ταξικά μισητή στους μαθητές. Δεν είναι μόνο το σταρ σύστεμ που παράγει την επιφανειακότητα και την κενότητα. Δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή που τα μαζεύει όλα αυτά και τα κάνει ιδεολογία και αντιδραστική πολιτική πρόταση. Αλλά είναι και αυτοί οι κήρυκες της αξιολόγησης και της αριστείας που οραματίζονται ακόμα πιο ταξικά σχολεία, ακόμα και όσοι ανερυθρίαστα θετούν το ερώτημα “Κι αν επιστρέφαμε στην καθαρεύουσα;”

Η μεγάλη τομή του μπολσεβικισμού βρίσκεται στη μόρφωση. Το μοντέλο του νέου και χειραφετημένου ανθρώπου εργάτη σύμφωνα με τον Λουνατσάρσκι Επίτροπου Παιδείας στην ΕΣΣΔ την περίοδο 1920-1921 συμπυκνώνεται στην φράση «πολυτεχνισμός vs μονοτεχνισμός». Και αυτό οι ελληνικές κομμουνιστικές οργανώσεις του 20ου αιώνα το έκαναν θεμέλιο λίθο της πολιτικής τους δράσης. Εργατικές λέσχες και εργατικά κέντρα, μορφωτικές σχολές και μορφωτικοί νεανικοί όμιλοι, θέατρα, ποίηση, λογοτεχνία, κόκκινα σχολεία, γέμισαν την καθημερονότητα φυσικές και κοινωνικές επιστήμες ήταν αυτά που συζητούσαν και απασχολούσαν τους αριστερούς και τις αριστερές στο περιθώριο των μικρότερων ή μεγαλύτερων αγώνων που έδιναν στην καθημερινότητά τους. Ο κομμουνιστικός διαφωτισμός του 20ου αιώνα ήταν η μεγαλύτερη συμβολή της αριστεράς στον ελληνικό πολιτισμό, στην διαμόρφωση της νέας λαϊκότητας. Ο Αγ. Ελεφάντης θεωρεί ότι ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της μεσοπολεμικής περιόδου είναι η γένεση «μιας νέας προοδευτικής λαϊκότητας» που είναι οι άνθρωποι της αριστεράς. Αυτό το μοντέλο ανθρώπου έλαμψε και κυριάρχησε την εποχή της αντίστασης αφήνοντας μια τόσο μεγάλη παρακαταθήκη που οι μεγάλες ήττες δεν επέτρεψαν ποτέ να χαθεί. Αντίθετα, από αυτήν τη μεγάλη παράδοση ζει και αναγεννιέται η αριστερά σήμερα μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Και αυτό ακριβώς μισούν και εχθρεύονται σήμερα, αυτήν την υποτιθέμενη πολιτισμική ηγεμονία της αριστεράς. 

Μέσα στη φυλακή και την εξορία εμφανίζεται με μεγαλύτερη ενάργεια η πολιτική/πολιτισμική πόλωση του λαϊκού κόσμου. Από τη μία ο ηθικός κόσμος του αγώνα, της εργασίας, της τιμής και της αξιοπρέπειας αυτο-αξιολογείται ως ανώτερος ηθικά. Από την άλλη ο ανήθικος και άτιμος κόσμος της κυρίαρχης αστικής τάξης που επεκτείνεται σε ορισμένα κατώτερα στρώματα του υποκόσμου. Οι κομμουνιστές μέσα στις φυλακές και τις εξορίες “φτιάχνουν” τις κολεκτίβες τους και ορίζουν δυναμικά τον πρώτο αυτόν κόσμο. Εκεί πιστεύουν ότι τους δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να δημιουργήσουν πρότυπες κοινότητες, να φέρουν την ουτοπία τους στο παρόν. Και όχι μόνο οργανώνονται με συλλογικό τρόπο, αλλά διαβάζουν. Μαθήματα με βιβλία, χωρίς βιβλία, σχολικά, εξωσχολικά, οικονομία, φιλοσοφία, κοινωνιολογία, φυσική, χημεία, ψυχολογία, παιδαγωγική. Το αλφάβητο για τους αναλφάβητους, επαγγελματικές τεχνικές δεξιότητες για τους νέους. Και αυτή η μόρφωση πολλές φορές ανέτρεπε τις σχέσεις εξουσίας και τους όρους αιχμαλωσίας μέσα στη φυλακή. Πρόσφατα σε συνέντευξη σε φίλο στην Κέρκυρα, παλαίμαχος μαχητής του ΔΣΕ περιέγραφε τον τρόπο που οι αιχμάλωτοι αριστεροί κατάφερναν να κοροϊδεύουν τους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού όταν ανακάλυψαν ότι οι τελευταίοι πίστευαν στις νεράιδες και τα διάφορα αγροτικά μεταφυσικά πλάσματα. Και όμως ίσως όλοι να προέρχονταν από τα ίδια χωριά. Το αποτέλεσμα ήταν οι ανθρωποφύλακες να φοβούνται τους δεσμώτες. 

Ο αποφυλακισμένος της γειτονιάς, γράφει ο Κορακάκης, ίσως ήταν ο μονόφθαλμος μεταξύ των τυφλών της εποχής από άποψη μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου. Είχε πνευματικό επίπεδο πολύ πάνω από το μέτριο, μιλούσε κι ακουγόταν σαν σοφός. Ο φυλακισμένος φάνταζε άνθρωπος ωραίος που εξέφραζε έναν κόσμο προορισμένο να κερδίσει τη μάχη από έναν αντίπαλο που σηματοδοτούσε την ανηθικότητα. Έτσι διαμορφώθηκε ένας μύθος για τους φυλακισμένους. Οι νεότεροι της δεκαετίας του 1960 γοητευμένοι ακολούθησαν αυτήν την σπορά με το ίδιο πάθος. Όπως όμως σε κάθε μυθοποίηση ακολουθεί και η απομυθοποίηση. Οι απογοητεύσεις από το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα έφεραν και τις αμφισβητήσεις. Και ο συγγραφέας παρουσιάζει πολύ στοχαστικά όλη αυτή την διαδικασία, όταν οι νέοι αισθάνθηκαν ισοϋψείς με τα είδωλά τους. 

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, ενός εξαιρετικού αγωνιστή. Αξίζει να διαβαστεί.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Ο ΚΑΠΝΟΣ Η παραγωγή, το εμπόριον, η βιομηχανία και η φορολογία αυτού. Μετά ιδιαιτέρας ερεύνης των Ελληνικών σχέσεων εν τω διεθνεί ανταγωνισμώ

Που κολυμπούν οι Πειραιώτες

[χρονογράφημα από την εφημ. Πατρίς, 21/7/1931]
 Στα μπάνια της Κστέλλας, στις καμπίνες του Παρασκευά, πρόχειρες παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις κάνουν χρυσές δουλειές από το 1929. Σ’ αυτές κατέφυγαν οι Πειραιωπούλες και παρέσυραν και στους ανδρικούς λουτήρες ένα πλήθος νεαρών. Στην ακτή αυτή τα πάντα καταλαμβάνονται από κόσμο και κοσμάκη. Περί τα χίλια κορίστια και αγόρια είχανε βουτήξει στο νερό, “εννοείται -- προς αποφυγήν από του πειρασμού -- τα ερίφια ήτανε χωριστά από τα πρόβατα. Περί αυτού άλλως τε εγγυάται η παρουσία του σκοπού ναύτου του Λιμεναρχείου ο οποίος αυστηρός και σβέλτος δεν χαρίζει κάστανα σε κανένα και σε καμμία.  Έχει ανέβει σ’ ένα ουδέτερο μεταξύ των δύο μπάνιων βράχο και επισκοέι με άφρυπνο μάτι τον θαλάσσιο χώρο. Όταν ιδή “ξανοίγματα” αγοριών και κοριτσιών γουρλώνει τα μάτια του, λαμβάνει επιθετικήν στάσιν και όταν πια πεισθή πως το “ξεκοντάκιασαν” και ήλθαν σε επαφή βάζει τη σφυρίκτρα στο στόμα: -- Σβρρ...σβρρ.... Σβρρ
Άμα δεν ακούσουν οι νεαροί και οι νεαρές το σύνθημα της απομακρύνσεως, τότε τίθεται σε ενέργεια και η γλώσσα του φρουρού της ηθικής: -- Ρε δεν ακούτε; Χωρίστε και φύγετε. Ρε που κάνετε το κορόιδο, θα σας πάω γραμμή στο Λιμεναρχείο, με τα μπανιερά.” 
Κατά κανόνα ο ναύτης πρέπει να κουρδισθή και να γίνη έξω φρενών, ακόμη δε να μπη σε βάρκα προς καταδίωξο των αναιδών νεαρών, για να διαλυθούν “αι σκανδαλιστικαί προσεγγίσεις. Οι “απλωτές” πάντα σώζουν τις δύσκολες περιστάσεις.


Βράδυ διαγωνισμού στη Μάντρα του Αττίκ

[χρονογράφημα από την εφημ. Πατρίς, 18/7/1931. Περιγράφει με ένα κινηματογραφικό τρόπο την παράσταση του διάσημου Αττίκ. έρευνα Κώστας Παλούκης]

Ένα βράδυ στη Μάντρα του Αττίκ είναι ένα βράδυ δροσιάς, απολαύσεως, γέλοιου, κεφιού. Ο δαιμόνιος Αττίκ, παρά τη γνώμη μερικών εκ συστήματος ή από σνομπισμό, δυσκόλων ανθρώπων είναι ένας μοναδικός στο είδος του καλλιτέχνης, ένας αληθινά απολαυστικός τύπος.
Έχει στήσει το λημέρι του στη μάντρα της οδού Μεθώνης, στην πλατεία Αγάμων. Η μάντρα του φέτος έχει ανακαινισθεί αρκετά εσωτερικώς και εξωτερικώς. Την έπιασε χειροπόδαρα ή πρόοδος. Δυό μεγάλες φωτεινές επιγραφές με θαμπά χρωματιστά φώτα που προδίδουν ένα υπερρωμαντισμό έχουν τοποθετηθή κατά πλάτος της οδού Μεθώνης για να κατατοπίζουν και να προσελκύουν τους περιπατητάς της πλατείας Αγάμων. Στο ύψος των επιγραφών έχει ανοιχθεί και ωραίος εξώστης πρασινόχρωμος, ελβετικού ρυθμού, πάνω στον οποίο δροσίζεται ακίνητος καθ’ όλο το διάστημα της παραστάσεως ένας ψεύτικος Αττίκ. Πρόκειται περί ενός θαυμασίου ανδρεικέλου σε φυσικό μέγεθος που ξεγελάει κάθε πρωτοεπισκεπτόμενον στη Μάντρα. 


Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Μια έκδοση των Παρεμβάσεων ΔΕ (Σεπτέμβρης 2012)

Η έκδοση των Παρεμβάσεων ΔΕ για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση (Σεπτέμβρης 2012)


Οι νύχτες του Θησείου και του Φιλοπάππου


Γιώργου Βαρβαρέtου, εφημ. Πατρίς, 16/7/1931.

[το παρακάτω απόσπασμα είναι χρονογράφημα από την εφημερίδα Πατρίς. Εικονογραφεί με πολύ γλαφυρό τρόπο τις βραδυνές εξόδους στην περιοχή Θησείο στις αρχές τις δεκαετίας του 1930, έρευνα Κ. Παλούκης]

Τη νύχτα το Θησείο μοιάζει σαν επαρχιώτικη πλατεία, όπου γίνεται πανηγύρι. Κίνησις, φωνές, τραγούδια, ποδήλατα, αυτοκίνητα, γραμμόφωνα, μεγάφωνα, θεάματα, κρασοκατάνυξις, ασπασμοί των αγγέλων προς τα άστρα, ραντεβουδάκια, ληστρικά κρούσματα.

Μόλις καταφθάσετε με το τραμ ή τον ηλεκτρικό στην πλατεία του Θησείου, εκείνο που θα σας κάνη ζωηρότερη εντύπωσι είνε το ομαδικό ξενύχτι. Πάνω από 7-8 χιλιάδες άνθρωποι καθισμένοι σε ανάλογες καρέκλες απολαμβάνουν τη νυχτερινή δροσιά και διασκεδάζουν καθένας με τον δικό του τρόπο,

Οι φίλοι του κρασιού και της μπύρας είναι καθισμένοι σ’ όλες τις ταβέρνες που βρίσκονται εκεί τριγύρω και κουτσοπίνουν λύοντας όλα τα προβλήματα της ημέρας μεταξύ κρασιού και μεζέ. Πάμπολοι, για λόγους οικονομίας αποφεύγουν τα καφενεία και τις ταβέρνες και στήνουν το λημέρι τους στο περιφερικό τοιχάκι του πευκόφυτου αλσυλίου του Θησείου. Η υπηρεσία Κήπων και Δενδροστοιχιών κατώρθωσε να σώση των αλσύλιο εκείνο και να το εξωραΐση με τα σιδερένια κιγκληδώματα καθυστερεί όμως ένα μικρός μέρος. Έτσι, από κει αντιστάσεως μη ούσης εν μια νυκτί και μόνη .... Ξεπερνούν αρσενικοί και θηλυκοί και υπό το σκότος που βασιλεύει κάτω από τα πεύκα μεταβάλλουν όλην την έκτασιν του αλσυλίου σε απέρνατο κοπρώνα.

Δύο ποδηλατάδικα, εγκατεστημένα στις παράγκες πούναι απέναντι από το Θησείο απ’ το Θησείο και πλάι στο θεατράκι Εντεν κάνουν χρυσές δουλειές, αφού όλοι οι σκόρτσμαν της συνοικίας ποδηλατοδρομούν αγρίως.

Αλλα οι νέοι του Θησείου είνε και φιλόμουσοι. Χωρίς σακκάκια, με τα σπορ πουκάμισα όλοι, γυρίζουν στη μεγάλη πλατεία και σιγοτραγουδούν λογής-λογής τραγουδάκια του έρωτος και της αγάπης που τ’ ακούνε με πολλή προσοχή τα κοριτσόπουλα της συνοικίας που πηγαινοέρχονται γύρω σ’ αυτούς όπως οι χρυσαλίδες γύρω απ’ τα φώτα.

Στα καφενεία του Θησείου βλέπει κανείς κόσμο κάθε τάξεως και ηλικίας, οικογένειες, εργένηδες. Είνε όλοι ελληνικώτατα ξαπλωμένοι στις καρέκλες και περιτριγυρίζονται από τα σκυλιά, τις γάτες τους και από μια δωδεκάδα ποτηρίων νερού

Πολλοί είνε θρονιασμένοι στη δεξαμενή της πλατείας που χρόνια τώρα παραμένει ξερή και άνυδρη, κι όπου τα παιδάκια κάνουν .... Φανταστικά μπάνια. Κατά περίεργη σύμπτωσι όμως η δεξαμενή είνε ολοκάθαρη και δεν έχει ούτε ίχνος σκουπιδιών μέσα. Φαίνεται ότι αυτά θα ρίχνωνται στο αλσύλιο για να χρησιμεύσουν ως λίπασμα μαζύ με το άλλο λίπασμα που αφόνουν οι νυκτερινοί διαβάται του.

Οι δυό κινηματογράφοι του Θησείου, του Πετσάλη και ο Ζέφυρος, είνε γεμάτοι από κόσμο. Πάνω από 2 χιλιάδες θεαταί είνε στον καθένα που λαμβάνουν θέσι στα τραπεζάκια αφού προηγουμένως εφοδιασθούν με οκάδες πασατέμπο από τα καροτσάκια των πασατεμπαδων. Και είνε άφθονα κι’ αυτά. Καταλαμβάνουν όλο το μήκος του προ του ναού του Θησείου δρόμου.

Εδώ ο πασατέμπος έχει καταγάγει αληθινό θρίαμβο. Μεταξύ των θαμώνων του Πετσάλη δεν κατώρθωσα να ιδώ ούτε ένα, που να μη αναμασούσε διαρκώς τους κολοκυθόσπορους.

-- Κρακ και πφου! Ακούεται παντού. Όλοι σπάζουν πασατέμπο και φτύνουν τα τσόφλια του.

Είδα θεατάς να πίνουν τον καφέ τους γαρνιρισμένο με πασατέμπο και άλλους να τρώνε το μπακλαβά τους μαζύ με τους κολοκυθόσπορους. Η απόλαυσις αυτή του “κρακ και πφου, πφού” δεν εγκαταλείπεται ούτε την ώρα που μπάινουν σ’ ενέργεια τα μεγάφωνα και εμφανίζεται ο τρελλός τραγουδιστής και οι άλλοι ήρωες της οθόνης.

Στο Θησείο ο καθείς παρέχεται σχεδόν δωρεάν. Με 6 δραχμές στο Ζέφυρο πίνετε καφεδάκι ή λεμονάδα και βλέπετε τη “Ρίο Ρίτα” και με παρόμοιο τίμημα στου Πετσάλη την “Εύθυμη Μαδρίτη”.

Ο κινηματογράφος του Πετσάλη που είνε εγκαταστημένος επί της πλατείας και γειτνιάζει με το Θησείο, μοιάζει σαν φρούριο με τα πανύψηλα καφασωτά που περικλείει το μέρος εκείνο. Νομίζει κανείς ότι το φρούριο αυτό εγκαεστάθη εκεί για ν’ ασχημίζη το Θησείο, υτυχώς όμως ότι είνε προσωρινώτατο και δεν υπάρχει παρά μόνο όσες ώρες κρατάει η παράστασις. Τα μεσάνυχτα όταν όλο ο κόσμος αποσύρεται για να κοιμηθή, αποσύρονται και τα καφασωτά και δεν μένει εκεί παρά το ατσιγγάνικο εκείνο ικρίωμα, στο οποίον το πρωί οι ξένοι περιηγηταί θα κρεμούν και το δίκηο τους την ελληνική καλαισθησία.

Το θεατράκι της συνοικίας, το Εντέν, στεγάζει και φέτος επιθεώρησι με τον τίτλο Καραμπόλα. Αρκετοί καλοί ηθοποιοί παίζουν εκεί, όπως ο αμίμητος Κοντογιάννης, η Λαουτάρη, ο Λώρης, ο Καλουτάς, η Στέλλα Χριστοφορίδου, η Μπονέλλι κλπ. Ο Κοντογιάννης με τον Καλουτά θριαμβεύουν στους Ιεροκήρυκες καθώς κι ο Λώρης στο “ερωτικό καράβι”. Επίσης η Λαουτάρη καταχειροκροτείται στη “Βενετία”, η Χριστοφορίδου στο “χαίρε Αθήνα” και η Μπονέλλι στις “ανασκαφές”.

Αλλά προς Θεού τι είνε εκείνος ο γλωσσικός ... Γυμνισμός; το σόκιν λέξεις μεταχειρίζονται οι επιθεωρησιογράφοι! Δεν χαρακτηρίζουν την επιθεώρησί τους ως ακτάλληλη; τι χρωστάει ο ανύποπτος κοσμάκης να πάη εκεί τη γυναίκα του, την αδελφή του, για ν’ ακούση προστυχιές που κινούν το ερύνθημα και του πλέον αδιάντροπου;

Γιατί πρέπει να γραφή ξεκάθαρα εδώ ότι η επιθεώρησις του Έντεν απευθύνεται στα πιο κατώτερα ασιθήματα και θέλει να προκαλέση το γέλοιο του κοινού με εξωφρενικές προστυχιές αναγόμενες στη διαστροφή του θυμικού. Στα χαμένα αγωνίζεται έπειτα ο Αρτάνωφ να σώση την κατάστασι με το θαυμάσιον αληθινά θαυμάσιο χοροό, των Κάου-μπόυ που εκτελεί με την Ίρμα τσεχ και με το γλυκό τραγούδι του Δενόγια και του Γιάμαλη.

Στο μνημείο του Φιλοπάππου

Όσοι δεν έχουν σχέσεις με το Βάκχο και το μαυροζούμι και προτιμούν αντί να θαυμάζουν τους αστέρας που πρωταγωνιστούν στην οθόνη των δύο κινηματογράφων, να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνισταί του έρωτος κάτω από τους αστέρας του Αττικού ουρανού΄ανέρχονται τον από Θησείου προς την Ακρόπολι δρόμο και τις πλαγιές του Φιλοπάππου.

Εδώ λατρεύεται αποκλειστικώς και μόνον η θεα΄Αφροδίτη. Σε κάθε βήμα, σε κάθε πεύκο σε κάθε βραχάκι είνε κι ένας βωμός, στον οποίον τα ζευγαράκια προσφέρουν τις θυσίες τους. Τη στιγμή που τα πηγαινοερχόμενα αυτοκίνητα καταυγάζουν το μαγευτικό τοπείο και διαλύουν φευγαλέα το σκοτάδι, διακρίνει κανείς όλους τους πιστούς του έρωτα που διακόπτουν απότομα τα παρατεταμένα φιλήματά τους.

Στη σιγαλιά της νύχτας είνε εύκολο ν’ ακούσετε τους όρκουε της αιώνιας αγάπης που προφέρονται εκεί και τους κωμικοτραγικούς διαλόγους των ερωτευμένων.

-- Σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ για πάντα χρυσή μου.

-- Ναι!.. Όλο ψευτιές. Αν μ’ αγαπούσες θα μου έφερνες απόψες τις κάλτσες που μου υποσχέθηκες!...

Ασφαλώς η στιχομυθία αυτή δεν θα έχη επαναληφθή στον ιερό εκείνο τόπο δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν αφού τότε ο έρωτας δεν φορούσε κάλτσες.

Τα ζευγαράκια που καταφεύγουν στο μνημείον του Φιλοπάππου έχουν και τις ενοχλήσεις του. Δεν είναι μόνον τα γραμμόφωνα και τα μεγάφωνα των διαφόρων κέντρων που παίζουν όλα μαζί και διακόπτουν την ερωτική τους διάχυσι, αλλά και οι ... “άγνωστοι στρατιώται” που αρπάζουν τα βραχιόλια και τα προστοφόλια τους.

Τελευταίως οι “άγνωστοι στρατιώται” έχουν επεκτείνει πολύ τη δράσι τους. Όταν είδαν ότι ο Λυκαβηττός, στον οποίον έκαναν την πρώτη εμφάνισί τους φρουρείται καλά απ’ την Αστυνομία, μτέφεραν το μέτωπο στου Φιλοπάππου. Και για να επιτύχη μια τέτοια επιχείρησις δεν υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες.

Οι επιχειρηματίαι αυτοί ξέρουν καλά την ψυχολογία του ατόμου, κι’ ακίμα καλλίτερα, ότι οι γυναίκες ποτέ τους δεν θέλουν να εκτεθούν μένα ραντεβού τους. Υπάρχει ένας μπαμπάς, ένας αδελφός, ένα εξάδελφπς και μια κουμπούρα στο σπίτι που μπορούν στις περιστάσεις αυτές να αστράψουν και να βροντήσουν. Άφοβα λοιπόν παρουσιάζονται στα ζευγαράκια και τους ζητούν να εξαγοράσουν την εχεμύθεια με το πορτοφόλι τους. Και κάνουν καλές δουλειές, κι’αποθρασύνονται κι’ όλας.

Μια πάλη στο σκοτάδι

Προχθές το βράδυ “άγωνστοι στρατιώται” έκαναν και πάλιν την εμφάνησίν τους, αλλά τα βρήκαν λιγάκι σκούρα αυτή τη φορά.

Ήταν τρεις και παραφύλαγαν στο μνημείο του Φιλοπάππυ.

Όταν άκουσαν όσα λόγια τους χρειαζόντανε, για να μισογνωρίζουν την ταυτότητα και τον όγκον των πορτοφολίων των δύο δυάδων ερωτευμένων ωρθώθησαν απειλητικοί ενώπιον των και χρησιμοποιούντες την γνωστήν μέθοδον:

-- εμπρος! Θας σας πάμε στο... Φρουραρχείον, είπαν στα ταραγμένα ζευγαράκια.

Οι ωραίες άρχισαν να κλαυθμήζουν.

Σας παρακαλούμε. Γιατί, γιατί να μας εκθέσετε; άλλως τε οι φίλοι μας δεν είνε στρατιωτικοί!

Τίποτε, τίποτε! Φορούν πολιτικά, είνε φαντάροι και θα περάσουν στρατοδικείο γι’ αυτό, εκτός....

Η δουλειά είχε και “εκτός” που οι ερωτευμένοι έσπευσαν μεν πρόθυμα να το μάθουν, όχι όμως και να το εκτελέσουν.

Οι άγνωστοι στρατιώται ζήτησαν 1500 δραχμές για να τους αφήσουν ήσυχους. Αλλά, διάβολε, ποιός πληρώνει τόσον ακριβά ένα ερωτικό βράδυ; οι φίλοι έχουν αντιρρήσεις και οι επιδρομείς ανασπούν τις αμφίστομες. Τρεις εναντίον δύο. Η πάλη είνε άνισος, αλλά υπάρχει και βοηθητικό προσωπικό. Οι γυναίκες φωνάζουν, ορύονται και οι άγνωστοι στρατιώται που φοβούνται πολύ τις γυναικείες φωνές που σηκώνουν στο πόδι αστυνομίες και το σύμπαν, το βάζουν στα πόδια, αρκούμενοι μονάχα στο βραχιόλι της μιας εξ αυτών αξίας χιλίων δραχμών, κατά τις πληροφορίας μας.

Μετά το επεισόδιον αυτό τα ζευγαράκια δεν επέμεναν περισσότερον. Τώβαλαν στα πόδια και έτσι παρετηρήθη την ώραν εκείνην ομαδική κάθοδος ερωτευμένων απ’ το Μνημέιον. Ο μακαρίτης ο Φιλόπαππος θα κατώρθωσεν ασφαλώς έπειτα να συνεχίση τον αιώνιον ύπνον του, που διετάραξαν έτσι οι βέβηλοι.


















πόσοι μας διάβασαν: