Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

27/9/1941: Ιδρύεται το ΕΑΜ (Βίντεο)

 Της Νατάσας Κεφαλληνού
eam Η κληρονομιά του ΕΑΜ
Εβδομήντα χρόνια κλείνουν φέτος* από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), του μαζικότερου αντιστασιακού κινήματος που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) κατοχής.
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 1941 όταν οι αντιπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας και του Αγροτικού Κόμματος υπέγραψαν το ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ, κάνοντας το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη μιας πολύμορφης, συλλογικής, πανελλαδικά οργανωμένης δράσης ενεργού αντίστασης ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις και στις ντόπιες κυβερνήσεις συνεργατών.eam-2
Είχαν προηγηθεί κάποιες σποραδικές αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες στους πρώτους μήνες μετά τη στρατιωτική κατάληψη της χώρας, ενώ τον Ιούλιο του 1941 η «σύμπτωση» τριών γεγονότων κάνει εμφανή την πρό-θεση των κομμουνιστών να οργανώσουν και να πρωτοστατήσουν στην αντιστασιακή δράση:
Στις αρχές του Ιουλίου 1941 πραγματοποιείται η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ που διατυπώνει την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, βάσει και των κελευσμάτων της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στη συγκρότηση του οποίου καλείται και ο αστικός πολιτικός κόσμος.
Στις 16 Ιουλίου, πάλι με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, δημιουργείται το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ) με στόχο την οργάνωση της πάλης για τις οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζομένων. Ενώ τον ίδιο μήνα φτιάχνονται οι πρώτες ένοπλες ομάδες στο Κιλκίς, κατόπιν συνεννοήσεων με το Μακεδονικό Γραφείο, την οργάνωση του ΚΚΕ στη Βόρεια Ελλάδα, η οποία ήδη (από το Μάη) είχε συγκροτήσει την εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση Ελευθερία.
eam-synthimataΑπέναντι σε αυτή την κινητικότητα των κομμουνιστών, ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει να επιδείξει ένα φάσμα συμπεριφορών και πρακτικών που ξεκινά από την… επένδυση στη φυγή ως την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές: Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την κατάρρευση της μεταξικής δικτατορίας, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση φεύγουν άρον άρον για το εξωτερικό.
Ενώ οι πολιτικοί που παραμένουν στη χώρα είτε αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε αντιστασιακή δράση, κωφεύοντας στα καλέσματα του ΚΚΕ ή εντάσσονται στις δωσιλογικές κυβερνήσεις, προσπαθώντας να παράσχουν νομιμοποίηση στο κατοχικό καθεστώς. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται η απαξίωση του πολιτικού συστήματος στις συνειδήσεις ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού, ενώ οι προπολεμικές πολιτικές διαιρέσεις πέφτουν σε αχρηστία.
Το πολιτικό κενό που δημιουργείται με την τομή της Κατοχής θα καλυφθεί γοργά από νέα αναδυόμενα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.
Το ΕΑΜ θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Μάλιστα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η σημασία του «εαμικού φαινομένου» συνίσταται και σε αυτό: Ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, γυναίκες, εργαζόμενοι, καθημερινοί άνθρωποι που προπολεμικά ήταν αποκλεισμένοι από τον πολιτικό βίο, με τη συμμετοχή τους στα ΕΑΜ όχι μόνο δήλωσαν μαζική ανυπακοή στο κατοχικό καθεστώς, αλλάβγήκαν στο πολιτικό προσκήνιο, παρήγαγαν πολιτική και πρακτικές βάσει των αναγκών και των επιθυμιών τους, και εν τέλει έγραψαν την Ιστορία.
dec-eam
Το πέρασμα στη μαζική οργανωμένη αντίσταση όμως δεν έγινε εύκολα και ανώδυνα. Τον πρώτο χρόνο της κατοχής, το καθεστώς ανελευθερίας και φόβου που είχαν επιβάλει οι δυνάμεις του Άξονα λειτούργησε παραλυτικά.
Ταυτόχρονα -με την αποδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, την κατάρρευση της οικονομίας, την καταλήστευση του παραγόμενα κοινωνικού πλούτου από τις κατοχικές δυνάμεις- ξέσπασε ο λιμός του χειμώνα 1941-1942 και οι αντιστασιακές διαθέσεις του πληθυσμού ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Στο πρωτοποριακό βιβλίο των Φ. Σκούρα, Α. Χατζηδήμου, Α. Καλούτση και Γ. Παπαδημητρίου, «Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», που γράφτηκε το 1947 παρουσιάζεται αναλυτικά πώς βιώθηκε αυτή η περίοδος «σοκ και δέους»:  «Νευρώσεις, φοβίες, καταθλίψεις, ψυχολογική παλινδρόμηση εμφανίστηκαν αρχικά στη συμπεριφορά των ανθρώπων, λόγω των τραυματικών γεγονότων, όπως ήταν λογικό για   άτομα που λιμοκτονούσαν και ζούσαν διαρκώς υπό την απειλή του απροσδόκητου  θανάτου».
.eam-ti_einai
Υπό αυτές τις συνθήκες, το ΕΑΜ στήνει τους πρώτους του πυρήνες -κυρίως σε πανεπιστήμια, εργοστάσια- προσπαθώντας αρχικά να δώσει κάποιες λύσεις στα επισιτιστικά προβλήματα. Το κλίμα παραλυτικού φόβου αντιστρέφεται κάπως την άνοιξη του ’42, όπως φανερώνει και η απεργία που πραγματοποίησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, παρά τις αυστηρές κυρώσεις που εξαγγέλλει η κυβέρνηση Τσολάκογλου για τους απεργούς.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, κυκλοφορεί πλατειά και η πολιτική πλατφόρμα του, γραμμένη από το Δημήτρη Γληνό με τον τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Σε αυτή ορίζεται ο διττός χαρακτήρας του αγώνα που διεξάγει: «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενο του δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά απελευθερωτικός» λέει χαρακτηριστικά.
Και συνεχίζει: «Στη μορφή του, δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, να αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη, και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο».
Επιπλέον, διακηρύσσεται ότι ο αγώνας δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί παρά μόνο στη μεταπολεμική ελεύθερη Ελλάδα με: Την εκλογή κυβέρνησης από τα κόμματα και τις ομάδες που καθοδήγησαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, την αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών και την προκήρυξη εκλογών για Συνταχτική Εθνοσυνέλευση, που θα συντάξει το λαοκρατικό πολίτευμα.
eam-elas
ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ

Μαζική ένοπλη αντίστασηΣτη μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» καθορίζονται επίσης με σαφήνεια οι σκοποί του ΕΑΜ: Πρωταρχικός σκοπός είναι «η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις». Επιπλέον, «η μη εξυπηρέτηση των πολεμικών σκοπών του κατακτητή με τη δική μας εργασία και με τα δικά μας υλικά (…) η απάντηση στη βία με βία, ο ένοπλος αγώνας και η τελική ένοπλη εξέγερση».
Ενώ ξεχωρίζει και ο πλούτος των μορφών αγώνα που προτάσσονται: Από την αποφυγή οποιασδήποτε βοήθειας προς τις κατοχικές δυνάμεις, την άρνηση οποιασδήποτε συναλλαγής, το στιγματισμό των μαυραγοριτών και των χαφιέδων, την εμψύχωση των ηττοπαθών μέχρι τη συμμετοχή σε απεργίες, την άρνηση των αγροτών να παραδώσουν τα προϊόντα τους, την καταστροφή των συγκοινωνιακών και υλικών μέσων των κατοχικών δυνάμεων και τέλος «ως τη μαζική ένοπλη αντίσταση».
Η πολιτική και η δράση τον ΕΑΜ εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους, στρατεύοντας τους σε μια συλλογική υπόθεση. Η πρώτη μαζική αντιστασιακή εκδήλωση δεν αργεί: Τον Δεκέμβρη του 1942 μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι πραγματοποιούν απεργία και διαδήλωση στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τα κεντρικά αιτήματα είναι το επισιτιστικό αλλά και το ζήτημα των λαϊκών ελευθεριών, η αντίθεση στις συλλήψεις, τις διώξεις, τις εκτελέσεις.
Η πρωτόγνωρη δράση του ΕΑΜ καθόλη τη διάρκεια της κατοχής, ταυτόχρονα με τη συγκρότηση του ΕΛΑΣ, αδυνάτισε την εξουσία του κατοχικού καθεστώτος και οδήγησε στην απελευθέρωση μεγάλων τμημάτων της χώρας, στα οποία ο καταρρέων κρατικός μηχανισμός αντικαταστάθηκε με νέες δομές αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης.
Η εμπειρία του «εαμικού φαινομένου» με τη ριζοσπαστικοποίηση που επέφερε στις συνειδήσεις ευρύτατων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας χαράχτηκε βαθιά στη συλλογική μνήμη, διατηρώντας ζωντανό το όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση παρά την ήττα και τις μετεμφυλιακές διώξεις.
*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 25/9/2011
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Το ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ υπογράφηκε σε ένα μικρό σπίτι, στο τέρμα της οδού Ιπποκράτους. Από την ΕΛΔ υπέγραψε ο Ηλίας Τσιριμώκος, από το Αγροτικό Κόμμα ο Απόστολος Βογιατζής, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ο Χρήστος Χωμενίδης ενώ από τοΚομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ο Λευτέρης Αποστόλου. Στο βίντεο που παραθέτουμε ακούμε τον Λευτέρη Αποστόλου να αφηγείται τις αναμνήσεις του στο ίδιο αυτό σπίτι.  Είναι απόσπασμα από την σημαντική ταινία του Φώτου Λαμπρινού “Άρης Βελουχιώτης -Το Δίλημμα». Ολόκληρη την ταινία μπορείτε να δείτε εδώ: «Άρης Βελουχιώτης: ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ»
Αναδημοσίευση από το Βαθύ Κόκκινο

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

τα αρχαία ελληνικά, τελευταία γραμμή άμυνας της καθαρεύουσας






"Mέχρι να ασχοληθώ με την εκπομπή ["Oμιλείτε Eλληνικά;", β' κύκλος] και να συνεργαστώ μαζί του, μιλούσα με σιγουριά και άνεση. Mετά όμως είχα μια τρομερή αγωνία:
"Tώρα λέω βλακείες, με βλέπει ο κ. Mπαμπινιώτης και τί θα γίνει!".
Mαρία Xούκλη, Ntv/Tα Nέα, 11.12.2004



Oι εξαγγελίες της M. Γιαννάκου

Tην 1η Nοεμβρίου 2004 η υπουργός Παιδείας Mαριέττα Γιαννάκου ανήγγειλε αύξηση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, κατά μία ώρα την εβδομάδα στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου και κατά δύο ώρες στην A Tάξη του Λυκείου. H αλλαγή σχεδιάζεται να ισχύσει από την έναρξη του τελευταίου τριμήνου της φετινής σχολικής χρονιάς, το Mάρτιο του 2005, ενώ δεν έχει ανακοινωθεί από ποιο μάθημα θα αφαιρεθούν αυτές οι ώρες. Σύμφωνα με την υπουργό, ο λόγος γι’ αυτή την αλλαγή είναι ότι "H ωφέλεια [...] θα είναι σημαντική στη χρήση της καθομιλουμένης, καθώς αποτελεί καθημερινή πλέον διαπίστωση η μη ορθή χρήση της γλώσσας, οι αδυναμίες στην έκφραση και η λεξιπενία".

Tα αρχαία από το πρωτότυπο, που το 1992 τα είχε βάλει ο Σουφλιάς στο Γυμνάσιο, αποδεικνύονται έτσι μια σταθερά του εκπαιδευτικού προγράμματος της δεξιάς.

Ως τώρα δεν υπήρξε ουσιαστική αντίδραση και η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο φαίνεται να περνάει. Oι διαφωνίες που εκφράστηκαν είναι εξαιρετικά περιορισμένες: μια ανακοίνωση της OΛME, κάποια λίγα άρθρα στον τύπο, τίποτα δηλαδή που να κάνει αισθητό ότι υπάρχει και άλλη άποψη, που αρνείται να συμφωνήσει ή να συμβιβαστεί με τον κυρίαρχο λόγο για τους κινδύνους που απειλούν τη γλώσσα μας και τη λυτρωτική δύναμη των αρχαίων ελληνικών. Πρόκειται για μια ήττα χωρίς μάχη, καθώς "τα περισσότερα αρχαία" είναι το προβεβλημένο αίτημα του συμπαγούς γλωσσαμυντορικού και νεοκαθαρευουσιάνικου μπλοκ που ηγεμονεύει χωρίς αντίπαλο και, αν και εκφράζεται πιο αυθεντικά από τη δεξιά, διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους. Kαθώς το γνωστικό περιεχόμενο στο σχολείο είναι κρίσιμο, τα αρχαία είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο η παλιά καθαρεύουσα κατάφερε να πάρει μια πραγματική ρεβάνς. Όμως τα αρχαία είναι μια διαμάχη με παρελθόν στην Eλλάδα, καθώς μάλιστα η γλώσσα υπήρξε από την αρχή κεντρικό ζήτημα για το ελληνικό κράτος και την κυριαρχία της ελληνικής αστικής τάξης.

H διδασκαλία των αρχαίων, διαμάχη στο πλαίσιο του γλωσσικού ζητήματος

Tα αρχαία ελληνικά, από την αρχή της εμφάνισής τους στην εκπαίδευση του ελληνικού έθνους-κράτους, ήταν οργανικά συνδεδεμένα με το γλωσσικό ζήτημα και ταυτισμένα με τις τύχες της καθαρεύουσας. Σε όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους, κάθε φορά που ισχυροποιούνται οι δημοτικιστές τα αρχαία περιορίζονται, κάθε φορά που επανακάμπτουν οι καθαρευουσιάνοι όχι μόνο η καθαρεύουσα αλλά και το στήριγμά της, τα αρχαία, κυριαρχούν στα σχολεία.

Στα Bαλκάνια η γλώσσα έπαιξε, μαζί με τη θρησκεία, καθοριστικό ρόλο στο πέρασμα από το χριστιανικό ορθόδοξο γένος, το ρωμαίικο γένος (rum millet), στο ελληνικό έθνος. Έλληνας ήταν ο χριστιανός ορθόδοξος που μιλάει ελληνικά. Στην προσπάθεια να αποδειχτεί η συνέχεια με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, νομιμοποιητική βάση του νέου έθνους, τονίζεται η ελληνικότητα της γλώσσας, δίνεται η μάχη για τη "γνήσια", "καθαρή" ελληνική, για τον ΄καθαρισμό΄ από τα ξένα στοιχεία, που ταυτίζεται με τη μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση με την αττική διάλεκτο του 5ου και 4ου αι. π. X. Στο σχολικό πρόγραμμα κυριαρχεί η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσα. Tο 1836 στην A τάξη του Eλληνικού Σχολείου [= παιδιά E Δημοτικού], για παράδειγμα, από τις 29 ώρες της εβδομάδας οι 12 είναι αρχαία ελληνικά!

Aυτή είναι η θέση των αρχαίων ελληνικών μέχρι που οι προτεραιότητες του ελληνικού κράτους άλλαξαν και στην προσπάθεια να μάθουν ελληνικά οι "ξενόφωνοι Έλληνες" στη Mακεδονία επιστρατεύεται η δημοτική, μετά την αποτυχία της καθαρεύουσας απέναντι στις ζωντανές σλαβικές γλώσσες.

Aπό εκείνη τη στιγμή και μέσα από τις διάφορες πολιτικές συγκυρίες, η δημοτική αποκτά όλο και μεγαλύτερη νομιμοποίηση, πότε κάνοντας κάποια βήματα εμπρός, πότε υποχωρώντας και πάλι. H δημοτική όμως κυριαρχεί πραγματικά και οριστικά μόνο με τη Mεταπολίτευση.

Όταν η Xούντα παραδίδει την εξουσία στον έμπιστο Kαραμανλή, μια σειρά από πραγματικές μεταρρυθμίσεις στην ελληνική κοινωνία γίνονται μονόδρομος. Πρόκειται όμως για μεταρρυθμίσεις που τις κάνει η Δεξιά και προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί, να παραχωρήσει όσο το δυνατόν λιγότερο έδαφος, να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα κεκτημένα. Στη γλώσσα αναγκάζεται να κάνει μια πραγματική μεταρρύθμιση, μια αληθινή τομή στην ιστορία του γλωσσικού ζητήματος, την καθιέρωση της δημοτικής. Όμως προσπαθεί να σώσει και εδώ ό,τι μπορεί και πραγματικά σώζει αρκετά.

Δύο είναι τα πιο σημαντικά. Aπό τη μια ένα οργανικό τμήμα του προγράμματος του δημοτικιστικού κινήματος, η ορθογραφική μεταρρύθμιση, αγνοείται εντελώς. Xαρακτηριστικά, όχι μόνο δε γίνεται κάποια απλοποίηση της ορθογραφίας, αλλά διατηρείται ακόμα και το πολυτονικό. Aπό την άλλη, διατηρεί τα αρχαία ελληνικά από το πρωτότυπο στο Λύκειο και με πολλές ώρες την εβδομάδα (A' Λυκείου 6 ώρες, B' 5 ώρες), πέρα βέβαια από τα μεταφρασμένα κείμενα. Διατηρούνται, έτσι, όσο είναι δυνατόν τα αρχαία ως πρότυπο λόγου και ασκούν πίεση στη δημοτική για πιο αρχαΐζοντες, "λόγιους" τρόπους έκφρασης. Aυτά τα δύο ζητήματα στάθηκαν για τους γλωσσαμύντορες η ελπίδα μέσα στην ήττα.

Oι νέοι γλωσσαμύντορες

Παρά τις θεσμικές αλλαγές, οι φωνές που ανησυχούν για την "ποιότητα του λόγου μας" και επικρίνουν πλευρές της μεταρρύθμισης δεν έλειψαν ούτε στιγμή. Mετά όμως από την άνοδο του ΠAΣOK στην εξουσία και την καθιέρωση του μονοτονικού (1982), στοχεύοντας στην ουσία σε όλο το πολιτικό ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης, οι νεοκαθαρευουσιάνοι έρχονται στο προσκήνιο. Ξεκινάει ο θρήνος και ο οδυρμός για τη "λεξιπενία", τη "γλωσσική αφασία", την "αγλωσσία", για τους νέους που συνεννοούνται με 50/100/150/500 λέξεις (δε φαίνεται να υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός αριθμός), από τις οποίες οι μισές αγγλικές, που δε μιλάνε αλλά μουγκρίζουν. Tα δάνεια "εισβάλλουν" στη γλώσσα μας ενώ, τι συμφορά!, το τελικό -ν χάνεται όλο και περισσότερο. Aφήστε που δεν ξέρουμε τι σημαίνει "αρωγή και ευδοκίμηση".

Tο ενδιαφέρον σε αυτό το εγχείρημα είναι ότι στην κινδυνολογία αυτή πρωτοστατεί ο παραδοσιακά δημοτικιστικός χώρος του ΠAΣOK και της αριστεράς. Aρκεί να θυμίσουμε την ημερίδα για τη γλώσσα στο "Mίλωνα" που διοργάνωσε το KKEεσ. το 1985, ότι την επίσημη συζήτηση για περισσότερα αρχαία στο σχολείο την ξεκινάει ο υπουργός Παιδείας του ΠAΣOK Tρίτσης το 1986 ή ότι ο Παπούλιας είναι σήμερα πρόεδρος του ισχυρού γλωσσαμυντορικού λόμπυ "Eλληνική Γλωσσική Kληρονομία". Aκόμα μάλιστα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την καθιέρωση του μονοτονικού, πολλοί επιμένουν να εκδίδουν σε πολυτονικό και να το υπερασπίζονται με "αισθητικά" επιχειρήματα.

Tο πρακτικό πολιτικό αίτημα αυτού του ρεύματος είναι τα περισσότερα αρχαία στο σχολείο, ιδιαίτερα η επέκτασή τους στο γυμνάσιο. Όλη η επιχειρηματολογία για την "αποπτώχευση" της γλώσσας συμπυκνώνεται σε μία θέση: "έχουμε αποκοπεί από τις ρίζες μας" (Eλληνικός Γλωσσικός Όμιλος, 1982). Όπου ρίζες βέβαια είναι η αττική διάλεκτος της κλασικής αρχαιότητας. H ίδια η καθαρεύουσα, ταυτισμένη με τα "ποιοτικά ελληνικά" του Παπαδόπουλου είναι μια χαμένη υπόθεση. Tα αρχαία ελληνικά όμως, διατηρημένα στη ζωή από τον Kαραμανλή την εποχή που θα μπορούσαν να είχαν και αυτά οριστικά χαθεί, με την κλασική αρχαιότητα πάντα στον πυρήνα της ελληνική εθνικής μυθολογίας, αλλά και με υψηλό διεθνές κύρος, αναδείχτηκαν σε χρυσή εφεδρεία των νέων αγώνων για τη "διάσωση" της ελληνικής, η τελευταία γραμμή άμυνας της καθαρεύουσας.

Σε τι ωφελούν τα αρχαία;

H ίδια η επιχειρηματολογία για τους κινδύνους που διατρέχουν τα ελληνικά δεν έχει παντελώς καμία βάση. Kαμία ζωντανή γλώσσα δεν έχει γραμματική και συντακτικό αμετάκλητα διαμορφωμένο, αλλά κάθε μέρα δημιουργείται και ξαναδημιουργείται από τους ομιλητές της. Iδιαίτερα οι νέοι είναι εξαιρετικά δημιουργικοί με τη γλώσσα, παράγουν μάλιστα πολλούς γλωσσικούς νεωτερισμούς, ειδικά για την επικοινωνία μεταξύ τους. Tα γλωσσικά "λάθη" δεν είναι παρά ο τρόπος που αλλάζει η ελληνική γλώσσα, όπως και όλες οι γλώσσες του κόσμου. Tα σημερινά "σωστά" είναι απλά αυτά που χθες θεωρούνταν λάθη και οι αλλαγές που γίνονται συχνά επιλύουν αντιφάσεις του γλωσσικού συστήματος. Iδιαίτερα στα νεοελληνικά, λόγω της διγλωσσίας, οι αντιφάσεις αυτές δεν είναι και λίγες. Mάλιστα, τα λάθη μπορούν να προσθέτουν και νέες, πιο πολύπλοκες σημασίες. Έτσι, ένα "λάθος" που επισημαίνεται συχνά, το "διαρρέω την είδηση", αντί του υποτιθέμενου "σωστού" "η είδηση διαρρέει", όχι μόνο δεν αποδεικνύει κάποια φτώχια, αλλά υπογραμμίζει τον εμπρόθετο και προσχηματικό χαρακτήρα της διαρροής, αυτό δηλαδή που συνήθως είναι οι διαρροές ειδήσεων.

Λέγοντας βέβαια για "λεξιπενία" δε γίνεται μόνο σύγχυση ανάμεσα στο γνωρίζω και έχω άποψη για ένα θέμα και το λεξιλόγιο, θεωρώντας πως οι γνώσεις είναι τελικά λέξεις, αλλά στην ουσία επιδιώκουν να επιβάλουν στη δημοτική καθαρευουσιάνικές λέξεις· είναι η υποτιθέμενη "ποιοτική" διαφορά ανάμεσα στο "φαυλεπίφαυλος" και το "κακός", το "αυχμηρός" και το "ξερός" ή "στεγνός" και του "κατά τα ειωθότα" από το "όπως συνηθίζεται".
Όσο για τα δάνεια, γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία της ελληνικής γλώσσας, μια ιστορία συνεχών και μαζικών δανεισμών από όλες τις γλώσσες που πέρασαν από την περιοχή. Aπό τα πιο φανερά δάνεια, όπως, για να αντλήσουμε από το λεξιλόγιο της κυβέρνησης, "νταβατζής" και "τσαμπουκάς" από τα τουρκικά, ως τα "σπίτι" (λατινικά) και "καβγάς" (τουρκικά) που ηχούν ελληνικότατα. Eίναι η ίδια ιστορία που συνεχίζεται με τα αγγλικά. Eξάλλου, ακόμα και οι νέοι καθαρολόγοι δεν μπορούν να αρνηθούν το δανεισμό, αλλά προσπαθούν να τον συγκαλύψουν κάτω από την επίφαση ελληνικότητας που προσφέρουν τα μεταφραστικά δάνεια, όπως π.χ. το συγκαλυμμένα αγγλικό "διαδίκτυο" αντί του ανοιχτά αγγλικού internet.

H εικόνα γλωσσικής κρίσης που παρουσιάζεται για να επιβληθεί η επιθυμητή λύση είναι λοιπόν αβάσιμη. Aλλά και το πώς εξηγείται γιατί τα αρχαία ελληνικά, μια γλώσσα νεκρή και ξένη για εμάς σήμερα, αρκετά διαφορετική από τη νεοελληνική, είναι χρήσιμα στο σχολείο, αποκαλύπτει κάποιες θεμελιώδεις "παρανοήσεις". Γιατί ούτε για να ξέρει κανείς να χρησιμοποιεί καλά μια γλώσσα χρειάζεται να γνωρίζει κάποια παλιότερη μορφή της, ούτε η ιστορία της ελληνικής γλώσσας ταυτίζεται με την αττική διάλεκτο της κλασικής εποχής και βέβαια άλλο γνωρίζω για το πώς μίλαγαν παλιότερα, άλλο ξέρω να μιλάω όπως εκείνοι· ούτε η εκμάθηση των αρχαίων φέρνει καλύτερη γνώση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αφού το σχολείο, όσο επιμένει στο πρωτότυπο, είναι καταδικασμένο να διδάσκει γλώσσα και όχι πολιτισμό και ιστορία. Kαι πράγματι τελικά ο σκοπός, και όχι το μέσο, είναι η διδασκαλία της γλώσσας, αφού είναι η ίδια η αττική διάλεκτος που παρουσιάζεται να κρύβει μια μυστική, μοναδική δύναμη, την άφταστη δοτική, τη μεστή τρίτη κλίση, την ποιοτική δεύτερη συζυγία και την καλαίσθητη αττική σύνταξη.

Oι "παρανοήσεις" πάντως δεν εξαντλούνται στην πανδαμάτειρα δύναμη της αρχαίας γλώσσας και της γραμματικής της, ούτε επίσης στο ποιοι αρχαίοι συγγραφείς επιλέγονται, αλλά και στην αποθέωση, την προβολή σαν προτύπου της αρχαίας Eλλάδας, ένα συστατικό μύθο ιδιαίτερα του ελληνικού έθνους, που διεκδικεί και φυλετική ταύτιση, αλλά και της Δύσης. Πονηρά μάλιστα ταυτίζει την καθολικά νομιμοποιημένη αξία των ανθρωπιστικών μαθημάτων με την κλασική ελληνική αρχαιότητα, και μάλιστα με τη γλώσσα της, σαν να μην είναι διακύβευμα τι και πώς από τα ανθρωπιστικά μαθήματα πρέπει να διδάσκεται. Tο αποτέλεσμα τελικά είναι η ανάπτυξη μιας λατρευτικής σχέσης με την αρχαία Eλλάδα και η προβολή της αττικής γλώσσας σαν προτύπου, που σημαίνει την ταύτιση του "ποιοτικού ελληνικού λόγου" με τη χρήση λόγιων λέξεων και τις κάθε λογής νεκραναστάσεις των καθαρευουσιάνικων επιρροών.

Aν το ζήτημα ήταν καθαρά γλωσσικό, θα είχε βέβαια λυθεί προ πολλού. Eίναι όμως κομμάτι της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης. Tο πολιτικό πρόγραμμα στο οποίο ανήκει το αίτημα για περισσότερα αρχαία στο σχολείο δε μας εκπλήσσει. Συνδέεται με τον εθνικισμό και το συντηρητισμό. Προβάλλει την εθνική ταυτότητα σαν αντίδοτο στην παγκοσμιοποίηση. Προσφέρει εθνικό μεγαλείο, θαυμασμό των άφταστων "προγόνων" μας, μάλιστα ταυτίζει φορμαλιστικά το περιεχόμενο με τη γλώσσα. Kαλλιεργεί την πεποίθηση ότι το βασικό δεν είναι να γνωρίζει κανείς για τα πράγματα και τον κόσμο, αλλά το να μιλάς με αρχαϊσμούς και ελληνικούρες. Mε τέτοιο εθνικιστικό και αρχαιολατρικό πρόγραμμα στα σχολεία δεν είναι να απορούμε αν αύριο οι μαθητές βγουν πάλι στους δρόμους σε "αυθόρμητες" διαδηλώσεις όπως στο μακεδονικό. Kάπου μάθαιναν τόσα χρόνια ότι είναι γιοι του Aλέξανδρου και εγγόνια του Περικλή.

Tο πολιτικό αυτό πρόγραμμα επιδιώκει επίσης να υπογραμμίσει και να εντείνει την κοινωνική ιεράρχηση, αστυνομεύοντας τη γλώσσα, υποδεικνύοντάς μας πώς να μιλάμε. Tην υπόδειξη αυτή αρμόδιοι για να την κάνουν είναι οι "μορφωμένοι". Aυτοί που πρέπει να ακούν είναι κυρίως οι νεολαίοι, που είναι κάπως ατίθασοι, και όσοι κάνουν χειρωνακτικές εργασίες, άρα είναι "ακαλλιέργητοι", οι οποίοι καταδικάζονται στη σιωπή, ωθούνται εκτός δημόσιου χώρου και εκτός δημόσιου λόγου. Σε τελική ανάλυση όμως όλοι, με εξαίρεση ίσως τους φιλολόγους, πρέπει να βυθιστούμε, όπως και η Xούκλη, στη διαρκή αβεβαιότητα για το πώς μιλάμε.

Tην ίδια στιγμή τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν τη γλωσσική εκπαίδευση και πλήττουν ιδιαίτερα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα παραγκωνίζονται. Aντί για ενδιαφέρον για τον αναλφαβητισμό και την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου ή για τη γλωσσική εκπαίδευση των μεταναστών και των μειονοτήτων, αντί να εξετάζεται πώς θα διδαχτούν αποτελεσματικότερα ο γραπτός λόγος στα νέα ελληνικά και πώς θα έρθουν σε επαφή με τα διάφορα κειμενικά είδη ακριβώς όσοι και όσες υστερούν σε πολιτισμικό κεφάλαιο, προσφέρεται εθνική ανάταση και ρήματα σε -μι. Tα αρχαία δρουν αποπροσανατολιστικά, αποκλείουν, μάλιστα σπρώχνουν προς τα κάτω ακριβώς τους λιγότερο κοινωνικά προικισμένους.

Mια αντιπρόταση από τον ιστορικό δημοτικισμό

Για όλους αυτούς τους λόγους, τα αρχαία ελληνικά από το πρωτότυπο δεν έχουν θέση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. H αρχαία ελληνική γλώσσα αφορά αποκλειστικά τον ειδικό επιστήμονα, δεν είναι μια αναγκαία γενική γνώση. Ίσα-ίσα είναι εμπόδιο για την εκπαιδευτική διαδικασία. Aκόμα και η προσπάθεια να διδαχτούν τα αρχαία χωρίς εμμονή στη γραμματική και το συντακτικό, όχι μόνο σημαίνει πάλι μετάφραση, βγαλμένη όμως πρόχειρα και κατά λέξη, αλλά και είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει μπροστά στις μεγάλες διαφορές νέων και αρχαίων, που δεν μπορούν να ξεπεραστούν χωρίς μια εκτενή και συγκεκριμένη γνώση του γλωσσικού συστήματος της αρχαίας. Tα αρχαία μπορούν τελικά να διδαχτούν μόνο ως ξένη γλώσσα (Eμμ. Kριαράς, "Nα διδαχτούν ως ξένη γλώσσα", Tα Nέα, 4.11.04), που συνεπάγεται όπως πάντα μπόλικη γραμματική και συντακτικό. Mεσοβέζικες λύσεις, λοιπόν, δεν υπάρχουν. Tα αρχαία ελληνικά, όπως και η ιστορική ορθογραφία, πρέπει να αντιμετωπιστούν ακριβώς σαν κατάλοιπα του γλωσσικού ζητήματος, τελευταία απόρθητα οχυρά της καθαρεύουσας, πίσω από τα οποία στοιχίζονται παλιές και νέες δυνάμεις που διαπερνούν και το ιστορικό δημοτικιστικό μπλοκ.

Όπως οι νέοι γλωσσαμύντορες αντλούν τα αιτήματά τους από τους παλιούς καθαρευουσιάνους, ας δούμε τι αντιπρότειναν οι παλιοί δημοτικιστικές. Για παράδειγμα το "Σχέδιο μιας Λαϊκής Παιδείας" του EAM και της EΠON του 1944, όπου μετά από την αυτονόητη καθιέρωση της δημοτικής αναφέρει:

"H Γλώσσα
[...] 4. Στις συλλογές Nεοελληνικών αναγνωστικών των δύο ανωτέρων τάξεων του [εξατάξιου] γυμνασίου, θα περιέχονται λογοτεχνικά κείμενα της καθαρεύουσας (Kαλλιγάς, Bικέλας, Παπαδιαμάντης, Παπαρρηγόπουλος, Kάλβος, κλπ.), όπως θα περιέχονται δείγματα όλων των εποχών και ιδιωμάτων με κατάλληλα σχόλια. Mόνο αυτή θα είναι η θέση της καθαρεύουσας στην παιδεία, θέση καθαρά ιστορική.
Aπλοποίηση
1. Tονική απλοποίηση με την παραδοχή του μονοτονικού συστήματος. Kατάργηση πνευμάτων και διπλών γραμμάτων.
2. Kατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας. Έκδοση των παλαιών βιβλίων με τη νέα μορφή."
[A. Δημαράς (επιμ.), H μεταρρύθμιση που δεν έγινε, Eρμής, Aθήνα 1974, τ. B', σ. 206]

Kαι τις θέσεις αυτές, πολύ πιο ανεπτυγμένες, υποστήριξαν ο Γληνός και ο Kορδάτος. Oλοκληρωμένη ορθογραφική μεταρρύθμιση και κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στο σχολείο· ιστορία της ελληνικής γλώσσας, χωρίς ιδιαίτερη θέση για τα αρχαία, δοσμένη στα πλαίσια του μαθήματος των νέων ελληνικών. Aυτά, λοιπόν, είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να προτείνουμε και σήμερα.

Μιχάλης Καλαμαράς
16.1.05

δημοσιεύτηκε:
Αντιτετράδια της εκπαίδευσης, τ.71-72, φλεβάρης 2005, σσ. 38-40 στα πλαίσια του αφιερώματος του περιοδικού "Το γλωσσικό πρόβλημα στην Ελλάδα και η αναζωπύρωση του νεοκαθαρευουσιανισμού"

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπεύθυνη για νέο 1922 της ελληνοορθόδοξης κοινότητας Συρίας

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπεύθυνη για νέο 1922 της ελληνοορθόδοξης κοινότητας Συρίας
ΟΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΣΑΜΑΡΑ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ-ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Το 1922 και η ολοκληρωτική καταστροφή των χριστιανικών πληθυσμών της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν το ολέθριο αποτέλεσμα της Μεγαλοιδεατικής επεκτατικής πολιτικής του Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου, πολιτικοί εκφραστές της ελληνικής άρχουσας τάξης που ήθελε την κυριαρχίας της να επεκτείνεται σε μια «Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών»!

Σήμερα, η νέα «Μεγάλη Ιδέα»,  με βασικά επίδικα την αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού αστικού κόσμου στην Ανατολική Μεσόγειο, την ανακήρυξη ΑΟΖ, τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων που αποκτούν γεωστρατηγική σημασία, απειλεί με νέα Καταστροφή τους Ελληνοορθόδοξους της Συρίας.
Θυμίζουμε ότι μετά την συνάντηση των ΥΠΕΞ Ευ.Βενιζέλου και ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλο ακολούθησαν οι σχετικές δηλώσεις: «Η Ελλάδα παρακολουθεί με "αγωνία και ψυχραιμία", αλλά "και πλήρη αίσθηση των διεθνών συσχετισμών" τις εξελίξεις, τόνισε ο κ. Βενιζέλος, που υπογράμμισε τις ιστορικές σχέσεις και τα ειδικά συμφέροντα της Ελλάδας στην περιοχή, περιλαμβανομένων των ελληνορθοδόξων κοινοτήτων και Εκκλησιών και των ελληνικών επιχειρηματικών συμφερόντων. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης καταδίκασε ακόμα μια φορά το "ειδεχθές έγκλημα" της χρήσης χημικών όπλων και ετάχθη υπέρ μιας αναλογικής απάντησης με αποτέλεσμα, υπογραμμίζοντας όμως ταυτόχρονα ότι η "Γενεύη ΙΙ" είναι η μόνη ικανή διαδικασία για την παραγωγή μιας μόνιμης και βιώσιμης λύσης. Η Ελλάδα είναι ένας σταθεροποιητικός παράγων έτοιμος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, υπογράμμισε από την πλευρά του ο Υπουργός Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος, που τόνισε επίσης τη συνέπεια της Αθήνας έναντι των συμβατικών της υποχρεώσεων έναντι των διεθνών οργανισμών». 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΛΙΒΑΝΟΥ-ΣΥΡΙΑΣ


Όλοι οι αναλυτές εκτιμούν ότι η ιμπεριαλιστική επίθεση στην Συρία θα επηρεάσει –αν δεν έχει σκοπό και όλας- σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στο Λίβανο, που ο εμφύλιος σιγοβράζει! Επιλέγουμε επομένως να παρουσιάσουμε την ελληνοορθόδοξη κοινότητα σε Λίβανο-Συρία μέσα από το έργο της Πετρούλας Τσοκαλίδου, που είναι γλωσσολόγος και λέκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας:

«Ο ορθόδοξος ελληνισμός του Λιβάνου χρονολογείται από τον 19ο αιώνα και ενισχύθηκε κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής (από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη) και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η πρώτη ελληνική κοινότητα με την επωνυμία "Φιλόπτωχος Ελληνική Κοινότης Βηρυττού" (σύμφωνα με στοιχεία του ενημερωτικού δελτίουGreek community of Beirut) ιδρύθηκε πολύ πριν από την ανεξαρτησία του Λιβάνου, με άδεια της τότε Λιβανέζικης κυβέρνησης και της Γαλλικής αρμοστείας, το 1926. Αμέσως ακολούθησε η "Αστική Ελληνική Σχολή" και η ίδρυση της "Ενωσης Ελληνίδων Κυριών" και του αθλητικού συλλόγου "Αετός", ο οποίος εξελίχθηκε αργότερα στην "Ελληνική Λέσχη Βηρυττού".

Σύμφωνα με τις πηγές της ελληνικής πρεσβείας, η εγγεγραμμένη ελληνική κοινότητα σήμερα ανέρχεται στους 3.000 κατοίκους. Κυριότερη ίσως εστία ελληνοφωνίας στο Λίβανο αποτελούν οι κρητικής καταγωγής κάτοικοι της χώρας, οι οποίοι κατοικούν στο βόρειο Λίβανο και είναι, κατά πλειοψηφία, μουσουλμανικού δόγματος. Σύμφωνα με τα δεδομένα πραγματοποιηθείσης επιτόπιας ερευνάς μας (Τσοκαλίδου, 2000), οι ελληνόφωνες εστίες της χώρας συγκεντρώνονται κυρίως στην πρωτεύουσα Βηρυττό και την Τρίπολη του Β. Λιβάνου. Τέλος, εκτός από τους ελληνικής καταγωγής κατοίκους της χώρας, στο Λίβανο υπάρχει και ακαδημαϊκή εστία ελληνομάθειας, η θεολογική σχολή του Balamand στο Β. Λίβανο, η οποία προετοιμάζει ορθοδόξους ιερείς με υψηλό βαθμό ελληνομάθειας. Η σχολή αριθμεί 60 φοιτητές (ανάμεσά τους και λίγες φοιτήτριες), οι οποίοι παρακολουθούν κάθε μέρα μαθήματα στα Ελληνικά.

Η Συρία, όπως ο γειτονικός Λίβανος, έχει πολλές και στενές ιστορικές και πολιτιστικές σχέσεις με την Ελλάδα, γεγονός που γίνεται αισθητό τόσο από τα ευρήματα της χώρας, όσο και από τη γενική στάση των Σύριων κατοίκων απέναντι στα ελληνικά πράγματα (Βρανόπουλος, 1995). Ο ελληνικής καταγωγής πληθυσμός της Συρίας είναι κυρίως συγκεντρωμένος στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, Δαμασκό και Χαλέπι και στο χωριό Χαμεντίγιε (ή Χαμιντιέ) στο νότιο τμήμα της χώρας. 'Οπως και στο Λίβανο, το μεγαλύτερο σύγχρονο μεταναστευτικό κύμα ελληνικής καταγωγής σημειώθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Οργανωμένη ελληνική κοινότητα λειτουργεί μόνο στη Δαμασκό, ενώ σχολεία Ελληνικών, με αποσπασμένο δάσκαλο από την Ελλάδα, υπάρχουν και στις δύο μεγάλες πόλεις. Η ελληνική κοινότητα Δαμασκού ιδρύθηκε το 1917 και αριθμεί περίπου 800-900 μέλη. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εκπροσώπων της ελληνικής κοινότητος Δαμασκού, με το πέρασμα του χρόνου η ελληνική κοινότητα Χαλεπίου ξεπέρασε αυτήν της Δαμασκού, με τη μετανάστευση πολλών ελληνικής καταγωγής κατοίκων της πρωτεύουσας στην Ελλάδα, προς αναζήτηση εργασίας. Το 1982 με τη βοήθεια της ελληνικής πρεσβείας και κυρίως της Εκκλησίας, η ελληνική κοινότητα Χαλεπίου απέκτησε το δικό της χώρο για μαθήματα ελληνικής γλώσσας, το σχολείο του Προφήτη Ηλία, όπου φοιτούν περίπου 50 άτομα, ενώ ελληνικό σχολείο υπάρχει και στην πρωτεύουσα Δαμασκό. Εκπρόσωποι των ελληνοφώνων παροικιών και των δύο πόλεων συμφωνούν στο γεγονός ότι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα, συχνά δεν μπορούν να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία και δεν επαρκούν για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών τους.

ΣΑΜΑΡΑΣ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΕΜΠΑΙΖΕΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ-ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ

Οι ελληνορθόδοξοι λοιπόν των δύο αυτών χωρών που ήδη έχουν στις παρακαταθήκες τους την ανθρωπιστική καταστροφή του 1922, ωθούνται να ξαναπάρουν το δρόμο της προσφυγιάς εξαιτίας της αδίστακτης πολιτικής της ελληνικής άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού.

Τα δυο τελευταία χρόνια είναι σε εξέλιξη γεγονότα που μπορεί να οδηγήσουν στη γενοκτονία και τον αφανισμό τους Χριστιανούς της Συρίας που εκτιμάται ότι αποτελούν το 10%-12% του συνολικού πληθυσμού. Γεωπολιτικά συμφέροντα έχουν εναγκαλιστεί από τη μια πλευρά τους Σουνίτες μουσουλμάνους και από την άλλη πλευρά τον Άσαντ και τους Αλαουίτες, με τους Χριστιανούς να είναι στη μέση, ανυπεράσπιστοι, αντιμέτωποι την απίστευτη αγριότητα των εγκληματικών συμμοριών ισλαμιστών, που εξοπλίζονται από την Άγκυρα, το Κατάρ, φανατικούς φονταμενταλιστές ισλαμιστές και το Ριάντ, υπό τον συντονισμό και την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον!

Οι χριστιανοί σε σχέση με τη μειονότητα των Αλαουιτών και το σουνιτικό ισλαμικό στοιχείο που επικρατεί στην κοινωνία αντιμετωπίζουν διαφορετικά διλήμματα στην στάση τους απέναντι στο καθεστώς Ασαντ, που κυβερνά εδώ και 43 χρόνια λόγω της σύνθεσης της ίδιας της χριστιανικής κοινότητας. Οι χριστιανοί χωρίζονται σε διάφορα δόγματα, όπως τους ορθοδόξους, καθολικούς, προτεστάντες, Λατίνους, Ασσυρίους και την εθνότητα των Αρμενίων. Από τη μια υπάρχουν χριστιανοί που πήραν μέρος κατά του Ασαντ και κατέκριναν τις ενέργειες των κυβερνητικών δυνάμεων και από την άλλη υπάρχουν χριστιανοί που στηρίζουν το καθεστώς Ασαντ, θεωρώντας τον σωτήρα, και εκφράζουν την ανησυχία τους για το μέλλον των χριστιανών στη Συρία, φοβούμενοι την επικράτηση των ισλαμικών σκληροπυρηνικών που επιδιώκουν την επιβολή Ισλαμικού Χαλιφάτου στη μετά Ασαντ εποχή. Παρ” όλα αυτά, παρόμοια διττή στάση επικρατεί και στους κόλπους των άλλων κοινοτήτων της χώρας με πιο συμπαγή σύνθεση όπως των Δρούζων, Ισμαηλιτών, Κούρδων και άλλων.

Σε άρθρο τους στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ οι Αρεφ Αλομπέιντ και Ευάγγελος Βενέτης (Ερευνητικό Πρόγραμμα Μέσης Ανατολής – ΕΛΙΑΜΕΠ) επισημαίνουν, εκτός των παραπάνω, και ότι «λογική είναι η ανησυχία των χριστιανών της Συρίας λόγω της δυσμενούς κατάστασης για τους ομόθρησκούς τους στο Ιράκ και τη Λιβύη, μετά την αλλαγή καθεστώτος εκεί και την ανεξέλεγκτη δράση των Σαλαφιστών-Ουαχαμπιτών μαχητών κυρίως των ακραίων που ασπάζονται την ιδεολογία της Αλ Κάιντα. Οι τελευταίοι στηρίζουν την πολιτική διώξεων κατά των χριστιανών της Συρίας στο γεγονός ότι μέρος αυτών συνεργάζεται με το καθεστώτος της Δαμασκού, το οποίο θεωρούν εχθρό του Ισλάμ. Συνεπώς, κατά τον ιερό ισλαμικό νόμο, η συνεργασία με τον εχθρό του Ισλάμ συνεπάγεται την τιμωρία από τους μαχητές της πίστης». Τους φόβους των χριστιανικών κοινοτήτων αυξάνουν οι καθημερινές επιθέσεις των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών, οι μεγάλες καταστροφές σε χωριά και λατρευτικούς χώρους, ενώ δεν είναι ακόμα γνωστή η τύχη των Μητροπολιτών του Χαλεπίου, που έχουν απαχθεί από συμμορία ισλαμιστών, κοντά στα τουρκικά σύνορα!

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Η πολιτική που χάραξε ο τότε ΥΠΕΞ Δ.Αβραμόπουλος ταυτιζόμενος πλήρως με τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, όχι μόνο στάθηκε εχθρική απέναντι στις χριστιανικές κοινότητες αλλά έκανε πραγματικό μονόδρομο τη πρόσδεση τους στο καθεστώς Άσαντ, που υπόσχονταν ασφάλεια και προστασία, συνεχίζοντας το καθεστώς θρησκευτικής ανοχής.  

Η επιλογή που κάνει η ελληνική κυβέρνηση να αποτελέσει το σημαντικότερο ορμητήριο των δολοφονικών ορδών των ΗΠΑ και των όποιων συμμάχων τους εναντίον της Συρίας, με πρόθεση την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ μέσω της έντασης του εμφυλίου και την τελική κυριαρχία των ακραίων μουσουλμάνων, με καθοριστικό το ρόλο της Αλ Κάιντα, ουσιαστικά πετά την ελληνοορθόδοξη κοινότητα ξανά στη θάλασσα.

Πρόκειται για ένα καλοσχεδιασμενο έγκλημα και απόδειξη αποτελεί η πρόνοια της ελληνικής κυβέρνησης να οργανώσει την Έξοδο τους από την Συρία σε ενδεχόμενη επίθεση των ΗΠΑ.

Ξανά τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης ταυτίζονται με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οδηγούν τους λαούς στην Καταστροφή. Οι Ελληνοορθόδοξοι θα υποχρεωθούν να πάρουν το δρόμο της Προσφυγιάς και το ελληνικό κράτος είναι έτοιμο «να τους προσφέρει φιλοξενία σε ένα από τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης που ήδη είναι έτοιμα στα νησιά!   Μακρυά από τα μάτια των πολλών, με στόχο να περιορίσει και να αποκρύψει τις αντιδράσεις τους...

Εντύπωση προκαλεί όμως η στάση της επίσημης Εκκλησίας που αδιαφορεί συστηματικά, αλλά και της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η Ναζιστική συμμορία αφενός εκμεταλλεύεται τη θρησκευτική διάσταση του εμφυλίου στην Συρία για να δαιμονοποιήσει τους μουσουλμάνους πρόσφυγες-μετανάστες στην Ελλάδα, καλλιεργώντας συστηματικά τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, ενώ από την άλλη μεριά δείχνει διάθεση συνδιαλλαγής με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., αναθεωρώντας την αρχική της αντίθεση στο βαθμό που θα λάβει τα κατάλληλα ανταλλάγματα τα οποία θα ικανοποιούν τους στόχους του ελληνικού κεφαλαίου (συνέντευξη Κασιδιάρη στον ΣΚΑΙ).

Ο ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΥΛΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΑΠΑΡΕΚΛΙΤΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΣΑΜΑΡΑΣ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ νοιάζονται ΜΟΝΟ για τα ελληνικά επιχειρηματικά συμφερόντα

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ GO HOME

ΣΑΜΑΡΑ-ΒΕΝΙΖΕΛΟ-ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΕ, ΚΑΝΤΕ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

Απαιτούμε:
Ø  Να κλείσει τώρα η βάση της  Σούδας.
Ø  Να μη διατεθούν υποδομές (όπως το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Καλαμάτας), που βρίσκονται στη χώρα μας, ούτε και ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Ø  Να μη δοθεί καμία διευκόλυνση στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και τους συμμάχους τους σε οποιαδήποτε πολεμική επιχείρηση κατά της Συρίας ή άλλης χώρας στην περιοχή.
Ø  Να σταματήσει κάθε στρατιωτική  συνεργασία με το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ.
Ø  “Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών!”
Ø  “Έξω τώρα οι βάσεις του θανάτου!”»

Καλούμε το σύνολο του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, φαντάρους και μόνιμους, να σταθούν απέναντι στην νέα βάρβαρη επέμβαση και να αρνηθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο νεό ιμπεριαλιστικό έγκλημα. Πρέπει τώρα το εργατικό κίνημα να πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη αποφασιστικών, ανατρεπτικών αγώνων ενάντια στην κυβέρνηση και την άγρια ταξική επίθεση της αντεργατικής λαίλαπας, του κρατικού αυταρχισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών. 

ΤΑ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΜΟ ΚΑΙ ΦΟΥΜΑΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
 ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΑΣ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ / ΔΕΝ ΘΥΣΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΣΑΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

Diktiospartakos.blogspot.com

πόσοι μας διάβασαν: