Στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές τέθηκε το ζήτημα της λεγόμενης αριστερής διακυβέρνησης. Απέναντι σε αυτήν την θέση ουσιαστικά δόθηκαν δύο απαντήσεις από την πλευρά της κομμουνιστικής αριστεράς. Η πρώτη έλεγε πως ναι μπορούμε να έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση εφόσον διασφαλιστεί ότι δε θα γίνει καμία θυσία για το ευρώ καταργώντας παράλληλα με κάποιο τρόπο το μνημόνιο, ενώ η δεύτερη απαντούσε πως όχι μια αριστερή κυβέρνηση εντός Ευρώ και ΕΕ είναι στην πράξη μη ικανή να διαμορφώσει μια άλλη πολιτική. Οι μεν εκτιμούσαν πάνω κάτω πως μια τέτοια διακυβέρνηση θα όξυνε τις αντιθέσεις με το μνημονιακό μπλοκ και εκ των πραγμάτων θα οδηγούσε σε αντικαπιταλιστικές ρήξεις, συνεπώς άξιζε τον κόπο η εμπλοκή σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι δε ότι η υποταγή στους συσχετισμούς είναι προδιαγεγραμμένη, χωρίς συγκεκριμένες στρατηγικές και προγραμματικές δεσμεύσεις για μια σειρά ζητημάτων, όπως π.χ. η μονομερής διαγραφή του χρέους, αλλά κυρίως χωρίς να ακολουθήσει η αριστερά μια συνολικότερη αντικαπιταλιστική ανατροπή (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ή να θέσει ως προϋπόθεση τη Λαϊκή Εξουσία (ΚΚΕ). Διαφορετικά δεν πρόκειται να επιτευχθεί παρά ένα νέο μνημόνιο, συνεπώς, μια ενδεχόμενη αριστερή κυβέρνηση είναι ένας στείρος κυβερνητισμός και ως εκ τούτου το πιθανότερο είναι να επιφέρει τεράστιες απογοητεύσεις και ήττες. Ο κόσμος της αριστεράς και τα πλατιά στρώματα που στράφηκαν προς την αριστερά πείστηκαν πως η πρώτη πρόταση είναι περισσότερο εφικτή και σε κάθε περίπτωση προσφέρει άμεσα μια νίκη, αν και πο περισσότεροι διατηρούσαν σοβαρές επιφυλάξεις. Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται και θα επανέρχονται ξανά και ξανά καθώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ταυτίστηκε με την ιδέα της αριστερής κυβέρνησης, φαίνεται να μετατοπίζεται, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες μιας σημαντικής μερίδας συντρόφων της ριζοσπαστικής αριστεράς, ολοένα και περισσότερο σε επιλογές που κινούνται μεταξύ εναλλακτικών νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών μοντέλων. Το αμερικάνικο μοντέλο του Ομπάμα μοιάζει για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλύτερο, ενώ το ευρωπαϊκό μοντέλο που μέχρι πρόσφατα θεωρούταν «δημοκρατικό κεκτημένο» «συντηρητικοποιείται». Βέβαια, κατά την προσωπική μου άποψη ούτε το αμερικανικό μοντέλο ήταν ή είναι πιο δημοκρατικό από το ευρωπαϊκό, αλλά ούτε και ποτέ το ευρωπαϊκό, ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχτ, υποσχέθηκε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα.
Ωστόσο το ζήτημα που θα ήθελα να θέσω εδώ δεν είναι αυτό. Εν όψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών θα επανέλθει πολύ πιο έντονα το ερώτημα της αριστερής διακυβέρνησης στους δήμους. Ήδη διαθέτουμε την εμπειρία μιας σειράς από αριστερών δημοτικών αρχών τόσο στην γειτονική Καισαριανή όσο και σε άλλους δήμους με πιο γνωστή περίπτωση εκείνη στο Ελληνικό. Επίσης, διαθέτουμε μια μεγάλη εμπειρία από δημοτικές και νομαρχιακές αριστερές διακυβερνήσεις στο παρελθόν. Το βασικό ερώτημα είναι αν πέρα από μια χρηστή διαχείριση και κάποια στοιχεία υποστήριξης κοινωνικών δομών αλληλεγγύης είναι σε θέση οι σημερινοί δήμοι να προσφέρουν κάτι άλλο. Αν ναι τι είναι αυτό; Κατά την προσωπική μου άποψη οι καλλικρατικοί δήμοι και το νέο μνημονιακό πλαίσιο έχουν διαμορφώσει ένα πολύ συγκεκριμένο πεδίο στην ΤΑ. Συνεπώς, μια αριστερή δημοτική αρχή οφείλει να είναι αποφασισμένη για σύγκρουση με τις καλλικρατικές δομές και προοπτικές. Επίσης, η παλιά συζήτηση ότι άλλο το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και άλλο η τοπική αυτοδιοίκηση είναι πια καθαρή κοροϊδία. Μια αριστερή δημοτική αρχή θα πρέπει ξεκάθαρα να τοποθετείται απέναντι στο μνημόνιο, την τρόικα την κυβερνητική πολιτική και στις κοινωνικές του συνέπειες. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη απέναντι στον ρόλο της ΕΕ και του ΔΝΤ για τα πράγματα της χώρας.
Και ακόμη περισσότερο θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να συμβάλει στον αντιμνημονιακό αγώνα. Να πρωταγωνιστήσει και να συμβάλει στον λαϊκό ξεσηκωμό. Μια αριστερή δημοτική αρχή οφείλει να μετατρέψει τον δήμο σε ένα είδος κέντρου αγώνα απέναντι στις πολιτικές των κυβερνήσεων και της τρόικα. Σε αυτό το σημείο πιάνει το νήμα όχι από δημαρχους διαχειριστές, αλλά από δημάρχους λαϊκούς αγωνιστές, όπως ήταν εκείνοι των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Το παράδειγμα της δημοτικής αρχής της Κερατέας στα προπέρσινα γεγονότα είναι χαρακτηριστικό για την συμβολή μιας δημοτικής αρχής στον αγώνα του λαού.
Μια αριστερή δημοτική αρχή θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη απέναντι σε ζητήματα χρέους. Στον δήμο μας έχουμε την περίπτωση του δανείου για την βίλα. Δε θα πρέπει να αποδεχτεί ένα παράνομο χρέος και θα πρέπει να αποπέμψει την ευθύνη και να αναζητήσει τους υπευθύνους. Αυτό σημαίνει σύγκρουση με τον κεντρικό πυρήνα του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και θα πρέπει να είναι μια μάχη προφανώς άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αντικυβερνητικό-αντιμνημονιακό αγώνα. Μια τέτοια μάχη μπορεί να δοθεί και επιτευχθεί μόνο με ξεσηκωμό και μαζική συμμετοχή όλων των πολιτών.
Μια αριστερή δημοτική αρχή θα πρέπει ωστόσο να πειραματιστεί. Ως Κίνημα στην Πόλη έχουμε σύνθημα μια πόλη με λιγότερο αυτοκίνητο. Θα πρέπει να αναζητήσεις εναλλακτικές λύσεις: να διεκδικήσεις και να προωθήσει άλλες μορφές μετακίνησης. Θα πρέπει να αναζητήσει λύσεις σε προβλήματα, όπως το ενεργειακό. Θα πρέπει να αναζητήσει λύσεις πάνω σε θέματα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν πλούσια παραδείγματα τόσο από το παρόν όσο και από το παρελθόν της ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και παραδείγματα όπως αυτό της ισπανικής κοινότητας της Μαριναλέντα από την οποία ένα αριστερό πρόγραμμα μπορεί να εμπνευστεί.
Μια αριστερή δημοτική αρχή θα πρέπει να αναζητήσεις εναλλακτικές, ποιοτικές και φτηνές λύσεις για τα ζητήματα πρασίνου, πεζοδρομήσεων και γενικά διαχείρησης της καθημερινότητας.
Μια αριστερή δημοτική αρχή οφείλει να πρωτοστατεί στον αγώνα για την κοινωνική αλληλεγγύη και να εγγυάται για όλους τους δημότες δωρεάν κοινωνικές παροχές σε όλους τους τομείς της ευθύνης της. Εάν δεν μπορεί να το πράξει, οφείλει η ίδια να ξεσηκώνει τους πολίτες εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής.
Μια αριστερή δημοτική αρχή οφείλει να πολεμήσει τις τοπικές μαφίες, τα ακροδεξιά παρακλάδια της, να είναι είναι αντιφασιστική, εργατική, λαϊκή και ταξική. Να συνδέεται με τους δημοκρατικούς και εργατικούς αγώνες, να εμβαθύνει την δημοκρατική λειτουργία του δήμου και να προωθεί τις τοπικές λαϊκές συνελεύσεις. Οφείλει να υπερασπίζεται το εισόδημα των εργαζομένων στην περιοχή της απέναντι στους εργοδότες. Οφείλει να στηρίζει τους μικρομεσαίους επαγγελματίες.
Ποια αριστερά όμως μπορεί εφαρμόσει και να πειραματιστεί υπέρ της πλειοψηφίας της κοινωνίας, να αναλάβει μια δημοτική διακυβέρνηση όχι διαχείρισης, αλλά ρήξης και ανατροπής; Ποια αριστερά μπορεί να μετατρέψει το διεφθαρμένο και απομακρυσμένο από τον πολίτη σύστημα των καλλικρατικών δήμων σε ζωντανό πολιτικό κύτταρο, να ξαναζωντανέψει τη γειτονιά; Μπορεί όλη η αριστερά μαζί εφόσον δεν είναι σεχταριστική, αλλά και δεν υποτάσσεται σε δήθεν ρεαλιστικούς δρόμους για καλύτερη «διαχείριση» κλείνοντας τα μάτια στην καταφανή πραγματικότητα. Μπορεί εφόσον στρατεύεται συνολικά σε ένα αντικαπιταλιστικό σχέδιο ρήξης και ανατροπής με την πολιτική κυβέρνησης ΕΕ ΔΝΤ και οραματίζεται μια άλλου τύπου δημοκρατία, έναν νέο σοσιαλισμό της εποχής μας.
Κώστας Παλούκης, το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του κινήματος Στην Πόλη του Ζωγράφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου