Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ
ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ 1922
Ανεξάρτητα από τη διεθνή συγκυρία και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, ο κοινωνικός μετασχηματισμός στην ανατολή θα γίνει προς συντηρητική κατεύθυνση και θα καθοριστεί από τον ταξικό ανταγωνισμό.
Εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής που βασιζόταν στην εκμετάλλευση των λιγνιτικών πεδίων της περιοχής Μπάλιας-Καραϊντίν, βορειοανατολικά του Αϊβαλιού. Αντίστοιχα εργοστάσια στην Ελλάδα θα δημιουργηθούν μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηδη από τη δεκαετία του 1890 δημιουργήθηκαν βιομηχανικές υποδομές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με σημαντική συμμετοχή ντόπιων ΕλλήνωνΠοιο ήταν το κοινωνικό περιεχόμενο της σύγκρουσης στη Μικρά Ασία; Ποιες τάξεις συγκρούστηκαν και ποιο ήταν το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης; Ή μήπως τα πάντα ήταν μια αφηρημένη σύγκρουση εθνικισμών και ιμπεριαλισμών σε μια σκηνή θεάτρου, με αμέτοχο θεατή την ίδια την κοινωνία;
Αγνωστες παραμένουν έως σήμερα πολλές από τις παραμέτρους που σχετίζονται με τη σύγκρουση στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη στιγμή της τελικής της αποχώρησης από την Ιστορία. Η απουσία σχετικών μελετών για τη σημαντική αυτή σελίδα της Ιστορίας της Εγγύς Ανατολής οφείλεται στην εσωστρέφεια της ιστοριογραφικής μας παράδοσης. Συνέβαλε βέβαια και η σιωπή που επελέγη στην Ελλάδα για όλα αυτά, η κοινωνική και ιδεολογική απόρριψη των προσφύγων του '22 από τις κυρίαρχες ελίτ, η επικράτηση σ' όλο το πολιτικό φάσμα ενός απλοϊκού ερμηνευτικού σχήματος, καθώς και απόψεων που αιτιολογούσαν την πολιτική του τουρκικού μιλιταρισμού, αμφισβητούσαν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των πολυάνθρωπων μη τουρκικών κοινοτήτων και ωραιοποιούσαν την προσωπικότητα και τις πράξεις του εθνικιστή στρατιωτικού Μουσταφά Κεμάλ.
Η σοσιαλιστική εφημερίδα «Εργάτης» εκδόθηκε στη Σμύρνη το 1908 από Ελληνες και Τούρκους σοσιαλιστές. Τον επόμενο χρόνο η έκδοσή της απαγορεύτηκε από τους Νεότουρκους. Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ συμμετείχαν εκπρόσωποι του ελληνικού εργατικού κινήματος, όπως οι Στ. Κόκκινος, Μ. Οικονόμου, Π. Χλωμός. Οι Μικρασιάτες σοσιαλιστές ήταν κοντύτερα στις απόψεις του Νίκου ΓιαννιούΤο ερώτημα παραμένει έως σήμερα: Ποια μορφή θα έπαιρνε ο αστικοδημοκρατικός μετασχηματισμός; Θα μπορούσε ο Μεγάλος Ασθενής να υπερβεί με εσωτερικές μεταρρυθμίσεις τη φεουδαρχική παράδοση και την αυταρχική διοίκηση και να μετεξελιχθεί σ' ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, όπως το ονειρεύονταν οι μεταρρυθμιστές του πρίγκιπα Σαμπαχαεντίν, αλλά και το Ανατολικό Κόμμα των Δραγούμη-Σουλιώτη; Ή ήταν μονόδρομος η διάλυση στα εξ ων συνετέθη, όπως την περιέγραψε με σαφήνεια η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Ετσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς τη διάλυση».
Η ταξική δομή
Μελετώντας την κοινωνική διαστρωμάτωση της οθωμανικής κοινωνίας στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αι., εντοπίζουμε πρωτίστως την επιβίωση των παλιών οικονομικών και διοικητικών δομών.
Δηλαδή την ύπαρξη φεουδαρχικών μουσουλμανικών στρωμάτων, καθώς και ηγετικών μουσουλμανικών στρωμάτων που σχετίζονταν με τη διοίκηση και το στρατό. Οσοι συμμετείχαν στην κρατική δομή συγκροτούσαν ένα στρώμα αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, που λειτουργούσε ως μηχανισμός αναπαραγωγής και διατήρησης του συστήματος. Το στρώμα αυτό υπείχε θέση κυρίαρχης τάξης επί της κοινωνίας. Σφετεριζόταν το κοινωνικό υπερπροϊόν και ενίσχυε το δεσποτισμό που του εξασφάλιζε την επιβίωση και την ευημερία.
Αυτά τα στρώματα συγκροτούσαν τον κύριο συνδετικό και ενοποιό ιστό σε μια κοινωνία πολυτεμαχισμένη από διαφορετικές θρησκευτικές και εθνικές ομάδες, που λίγες δεκαετίες πριν πορεύονταν παράλληλα και ξεχωριστά εντός του περιοριστικού συστήματος των μιλέτ, δηλαδή του υποχρεωτικού εγκλωβισμού των πολιτών σε ελεγχόμενους θρησκευτικοπολιτικούς θεσμούς. Χαρακτηριστικός παραδοσιακός θεσμός στο χώρο της οικονομίας των πόλεων υπήρξαν οι συντεχνίες, που δημιουργούσαν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι, με λειτουργίες ελεγχόμενες κεντρικά. Η παλιά κοινωνική δομή θα διαφοροποιηθεί με την είσοδο του καπιταλισμού στην οθωμανική κοινωνία τον 19ο αιώνα, τις μεταρρυθμίσεις (Τανζιμάτ, 1839-1876) και την προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Θα εμφανιστούν νέα στρώματα εμπόρων, βιοτεχνών αλλά και βιομηχάνων. Θα διαμορφωθεί για πρώτη φορά μια οθωμανική αστική τάξη κατά τον δυτικό τύπο, η οποία σε μεγάλο βαθμό θα αποτελείται από τους οθωμανούς Ελληνες. Το 50% του επενδεδυμένου κεφαλαίου στη βιομηχανία, καθώς και το 60% σε κλάδους μεταποίησης ανήκαν σε πολίτες που προέρχονταν από τις ελληνικές οθωμανικές κοινότητες.
Από τις 18.063 εμπορικές επιχειρήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που υπήρχαν το 1912, σε Ελληνες ανήκε το 46%, το 23% σε Αρμένιους, το 15% σε μουσουλμάνους. Υπολογίζεται ότι το 1914 από τις 6.507 βιομηχανίες και βιοτεχνίες, το 49% ανήκε σε οθωμανούς Ελληνες, ενώ Ελληνες ήταν και το 46% των τραπεζιτών. Την ίδια χρονιά, υπολογίζεται ότι Ελληνες ήταν το 52% των γιατρών, το 49% των φαρμακοποιών, το 52% των αρχιτεκτόνων, το 37% των μηχανικών και το 29% των δικηγόρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1921, στην Κωνσταντινούπολη, τα 171 από τα 257 εστιατόρια ανήκαν σε Ελληνες, όπως και οι 444 από τις 471 ποτοποιίες και οι 528 από τις 654 επιχειρήσεις χονδρικού εμπορίου.
Παράλληλα, θα αναπτυχθεί και μια οθωμανική εργατική τάξη, ένα σύγχρονο προλεταριάτο, το οποίο για ιστορικούς λόγους και κατά πλειονότητα θα απαρτίζεται από Ελληνες. Η περίπτωση των μεταλλείων της Μπάλιας, βορειοανατολικά του Αϊβαλιού και της σφαγής των μεταλλωρύχων από τα επίσημα στρατεύματα του Ατατούρκ, αποτελεί μια από τις πλέον αντιπροσωπευτικές ιστορίες που επιτρέπουν στο σημερινό μελετητή να κατανοήσει το «μεγάλο αφήγημα». Οτι ανεξάρτητα από τη διεθνή συγκυρία και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, ο κοινωνικός μετασχηματισμός στην Ανατολή θα γίνει προς μια συντηρητική κατεύθυνση και θα καθοριστεί από τον ταξικό ανταγωνισμό. Θα επικρατήσουν τα προαστικά, αντιεκσυγχρονιστικά και φεουδαρχικά χαρακτηριστικά, εφόσον ο τουρκικός εθνικισμός, όπως εκφράστηκε από την ακροδεξιά τάση (1908, Τζεμάλ-Εμβέρ-Ταλαάτ και 1919, Μουσταφά Κεμάλ πασά), εξέφρασε εκείνα τα φεουδαρχικά στρώματα -αλλά και ένα σημαντικό τμήμα από την οθωμανική στρατιωτικογραφειοκρατία- τα οποία επιδίωκαν το σταμάτημα του αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού, εξοντώνοντας τόσο τους προοδευτικούς αστούς όσο και την εργατική τάξη στη βάση ακραίων φυλετικών αντιλήψεων και λεηλατικών πρακτικών.
Το παράδοξο τέλος
Η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως αναγκαίο ιστορικό γεγονός, ολοκληρώθηκε με τις Γενοκτονίες των ανεπιθύμητων εθνοτήτων και είχε αποτέλεσμα την καθυστερημένη διαμόρφωση ενός αυταρχικού και εν πολλοίς αναχρονιστικού τουρκικού εθνικού κράτους. Ο αστικός εκσυγχρονισμός που θα επιχειρηθεί στη συνέχεια θα είναι ασφυκτικά περιορισμένος από το συμβιβασμό με τις φεουδαρχικές δομές. Αυτό φάνηκε στις μετέπειτα δεκαετίες, με την αδυναμία εδραίωσης μιας στοιχειώδους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ δικαιώθηκε απολύτως και σ' αυτήν της την ανάλυση...
* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός, http://kars1918.wordpress.com/
Του ΦΑΙΔΩΝΑ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ*
Μεταλλωρύχοι - μεταλλουργοί στο «Λαύριο» της Εγγύς ΑνατολήςΗ νεοτερική κοινωνία της Μπάλιας είναι κοινωνία δημιουργικής συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων, με κυρίαρχη την ελληνική, γι' αυτό και δεν χωράει στο εθνικό κράτος που οραματίζονται οι Νεότουρκοι.
Μεταλλωρύχοι στην Μπάλια το 1910. Μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1922) οι 700 μεταλλωρύχοι και εργαζόμενοι στα εργοστάσια της περιοχής δολοφονήθηκαν μαζικά μαζί με τις οικογένειές τους από τον τακτικό κεμαλικό στρατό τον Σεπτέμβριο του 1922 και τάφηκαν σε ομαδικούς τάφους έξω από την πόλη. Η σφαγή των μεταλλωρύχων της Μπάλιας από τους κεμαλικούς αποκαλύπτει την ταξική φύση εκείνης της σκληρής σύγκρουσηςΕνα απ' τα πλέον χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά γεγονότα για την κοινωνική σημασία της μικρασιατικής σύγκρουσης είναι η σφαγή των μεταλλωρύχων της Μπάλιας, τον Σεπτέμβριο του 1922, από τον τακτικό τουρκικό στρατό, μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου. Η Μπάλια είναι σήμερα ένα ασήμαντο χωριό στη ΒΔ Μικρασία, στον ορεινό όγκο της ομηρικής Ιδης. Ομως, η ιστορία της Παλαιάς των Βυζαντινών (απ' όπου προέρχεται η ονομασία Μπάλια), των μεταλλείων και των Ελλήνων μεταλλωρύχων είναι σημαντική και ταυτόχρονα παντελώς άγνωστη. «Αυτοί που εργάζονται στα μεταλλεία είναι κυρίως Ελληνες που αναγκάστηκαν να φύγουν από τα νησιά ή από άλλα μέρη», πληροφορεί το 1741 ο μπέης της, Εσκί Ούπσε, τον Αγγλο περιηγητή Πόκοκ για τα μεταλλεία της Ιδης.
Η μαγιά
Στην Μπάλια εγκαταθίστανται περί τα τέλη του 18ου, αρχές 19ου αιώνα και Πόντιοι μεταλλωρύχοι. Αυτοί οι έμπειροι μεταλλωρύχοι, που εκμεταλλεύονται συντεχνιακά τα κοιτάσματα αργύρου, μολύβδου, χρυσού και χαλκού, αποτελούν τη μαγιά του εργατικού δυναμικού της Ελληνικής Εταιρείας Λαυρίου, που αναλαμβάνει το 1880 τα μεταλλεία της Μπάλιας, του Καραϊντίν, της Δόμας και το λιγνιτικό πεδίο του Μαντζιλίκ.
Η Εταιρεία εφαρμόζει επιστημονικές μεθόδους διοίκησης, εξόρυξης και εμπλουτισμού, χρησιμοποιεί ατμοκίνητες μηχανές, εγκαθιστά σιδηροδρομικό δίκτυο και κατασκευάζει σύγχρονες εγκαταστάσεις. Η αύξηση του εργατοτεχνικού και διοικητικού προσωπικού μετατρέπει την Μπάλια στο μικρασιατικό Λαύριο.
Η ελληνική παρουσία είναι καθοριστική. Το 1890 από τους 230 εργαζομένους στα μεταλλεία, 62% είναι Ελληνες Μικρασιάτες ή από άλλες περιοχές της οθωμανικής επικράτειας, 15,5% Ελλαδίτες, 9% μουσουλμάνοι διαφόρων εθνοτικών προελεύσεων, 7% Αρμένιοι, 6,5% Ιταλοί μεταλλωρύχοι.
Το 1892 Κωνσταντινουπολίτες ιδρύουν την Οθωμανική Ανώνυμη Εταιρεία των Μεταλλείων Μπάλιας-Καραϊντίν, που διαδέχεται στην Μπάλια την Ελληνική Εταιρεία Λαυρίου. Η νέα Εταιρεία διαπραγματεύεται την παραγωγή στη διεθνή αγορά μεταλλευμάτων, εισάγει τις μετοχές στη διεθνή τραπεζική αγορά, κατασκευάζει μεταλλουργεία στην Μπάλια, θερμοηλεκτρικό σταθμό στο Μαντζιλίκ, εισάγει την ηλεκτροκίνηση στα μεταλλεία και μετατρέπει την Μπάλια στην πρώτη ηλεκτροδοτούμενη μικρασιατική πόλη.
Ακμή
Η εστουδιαντίνα της Μπάλιας. Αποτελούνταν από μεταλλωρύχους υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού και συνθέτη Κωνσταντίνου Ζαφειρόπουλου (1910)Ο πληθυσμός της Μπάλιας συνεχώς αυξάνει. Το 1902 είναι οκτώ χιλιάδες. Οι έξι χιλιάδες Ελληνες είναι οικονομικά, πολιτισμικά και κοινωνικά πρωταγωνιστές. Η Μπάλια μεταμορφώνεται σε βιομηχανική πόλη καπιταλιστικά οργανωμένη, διαφορετική από τις οθωμανικές πόλεις της ενδοχώρας. Στην Μπάλια διαμορφώνονται νεοτερικές παραγωγικές και κοινωνικές συνθήκες που ανατρέπουν τις παραδοσιακές σχέσεις της οθωμανικής κοινωνίας. Το 1908 ξεσπά στην Μπάλια μία από τις πρώτες εργατικές απεργίες στην οθωμανική επικράτεια. Το 1917-18, ο Σταμάτης Κόκκινος, που ανδρώθηκε στο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον της, αναλαμβάνει πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του ιδρυτικού συνεδρίου του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και εκλέγεται μέλος της πρώτης, πενταμελούς, Κεντρικής Επιτροπής.
Η νεοτερική κοινωνία της Μπάλιας είναι κοινωνία δημιουργικής συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων, με κυρίαρχη την ελληνική κοινότητα, γι' αυτό δεν χωράει στο εθνικό τουρκικό κράτος που οραματίζονται οι Νεότουρκοι. Ο διοικητής τής Περιφέρειας Μπαλικεσίρ, στην οποία υπάγεται η Μπάλια, Μεχμέτ Ρεσίντ, σκληροπυρηνικός Νεότουρκος, μεθοδεύει τη διάλυσή της. Πρώτος στόχος, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία. Τον Ιούλιο-Αύγουστο 1913 «παραιτεί» το γενικό γραμματέα της Εταιρείας, τον επικεφαλής μηχανικό Κόκκινο και τον αρχιεργάτη. Το 1914, πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδιώκονται «εθελοντικά» οι «βουλγαρίζοντες», ενώ χιλιάδες Ελληνες της περιοχής, πολλοί μεταλλωρύχοι, υποχρεώνονται να καταφύγουν στην Ελλάδα. Το 1915, οι 480 Αρμένιοι της Μπάλιας πέφτουν θύματα του σχεδίου εξόντωσης των Αρμενίων στην οθωμανική επικράτεια.
Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ελληνες μεταλλωρύχοι και μεταλλουργοί στρατεύονται στα τάγματα θανάτου (αμελέ ταμπουρού). Στην Μπάλια εγκαθίσταται γερμανική διοίκηση. Επιχειρεί να λειτουργήσει τα μεταλλεία με αιχμαλώτους πολέμου. Το εγχείρημα αποτυγχάνει και οι Γερμανοί επιδιώκουν να επαναφέρουν τους Ελληνες μεταλλωρύχους και μεταλλουργούς. Η προσπάθεια προσκρούει στην άρνηση των Νεοτούρκων. Ετσι, μεγάλος αριθμός μεταλλωρύχων αφανίζονται στα αμελέ ταμπουρού.
Η ομαδική σφαγή
Το 1920 η Μπάλια περνά υπό ελληνικό έλεγχο. Το 1922, με την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, οι Ελληνες εγκαταλείπουν πανικόβλητοι την Μπάλια για τον Αδραμυττινό Κόλπο, με στόχο να καταφύγουν στη Λέσβο. Οι περισσότεροι, όπως χιλιάδες Ελληνες, περιμένουν μάταια τα πλοία και ανυπεράσπιστοι δολοφονούνται.
Στην Μπάλια οι άτακτοι λεηλατούν τα σπίτια, αλλά δεν πειράζουν τη ζωή εκατοντάδων Ελλήνων, κυρίως εργαζομένων στα μεταλλεία, που παρέμειναν στην Μπάλια. Οι Μπαλιώτες Τούρκοι διαβεβαιώνουν ότι δεν θα πειραχθούν για να μην κλείσουν τα μεταλλεία. Επειτα από τρεις βδομάδες καταφθάνει απόσπασμα του κεμαλικού στρατού.
Την τύχη των Ελλήνων και λίγων Αρμενίων περιγράφει ο Ρενέ Πιο, στο βιβλίο «Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης»: «Στις 20 του μηνός, οι Χριστιανοί, συμπεριλαμβανομένου και του ανώτερου προσωπικού των μεταλλείων της Μπάλιας, συγκεντρώθηκαν και οδηγήθηκαν δήθεν προς την ενδοχώρα.
»Οταν έφτασαν σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από την Μπάλια, σε τοποθεσία που λεγόταν Τσακαλάρ, όλοι οι Χριστιανοί, περίπου 600 τον αριθμό, σκοτώθηκαν από κτυπήματα ξιφολόγχης δίπλα σε τάφρους που είχαν ετοιμαστεί από την προηγούμενη μέρα. Εβαλαν φωτιά στα πτώματα και οι στρατιώτες έμειναν στην περιοχή δύο ή τρεις μέρες, μέχρι να κατακαούν όλα». Οι Μπαλιώτες Τούρκοι προσφέρονται να υιοθετήσουν τα παιδιά για να μη σφαχτούν. Τους αρνούνται. Οι Κούρδοι κρύβουν μια οικογένεια και τη φυγαδεύουν.
Πρόσφυγες στην Ελλάδα
Μετά το '22, οι Μπαλιώτες πρόσφυγες μεταλλωρύχοι εργάζονται στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, της Εύβοιας κ.α. και συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες στη νέα πατρίδα. «Η πολιτική και κοινωνική χειραφέτησις των συμπατριωτών...» είναι ο πρώτος σκοπός του Συλλόγου Προσφύγων Περιφέρειας Μπάλιας, που ιδρύουν στη Θεσσαλονίκη το 1924 κατά συντριπτική πλειονότητα εργατοτεχνίτες, και «...επέτειος του Συλλόγου ορίζεται η 23η Αυγούστου, ημέρα της εκ πατρίδος δευτέρας εξόδου, καθ' ην δέον να τελείται μνημόσυνον υπέρ των υπό των Τούρκων σφαγιασθέντων αδελφών μας».
Στην Μπάλια τα μεταλλεία κλείνουν για δεκατρείς μήνες. Αναλαμβάνει η γαλλική εταιρεία Πεναρόγια. Δεν καταφέρνει να λειτουργήσει αποδοτικά τα μεταλλεία, που στα μέσα της δεκαετίας του 1930 κλείνουν. Οι μεταλλωρύχοι πραγματοποιούν μεγάλη «πορεία πείνας», από την Μπάλια στο Μπαλικεσίρ (55 χιλιόμετρα). Είναι η πρώτη μεγάλη εργατική διαμαρτυρία της κεμαλικής περιόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου