Κώστας Παλούκης,
Συνέλευση Τ.Ε. ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ζωγράφου,
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ζωγράφου,
Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 2009
Σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα μετά από τη μάχη των Ευρωεκλογών βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση. Κι όμως μέσα σε αυτόν τον μικρό χρόνο το σκηνικό έχει αλλάξει σημαντικά. Η ήττα της ΝΔ, η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, η μεγάλη αποχή, η πτώση των ποσοστών του ΚΚΕ και η επικράτηση της ατζέντας της ακροδεξιάς είναι τα βασικά στοιχεία που έδωσαν προβάδισμα σε μια πολιτική επίθεσης στα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και πρόταξαν την καταστολή ως μέσο και μέτρο επίλυσης της κρίσης. Η στρατηγική αυτή επιλογή του κεφαλαίου που εκφράζεται από τη ΝΔ και τον Καραντζαφέρη όμως όχι μόνο δεν έδωσαν διέξοδο, αλλά ενέτειναν την πολιτική και ιδεολογική ρευστότητα, τα αδιέξοδα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τα οικονομικά προβλήματα. Αποτελεί μια επιλογή αυτή καθεαυτή εχθρική στο σύνολο της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το αδιέξοδο αυτό έφερε σύντομα λοιπόν την κυβέρνηση μπροστά στην χρεοκοπία και την προσφυγή στις κάλπες. Για ποιο λόγο όμως; Τα λόγια του Κώστα Καραμανλή στη ΔΕΘ ως προεκλογική ατζέντα και δεσμεύσεις είναι σαφή: πάγωμα μισθών και συντάξεων, περικοπή επιδομάτων και υπερωριών, νέο μισθολόγιο δυο ταχυτήτων για το δημόσιο, αντιδραστικές αλλαγές με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των ασφαλιστικών παροχών στο ασφαλιστικό, περικοπές στα επιδόματα ανεργίας κ.λπ. Για τις ευθύνες των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων δε γίνεται ούτε λόγος. Και ταυτόχρονα ο τρόπος με τον οποίο θα επιβληθούν επίσης τα λόγια του Καραμανλή στο Μέγκα δε χωρούν καμία αμφισβήτηση: καμία συνεννόηση με τις συντεχνίες, δεν μπορεί να γίνεται χαμός για κάθε μεταρρύθμιση.
Απέναντι σε αυτή τη Νέα Δημοκρατία υψώνεται ένα ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να διαχωριστεί ούτε σε ένα σημείο σε επίπεδο πολιτικών αρχών και ουσίας, αφού αποδέχεται τις βασικές πολιτικές λογικές των προγραμμάτων σύγκλισης και σταθερότητας της Ε.Ε, κατηγορώντας μάλιστα τον Καραμανλή ότι τα ίδια είχε υποσχεθεί και το 2004 και το 2007 χωρίς να τα εφαρμόσει. Με δυσκολία προσπαθεί να λανσάρει ένα πιο ήπιο προφίλ. Συνολικά, λοιπόν ο αστισμός μπροστά στην τεράστια οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση αδυνατεί να προσφέρει διέξοδο, αδυνατεί να εμπνεύσει και να δώσει ένα όραμα, αδυνατεί να ενσωματώσει έστω και κάποιες υποτυπώδεις πλευρές εργατικής πολιτικής.
Έτσι, περισσότερο από ποτέ το «Κοινωνικό Ζήτημα» βρίσκεται οξυμένο στην επικαιρότητα. Και αυτό μπορεί να το βιώσει ο καθένας από εμάς στην καθημερινότητά του, στους γύρω του. Στον κόσμο των μεταναστών, στον κόσμο των νέων εργαζομένων της επισφαλούς εργασίας, των ανασφάλιστων, των εξοντωτικών ωραρίων, των απολυμένων, των νεκρών, όπως πρόσφατα στη ΛΑΡΚΟ, της οικολογικής καταστροφής, της απουσίας ελεύθερων μη εμπορευματικοποιημένων χώρων, στον κόσμο που εξοντώνει την υγεία και γεννάει ψυχικά ασθενείς και ανθρώπους με εξαρτήσεις.
Ταυτόχρονα, το ίδιο το σύστημα αναδεικνύει την Ακροδεξιά είτε ως μπαμπούλα είτε ως σημαντική και κρίσιμη εφεδρεία για μια καθαρή και χωρίς καμία ηθική περιστολή σκληρή απάντηση σε ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Αλλά και μέσα στην κοινωνία σε μαζικά κομμάτια της εργατικής τάξης και των λαϊκών τάξεων η ανασφάλεια, η απομόνωση και ο διάχυτος φόβος τείνουν να εκφράζονται μέσα από τις πιο τρομαχτικές και ανατριχιαστικές ιδέες, πολιτικές, πρακτικές και κοσμοθεωρίες καθιστώντας τον ακροδεξιό λόγο ένα δυναμικό ρεύμα και την ακροδεξιά πρακτική μια καθημερινότητα.
Την ίδια στιγμή η καθεστωτική αριστερά δείχνει ανίκανη να προτάξει ένα όραμα, να προσφέρει μια δυναμική απάντησης. Από τη μία το ΚΚΕ απέδειξε τον περασμένο Δεκέμβρη πως ούτε θέλει ούτε μπορεί να αγωνιστεί πραγματικά και να οδηγήσει σε νίκες. Επιλέγει να οικοδομεί ένα μεγάλο Κομματικό Κάστρο γύρω από μια αγωνιστική συνθηματολογία, ενώ όμως αποδεικνύει σε κάθε κρίσιμη περίσταση τον ιδιαίτερα καθεστωτικό ρόλο του. Έτσι παρατηρείται η εξής αντίφαση: η ιδιαίτερα μεγάλη πτώση στα ποσοστά των ευρωεκλογών να αποσιωπηθεί ουσιαστικά, να μην προκαλέσει καμία ένταση και προβληματισμό και ταυτόχρονα να προαχθεί από τα ΜΜΕ ως η πιο σταθερή, συνεπή και εκλογικά μετρήσιμη εκδοχή της αριστεράς. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, μπλεγμένος εξ αρχής σε μια αντιφατική σχέση εξάρτησης με το σύστημα πλήρωσε την θετική, αν και όχι τόσο τολμηρή στάση του την περίοδο του Δεκέμβρη. Έτσι, ευνοημένος από τα ΜΜΕ, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχασε το εικονικό προφίλ που εκείνα του είχαν φτιάξει, ώστε να εσωτερικεύσει και να αναδείξει στην επιφάνεια τις τεράστιες εσωτερικές του αντιφάσεις και προγραμματικές αντιθέσεις. Πολύ εύκολα λοιπόν κατέρρευσε επιλέγοντας ουσιαστικά να «αυτοκτονήσει» παρά το αντικειμενικά καλό ποσοστό στις ευρωεκλογές, απογοητεύοντας τους χιλιάδες αγωνιστές που είχαν πιστέψει σε αυτό το εγχείρημα. Συνολικά, λοιπόν, και τα δύο κόμματα φανέρωσαν και στις συνθήκες της κρίσης την ιστορική και προγραμματική τους ανεπάρκεια.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά, συνεπώς, βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Ο προηγούμενος χρόνος, πολύ καυτός και κινηματικός, έδειξε πως πλευρές της δικής μας πολιτικής πρότασης μπορούν να περπατάνε, μπορούν να είναι αποτελεσματικές για τα εργατικά συμφέροντα. Θα ήμασταν τυφλοί αν δε βλέπαμε αυτές τις πολιτικές μέσα στον Δεκέμβρη, μέσα στο μεταναστευτικό κίνημα, μέσα στο φοιτητικό κίνημα, μέσα στο εργατικό κίνημα, μέσα στο κίνημα για τους ελεύθερους χώρους. Εδώ μόνο στου Ζωγράφου πλευρές αυτής της πολιτικής ανατρέψανε πλήρως την εικόνα και το σκηνικό του Δήμου. Και από τα λόγια όλων των εκπροσώπων του αστισμού και του ρεφορμισμού προκύπτει ένας κοινός παρανομαστής: ο φόβος αυτών ακριβώς των κινημάτων. Αυτή ακριβώς η εμπειρία διαμόρφωσε πανηγυρικά την Αντικαπιταλιστική Αντικαπιταλιστική Συνεργασία για την Ανατροπή. Και η πρώτη μας δοκιμή στις Ευρωεκλογές ήταν ενθαρρυντική. Απέδειξε πως εκεί που αγωνιζόμαστε και έχουμε ρόλο είμαστε και είμαστε υπολογίσιμο διακριτό πολιτικό ρεύμα. Δεν είναι τυχαίο πως στου Ζωγράφου με το Κίνημα στην Πόλη, τις επιτροπές κατοίκων, τον Αυτοδιαχειρζόμενο Κοινωνικό Χώρο, λάβαμε 1%. Γιατί ακριβώς προτάσσουμε μια άλλη συνολικότερη αντίληψη και πολιτική.
Παρόλα αυτά, αν κάποιος υποστηρίξει πως τα πράγματα είναι τέλεια για εμάς, θα είναι ψεύτης. Έχουμε τεράστιες αδυναμίες. Αδυναμίες προγραμματικές, αδυναμίες που προκύπτουν από σημαντικές διαφωνίες μεταξύ μας σε εκτιμήσεις, προτεραιότητες, τακτικές. Η ΔΕΘ είναι ενδεικτική αυτών των αδυναμιών. Δε θα τις κρύψουμε αυτές τις αδυναμίες, αλλά και ούτε θα τις αφήσουμε να μας καταβάλλουν. Κανείς δεν πιστεύει και δεν πίστεψε ποτέ πως ο δικός μας δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Επίσης, ούτε έχουμε προχωρήσει στα αναγκαία βήματα πολιτικής ενοποίησης. Σε κάθε περίπτωση παραμένουμε ένα νέο εγχείρημα που ακόμα δοκιμάζεται. Επιλέξαμε και επιλέγουμε τους δύσκολους δρόμους. Και συνεχίζουμε γιατί ακριβώς πιστεύουμε πως ένα αντικαπιταλιστικό ρεύμα υπάρχει μέσα στην κοινωνία και ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται πως δε χωράει ούτε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μέσα στο ΚΚΕ ούτε μέσα στην Αναρχία. Αυτό ακριβώς το ρεύμα θα επιδιώξουμε να εκφραστεί μέσα από το ψηφοδέλτιό μας στις επερχόμενες εκλογές. Να λειτουργήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ελκτικά για να αναδεχθεί ένας τρίτος πόλος, μια άλλη αριστερά της νίκης και του οράματος για μια άλλη κοινωνία. Ας παλέψουμε λοιπόν όλοι μαζί για να δούμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη δικιά μας ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να φουντώνει παντού. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο.
Κάτω στο βάθος τόσα πέλματα βαριά.
Ακούω να' ρχεται καινούργιο βήμα
Τυφλή Εποχή, Μιχάλης Κατσαρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου