Πρόσφυγες στον δρόμο: οι αγνές προθέσεις δεν φτάνουν

Αυτές τις ημέρες τα κυβερνητικά παπαγαλάκια προσπαθούν μας πείσουν για τον αριστερό χαρακτήρα της κυβέρνησής του με το επιχείρημα ότι δεν βάζουν το λιμενικό να βουλιάζει τους πρόσφυγες, όπως η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά τους αφήνει να πνίγονται μόνοι τους. Φοβερό το διακύβευμα!!!! Την ίδια ώρα που διεκδικούμε λοιπόν το Νόμπελ αγάπης που δεν τους πυροβολούμε συμβαίνει οι ευαίσθητοι έλληνες πουλμαντζήδες να πλουτίζουν σε βάρος της δυστυχίας τους, ενώ παράλληλα οι ταξιτζήδες διαμαρτύρονται για αθέμιτο ανταγωνισμό. Η υγιής επιχειρηματικότητα σε όλο μεγαλείο.  Είμαστε «σκατάνθρωποι» οι έλληνες….

εδώ οι πρόσφυγες χαμογελούν αισιόδοξοι και φωτογραφίζονται με το σήμα της νίκης

Χθες λοιπόν οι εταιρίες που μετέφεραν πρόσφυγες δεν μπορούσαν να προχωρήσουν λόγω των μπλόκων των αγροτών και εγκατέλειψαν τους πρόσφυγες στη μέση της εθνικής οδού. Ήταν δύσκολο για αυτούς να κάνουν τον κόπο να τους φέρουν μέχρι την Θεσσαλονίκη. Μιλάμε συνολικά για περίπου 270 ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους παιδιά. Οι 200 αφέθηκαν κοντά σε ένα Έβερεστ και άρα ήταν εύκολο να γίνουν αντιληπτοί. Ένα τηλέφωνο λοιπόν έφτανε και μισθώθηκαν πούλμαν για να τους πάνε φαγητό, νερό, κουβέρτες και άλλα. Μια ομάδα ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη να πάμε να τους βρούμε με αυτοκίνητο πριν από το πούλμαν. Λόγω όμως των μπλόκων οι δρόμοι ήταν κλειστοί και ο αθηνέζος οδηγός χάθηκε στις διασταυρώσεις. Αλλά εξαιτίας αυτού του λάθους "ανακαλύψαμε" 50 ακόμα πρόσφυγες εγκαταλελειμμένους σε μια διασταύρωση να κοιμούνται πάνω στην Εθνική. Από τη Συρία, το Ιρακ και το Αφγανιστάν, ενώ ένα δεκάχρονο έλεγε Παλαιστίνη.

ξαναφωτογραφίζονται: μας εμπιστεύονται και χαίρονται

Δίπλα ακριβώς η αστυνομία και συγκεκριμένα η τροχαία έμοιαζε σαν να μην ενδιαφέρεται για την παρουσία τους. Οι τροχονόμοι απλά έκαναν το καθήκον τους εξηγούσαν στους οδηγούς ότι δεν μπορούσαν να πάνε προς Κατερίνη. Εκατοντάδες αυτοκίνητα πέρασαν από αυτό το σημείο και σταμάτησαν. Οι οδηγοί κατέβηκαν και συνομίλησαν με τους τροχονόμους. Στα μάτια όλων αυτών οι πρόσφυγες ήταν αόρατοι. 50 άνθρωποι δεν φαίνονταν. Ήταν 15 παιδιά, το πιο μικρό 40 ημερών και τα πιο μεγάλα έφηβοι. Κοριτσάκια και αγοράκια κρύωναν και μαζί με τους γονείς τους και τους άλλους πρόσφυγες είχαν στερηθεί φαγητό για 3 ημέρες και νερό για μια ολόκληρη ημέρα. Αμέσως φωνάξαμε να μπούνε μέσα στο αυτοκίνητο οι μωρομάνες και τα παιδιά. Αλλά το αυτοκίνητο στάθηκε μικρό. 2 πεντάχρονα στο τιμόνι αγκαλιά, μια μάνα με το μωρό στο χέρι στον συνοδηγό και δυό δίχρονα-τρίχρονα μαζί, δυό ακόμα μάνες πίσω με μωρά και 2-3 τρίχρονα στη μέση. Το ένα δεν χώραγε κι έβαζε το φατσάκι του πάνω στο χειρόφρενο. Και τα παιδάκια ήταν πολλά. Τι θα κάναμε; Δυό ακόμα στο πορτμπακάζ, αμέσως κοιμήθηκαν αγκαλιά. Και τα άλλα;

αγοράκια παίζουν με το τιμόνι

Κανένας δεν ρωτούσε από τα αυτοκίνητα που σταματούσαν, ούτε ο παπάς, ούτε ο Άουντι ούτε ο Κία ούτε ο πουλμαντζής ούτε ο φορτηγατζής. Μόνο ρωτούσαν «πως θα βγουν», «πως θα πάνε». Μόνο ένας έβγαλε ένα μπουκάλι νερό και το έδωσε. Θα το λέει στα εγγόνια του μέχρι να πεθάνει για τη μεγάλη φιλάνθρωπη πράξη. Ένα ζευγάρι αλβανών, περίπου στα 25-30 με ένα καλό αυτοκίνητο σταμάτησε και φώναξε «φέρτε και σε εμάς παιδιά». Αμέσως βάλαμε τα υπόλοιπα μαζί με τις μάνες. Η κοπέλα αμέσως ανέλαβε να ταΐσει και να αλλάξει το νεογέννητο και όλη την ώρα το κρατούσε στην αγκαλιά της, δεν βγήκε ούτε μια στιγμή από το αυτοκίνητο. Το παιδί, ο αλβανός έξω όλη την ώρα να προσπαθεί και αυτός να βοηθήσει. Έδωσε όλα του τα σιγάρα και μετά δεν είχε να καπνίσει ούτε αυτός. «Δεν φεύγουμε», λέει, «ούτε εμείς». «Ας φτάσουμε στον Βόλο το πρωί, δεν πειράζει».  

παιδιά χαμογελάνε μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου

Το πρόβλημα αρχικά ήταν ότι δεν ξέραμε καν που βρισκόμαστε.  Αμέσως πέσανε τηλέφωνα και γνωστοί από την κατάληψη στο Ορφανοτροφείο και άγνωστοι που από την πανκινητοποίηση ενδιαφέρθηκαν μάζεψαν ρούχα, φαγητό και νερό και έτσι ήρθαν τρία αυτοκίνητα. Αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Εμείς εκεί να προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε ότι θα τους βοηθήσουμε, να προσπαθούμε να τους ενθαρρύνουμε, να επικοινωνήσουμε. Λίγα αγγλικά, ένας ιρανός που ήταν μαζί μας επικοινωνούσε κάπως με κάποιον που ήξερε περσικά και δια μέσου ενός ελληνοάραβα φίλου καταφέραμε να τους εξηγήσουμε το σχέδιο: θα τους πηγαίναμε στην Θεσσαλονίκη, στην κατάληψη Ορφανοτροφείο.

Έπρεπε όμως να μας δείξουν τα χαρτιά τους για να σιγουρευτούμε ότι όλοι ήταν νόμιμοι. Άσχημη διαδικασία γιατί μοιάζαμε με «μπάτσους», αλλά οι δικηγόροι επέμεναν από το τηλέφωνο ότι έπρεπε να γνωρίζουμε. Όταν έφτασε το πρώτο αυτοκίνητο με το πρώτο φαγητό, μπισκότα και γάλατα, μαζί με πάνες και ρούχα για παιδιά ακολούθησε ακόμα μια περίεργη διαδικασία. Η μοιρασιά, να πάρουν όλοι, πρώτες οι μάνες και τα παιδιά, μετά οι άντρες. Ευτυχώς έφταναν για όλους. Το αυτοκίνητο με το νερό όμως αργούσε και οι άνθρωποι διψούσαν. Σε λίγο έφτασε δεύτερο αυτοκίνητο με μαγειρευτό φαγητό. Σε λίγο τρίτο με νερό, πορτοκαλάδες και κουβέρτες.

Το ερώτημα ήταν τώρα πως θα μεταφερθούν; Μετά από συνεννοήσεις, η Κατάληψη Ορφανοτροφείο  έκλεισε ένα πούλμαν. Εντωμεταξύ μάλλον άλλαξε βάρδια η τροχαία και ο νέος εκεί αστυνομικός φάνηκε ευαίσθητος. Ήρθε και μας ρώτησε πως βρέθηκαν εκεί και μας ενθάρρυνε, ενώ βοήθησε με το πούλμαν. Αν ήταν κάποιος «περίεργος» θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά «εμπόδια». Η μεταφορά προσφύγων τιμωρείται με 10 χρόνια φυλάκιση. Τελικά, μετά από ώρα κατέφτασε λοιπόν το μισθωμένο πούλμαν. Οι πρόσφυγες επιβιβάστηκαν. Τα παιδιάκια από το προτ-μπακάζ δεν ήθελαν να βγουν. Ομως σε 30 λεπτά βρέθηκαν όλοι σε έναν ζεστό και φιλόξενο χώρο, την κατάληψη Ορφανοτροφείο

Και μετά τι; Που θα πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ποια θα είναι η συνέχεια; Αλλά κι ένα μεγάλο αγχωτικό ερωτηματικό: πόσοι τελικά πρόσφυγες είναι εγκαταλελειμμένοι στην Εθνική Οδό; Και εκεί νιώθεις πόσο λίγο και πόσο μικρό είναι αυτό που έγινε. Παρότι το συναίσθημα της προσφοράς είναι πάντα γλυκό, δεν είμαστε περήφανοι. Η συναίσθηση ότι είμαστε «λίγοι», όχι αριθμητικά, αλλά ποιοτικά ως κοινωνία, πνίγει κάθε χαρά κι ελπίδα. Και οι γύρω συνέχιζαν να ρωτάνε «πως θα βγούμε για Αθήνα». Και η «κυβέρνηση της Αριστεράς», ο δήμος, η περιφέρεια, οι αρχές, η εκκλησία, κοινοί δολοφόνοι με αγνές προθέσεις. Μόνος αρωγός η αλληλεγγύη των από κάτω που απλά ξεβολεύτηκαν μερικά απογεύματα από την καθημερινότητα τους... 

Και πραγματικά θα σκέφτομαι για πάντα αυτό το ζευγάρι των αλβανών και θα τους ευχαριστώ γιατί μέσα στον δικό μας πανικό εμφανίστηκαν και βοήθησαν.... Γιατί, ας πούμε, για πολλούς από εμάς κομμουνιστές και αναρχικούς, είναι αυτονόητο ως ένα βαθμό ότι θα βοηθήσουμε. Σαν να έχουμε "επαγγελματοποιηθεί" από την "ιδεολογία" μας ως προς τις δράσεις μας.... Συνηθίζουμε να τα κάνουμε αυτά... το ζευγάρι των αλβανών όμως είναι εκείνη ακριβώς η μικρή μειοψηφία που σε κάνει να ελπίζεις για την ανθρωπότητα, είναι το μικρό όμορφο λουλούδι που φύτρωσε στην εθνική οδό μέσα στην παγωνιά του χειμώνα. Είναι η μικρή λιαχτίδα φωτός που μας κρατάει ζωντανούς. Αυτοί οι δύο άνθρωποι θεώρησαν ως αυτονόητο ότι μπορούσαν να χάσουν τον χρόνο και ίσως το βόλεμά τους για λίγες ώρες. Ήταν αυτονόητο αυτό που εκαοντάδες ίδιοι σαν αυτούς, δηλαδή τυχαίοι ταξιδιώτες που περνούσαν και σταματούσαν σε αυτό το σημείο, απλά δεν σκέφτηκαν καν.