Habemus Tsipram... Σκέψεις πάνω στην προδοσία των αυθεντικών συναισθημάτων του κινήματος των πλατειών

                                                                                                           του Κώστα Παλούκη

Όταν ένας παρατηρητής αισθάνεται ότι πνίγεται από τα πολιτικά γεγονότα συνήθως έχει να καταμαρτυρήσει πάρα πολλά υπέρ ή εναντίον των καταστάσεων. Άλλες φορές ωστόσο αισθάνεται ότι τα γεγονότα τον ξεπερνούν τόσο πολύ που δεν μπορεί να συγκροτήσει ούτε ένα σχόλιο. Τότε στρέφεται σε άλλες μεθόδους σχολιασμού συνήθως μη συγκροτημένης επιχειρηματολογίας, εικόνες, μικρά καυστικά ή εντόνως θυμικά σχόλια, γελοιογραφίες, χιούμορ κ.α. Η αλήθεια ειναι πως τα σύγχρονα μέσα πολιτικής συζήτησης και διαλόγους επιτρέπουν την εύκολη διολίσθηση σε αυτό που ονομάζεται “τρολλάρισμα”. Αλλά και ο αντίλογος πολλές φορές έρχεται μέσω των ίδιων δρόμων

Με ένα τέτοιο συναίσθημα πιστεύω ότι πολλοί αντιμετώπισαν την είδηση της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάπα Φραγκίσκο, αλλά κυρίως την κάλυψη της είδησης αυτής από τα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ. Ο Πάπας Αργεντινός, Ο Πάπας των φτωχών που υιοθέτησε το όνομα του Φραγκίσκου της Ασίζης, ο επικριτής της κυριαρχίας της αγοράς. Ακόμα και οι ιησουίτες, το τάγμα του Πάπα, καθαγιάζονται από τις εκπομπές του Κόκκινου. Οι ιησουίτες συγκεκριμένα σύμφωνα με τους Γιώργο Αναδρανιστάκη και Νίκο Φίλη (Κόκκινο, 18/9/2014, 12:38) ταυτίζονται με το κίνημα, ενώ οι ιερείς με την κομματική γραφειοκρατία. Και ο Πάπας Φραγκίσκος είναι ως αργεντινάζος με το πρώτο. Και δυστυχώς έχουν στην Ελλάδα και όλον τον κόσμο κακό όνομα αδικαιολογήτως.
Δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι πως όλες αυτές οι κοπέλες των ΚΚΕεσωτερικάριων με το όνομα Δανάη, Λητώ και Δάφνη που έμειναν αβάφτιστες γιατί οι γονείς τους έμειναν πιστοί στην κοσμικότητά τους με θυσία την σωτηρία των παιδιών τους θα πρέπει να πάνε αμεσα να ραντιστούν.

 

φώτο από την Αυγή της αριστεράς

Κατά την άποψή μου τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με την επιλογή αυτή πρόδωσαν τα αυθεντικά συναισθήματα του κινήματος των πλατειών του 2010. Μια βαριά προδοσία ενός σημαίνοντος, αν και λανθάνοντος, πολιτικού μηνύματος που ενδεχομένως πολλοί να αγνοούν ή να κάνουν πως αγνοούν επιφανειακώς αποστρεφόμενοι αυτό που αγαπημένοι μας νεοφιλελεύθεροι κατονομάζουν ως “εθνικολαϊκισμό” της ριζοσπαστικής αριστεράς. Θα επιχειρήσω μέσα από τα μάτια μιας φιλελεύθερης

Το κίνημα της πλατείας Συντάγματος, ως γνωστόν, χωριζόταν σε “άνω” και “κάτω” πλατεία. Ένας παραδοσιακός χωροταξικός διαχωρισμός διακριτός όλες τις μικρές ελληνικές κοινότητες, χωριά, νησιά, γειτονιές κλπ θεμελιωμένος στην πολύ απλή και κατανοητή ελληνική εθνικολαϊκιστική εμφυλιοπολεμική διαχωριστική γραμμή “οι απο δω γ....νε τους από κει”. Οι έντονες όμως αυτές πολιτικοφιλοσοφικές αντιθέσεις που επιλύονταν με τον παραδοσιακό εθνικολαϊκό πετροπόλεμο και κυνηγητό ποτέ δε δημιούργησαν “σινικά τείχη” μεταξύ των στρατοπέδων. Αυτό είναι βέβαια χαρακτηριστικό στοιχείο του εκφυλισμού των εθνικολαϊκών αριστερών καθώς εύκολα στο όνομα ενός άλλου κοινού εχθρού π.χ. μιας επίθεσης από ένα άλλο χωριό, νησί ή πόλη το τεράστιο αυτό χάσμα μεταξύ των πλατειών αίφνις κλείνει. Το τοιούτο συνέβη και στην πλατεία Συντάγματος προκαλώντας δικαιολογημένα την μήνιν των ορθολογικώς πραττόντων και σκεπτομένων του αστικοδημοκρατικού τόξου κυρίων και κυριών Παγκάλου, Σώτης, Αδώνη και ΔΗΜΑΡιτών κλπ δυνάμεων.

Θα γίνω όμως σαφής.

Στην “κάτω πλατεία” λάβαινε χώρα η λεγόμενη λαϊκή αμεσοδημοκρατική συνέλευση, ίσως το απαύγασμα του νεώτερου μεταπολιτευτικού λαϊκισμού. Είναι ίσως το πλέον ενδεικτικό χαρακτηριστικό της ηγεμονίας της θλιβερής αριστερής κουλτούρας, αυτού του συγχρόνου ΑΝΑΡΧΟΑΝΤΑΡΣΥΟΣΥΡΙΖΙΚΟΥ ολοκληρωτισμού. Νεαροί και νεαρες λάβαιναν μέσω κλήρωσης τον λόγο και ρητόρευαν για λήγα λεπτά εναντίον του μνημονίου, του ΔΝΤ, της ΕΕ, της κυβερνησης του σεπτού για το Βήμα και Μέγκα ακόμα τότε ΓΑΠ. Αυτή η αστεία και σχεδόν γελοία διαδικασία έληγε με την γνωστή από τα θηριώδη ρωμαϊκά θεάματα κίνηση του αντίχειρα του υψωμένου χεριού. Παράλληλα, ως άλλοι Νέρωνες εκδήλωναν τα λαϊκιστικά ολοκληρωτικά τους αισθήματα εναντίον του κοινοβουλίου, αυτού του ναού της ελληνικής δημοκρατίας, διατυπώνοντας τα αισχρά συνθήματα “Να καεί να καεί το μπ...λο η βουλή”. Με αυτόν τον τρόπο εκδηλώθηκε ο σύγχρονος λαϊκιστικός λόγος και βαρβαρότητα καταγόμενος απευθείας από τις χειρότερες παραδόσεις του λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚισμού της δεκαετίας του 1980 επιζητούσαν σαν άλλοι Τσοβόλες “δώστα όλα”. Εκείνη την ώρα βέβαια η κοινή λογική του αγαπητού μας Πρετεντέρη διαλαλούσε εκφράζοντας τα συναισθήματα του υπεραιωνόβιου ΔΟΛιανού συγκροτήματος πως η ελληνική οικονομία “δεν μπορούσε”.

Στην λεγόμενη “άνω πλατεία” συνέβαινε ένα άλλο φαινόμενο ίσως χαρακτηριστικό του πολιτικού συνεχούς του εθνικολαϊκισμού, δηλαδή της συγχώνευσης εθνικισμού και λαϊκισμού σε μια, ενιαία και αδιαίρετη ολοκληρωτική ιδεολογία. Σε μία εξέδρα ρήτορες λάβαιναν τον λόγο. Ένας από αυτούς υποστήριζε την άμεση επέλαση της μάζας στο κοινοβούλιο και την κατάλυση του συντάγματος στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας και του λαού, την δημιουργία Συντακτικής Λαϊκής Συνέλευσης και ενδεχομένως την ένοπλη και βίαιη σύγκρουση με το δημοκρατικό κράτος. Ένας άλλος γενειοφόρος και ρασοφόρος μοναχός κρατώντας το λάβαρο της Αγίας Λαύρας ανέβηκε στο βήμα. Η θέα του με έκανε να πιστεύω πως ήταν μάλλον η μετενσάρκωση του Παπουλάκου, του λαϊκού εκείνου υπερορθόδοξου ρωσόφιλου μοναχού και πρώην κρεοπώλη, που τον 19ο αιώνα κήρυττε στους χωρικούς της Πελλοπονήσου εναντίον του Όθωνα και του παπισμού ξεσηκώνοντας στον λαό. Και πράγματι αυτός ήταν. Ο εχθρός ήταν φυσικά ο αιρετικός, ο τρισκατάρατος, ο άνθρωπος που υπέγραψε συμβόλαιο με τον Σατανά, ο δράκων, ο ίδιος ο σατανάς, το δικέρατο αυτό θηρίο, ο Ψευδοπροφήτης, δηλαδή ο Πάπας. Ο μοναχός αυτός μας εξηγούσε πως ο Αντίχριστος είναι πια στη γη και ότι αυτό φαίνεται με την ολοένα και μεγαλύτερη έκφραση της λατρείας προς τον Πάπα. Σημείο αυτής κυριαρχίας ήταν φυσικά το μνημόνιο, η ΕΕ και το Ευρώ, όπως φυσικά και οι νέεες ταυτότητες, τα οποία επιβλήθηκαν από τους ευρωπαίους όργανα του Σατανά και τους υποτακτικούς σε αυτούς Γιωργάκη. Απέναντι στο θηρίο αυτό του Σατανά έπρεπε όλοι εμείς οι ορθόδοξοι να ενωθούμε και να πολεμήσουμε, να νικήσουμε με κάθε τρόπο τις πολιτικές του Αντίχρηστου. Τότε ένα μέρος του κοινού διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως πολλοί είναι άθεοι και πως ορθόδοξοι και άθεοι είναι εχθροί. Τότε ο θεϊκός Παπουλάκος έδωσε την απάντηση εκείνη η οποία θεμελίωσε την εθνικολαϊκή συμμαχία του ολοκληρωτισμού. “Οι άθεοι δεν είναι εχθροί και ο Θεός τους συγχωρεί λόγω της άγνοιάς τους. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους αιρετικούς παπικούς γιατί αυτοί είναι χειρότεροι, είναι ο πραγματικός εχθρός γιατί είναι συνειδητά όργανα του Σατανά”.

Και πράγματι με αυτήν την ενωτική ρήση έσπασαν τα στεγανά μεταξύ των λαϊκιστών της Κάτω Πλατείας και των εθνικιστών-φονταμελιστών της Άνω Πλατείας σε ένα και ενιαίο αδιαίρετο εθνικολαϊκιστικό δόγμα. Ο μεγάλος υποτίθεται ριζοσπάστης Τσίπρας έπιασε το νόημα των εποχών και προσπάθησε να συνενώσει σε πολιτικό μέτωπο τον εθνικολαϊκισμό. Οι ΣΥΡΙζαίοι οργανώνουν θεολογικά συνέδρια, ο Τσίπρας επισκέπτεται τον Αρχιεπίσκοπο και πρόσφατα το Άγιο Όρος. Για τον Τσίπρα «υπάρχουν κοινές αντιλήψεις, αλλά και πολλά στοιχεία της αγιορείτικης ζωής από τα οποία όλοι μπορούν να παραδειγματιστούν». Οι αξίες του Αγίου Όρους είναι κοινές και μοιάζουν με εκείνες των αγωνιστών ζαπατίστας της Ζούγκλας Λαγκαντόνα.

Όλα αυτά μέχρι χθες. Διαβάζουμε ξαφνικά στην Αυγή. Ο Πάπας δεν είναι ο τρισκατάρατος, δεν είναι το θηρίο του Σατανά. Αντίθετα, διαβάζουμε στην Αυγή και καταιγιζόμαστε με μηνύματα και επιχειρήματα στο Κόκκινο λατρείας προς το πρόσωπο του Πάπα. Είναι φανερό σε όλους. Ο Τσίπρας πρόδωσε τον λαό του. Πούλησε το κίνημα των πλατειών. Διαλύει το μέτωπο του εθνικολαϊκισμού. Ο οππορτουνισμός του δεν έχει όριο. Ο δρόμος προς την αιρετική ενσωμάτωση και τον αιρετικό ρεφορμισμό δεν έχει τέλος.

Όλα αυτά όμως θα τα βρει μπροστά του. Γιατί σίγουρα ο άλλος πόλος του εθνικοαλϊκισμού δεν θα αφήσει έτσι την προδοσία. Οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως οι γνήσιοι εκφραστές του εθνικολαϊκισμού θα σηκώσουν ξανά το λάβαρο της Αγίας Λαύρας στο αυθεντικό πνεύμα του κινήματος της πλατείας. Όχι στην ΕΕ, όχι στο Ευρώ, όχι στον αιρετικό Παπισμό.