Kώστας Μάρκου
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται πολύ κοντά στην είσοδό της στη Βουλή! Αυτό δείχνουν όλες οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις, οι οποίες έφτασαν στα χέρια δημοσιογραφικών επιτελείων μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες πληροφορίες του Πριν, σε συνδυασμό με μια «λαϊκή ανταρσία» στις κάλπες, η οποία οδηγεί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε μεγάλη πτώση. Με βάση αυτές τις δημοσκοπήσεις, την περασμένη εβδομάδα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αποσπάσει ήδη ποσοστά της τάξης του 2,4 - 2,8% στην απόφαση ψήφου, ενώ παρέμενε, μέχρι προχθές, ένα ακόμη υψηλότατο ποσοστό αναποφάσιστων της τάξης του 15%, που θα κριθεί πάνω στην κάλπη και από το οποίο, πάλι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικούσε ένα πρόσθετο 3% με 4% επί των αναποφάσιστων. Επαναλαμβάνουμε, ότι όλα τα παραπάνω δεν στηρίζονται απλά στη γενική εμπειρική μας εκτίμηση, η οποία απλώς επιβεβαιώνεται. Φαίνεται, όμως, ότι η ανοδική τάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκρυβόταν εδώ και καιρό.
Η τάση αυτή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ανατραπεί, εκτός πολύ σημαντικού «γεγονότος» με χαρακτήρα γενικευμένης προβοκάτσιας, κάτι που πρέπει να θεωρείται πολύ δύσκολο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή είναι ένας απολύτως ρεαλιστικός στόχος, ο οποίος εξαρτάται πλέον μόνο από τη γεμάτη αυταπάρνηση, ακούραστη και χωρίς όρια δουλειά των μελών και φίλων της!
Από αυτή τη σκοπιά, το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έθεσαν σε εφαρμογή αριστερά και δεξιά επιτελεία, δεν έχει πλέον καμία ισχύ. Αντίθετα, ακριβώς η ψήφος όλων των ταλαντευόμενων προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ακόμη και η ψήφος ήδη καταληγμένων που γνωρίζουν και συμφωνούν με το πρόγραμμά της, αλλά είχαν επηρεαστεί από τη θεωρία της «εκλογικής χρησιμότητας», πρέπει να σταθμιστεί με βάση τα νέα δεδομένα.
Ακόμη και αγωνιστές και γενικότερα πολίτες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με κάθε λεπτομέρεια του προγράμματός της, αλλά θέλουν να τιμωρήσουν τα «μνημονιακά» κόμματα και θέλουν να δυσκολέψουν το σχηματισμό «μνημονιακής» κυβέρνησης, θα εξυπηρετήσουν αυτό το στόχο τους πολύ καλύτερα και με πολύ πιο χρήσιμο για το λαό τρόπο, εάν ψηφίσουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στείλουν στη Βουλή. Γιατί ψηφίζοντας ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλουν στο να αφαιρεθούν οκτώ έδρες κυρίως από τη ΝΔ, η οποία, παρά τη μεγάλη πτώση που προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις, θα είναι πρώτο κόμμα.
Οι τάσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι τρίτο κόμμα εάν όχι δεύτερο, το ΚΚΕ σε στασιμότητα αλλά μπορεί να έχει ακόμη και μείωση των ποσοστών του, ωστόσο θα κινηθεί σε υψηλά ποσοστά, ενώ τα άλλα ψηφοδέλτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν καταγράφονται δυστυχώς στα «κρυφά» γκάλοπ.
Η γενική τάση των εκλογών έχει ήδη κριθεί, μένουν όμως κρίσιμες «λεπτομέρειες» στην τελική διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος, που θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Στις λεπτομέρειες κρύβονται οι «διάβολοι» της Βουλής. Η γενική τάση είναι η διπλή κατάρρευση του δικομματισμού, ο οποίος πασχίζει να ξεπεράσει το 40%, ενώ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα προσεγγίσουν το 45%. Την εκτίμηση αυτή συμμερίζεται, για παράδειγμα, και το Έθνος της Πέμπτης, στο οποίο σημειωνόταν: «Πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται, όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, οι ‘’γκρίζες ζώνες’’ για τα δύο μεγάλα κόμματα, γεγονός που αποτυπώνεται πλήρως σε όλα τα ‘’κρυφά γκάλοπ’’ που διενεργούνται για λογαριασμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο ‘’παρά πέντε’’ της αναμέτρησης». Και προσθέτει: «Αυτήν τη στιγμή το άθροισμα των ποσοστών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται αρκετά κάτω από το 50%, γεγονός που θα προκαλέσει -εάν παραμείνει- πολλά και ποικίλα προβλήματα την επόμενη μέρα των εκλογών». Και συνεχίζει: «Σύμφωνα με τις έρευνες, παρά την πολιτική πόλωση, την προβολή σοβαρών διλημμάτων που θέτουν οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς, τα λεγόμενα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς αλλά και της Δεξιάς, κάθε άλλο παρά έχουν πληγεί». Για να καταλήξει το κύριο άρθρο της εφημερίδας: «Εάν η εικόνα αυτή δεν μεταβληθεί μέσα στις τρεις ημέρες που υπολείπονται για τις εκλογές, τότε το τοπίο την επόμενη ημέρα θα είναι τελείως διαφορετικό. Θα πρόκειται για την κατάρρευση ουσιαστικά του δικομματισμού στην Ελλάδα, κάτι που δεν συνέβη ποτέ από το 1974 έως και σήμερα».
Αυτή η τάση έχει πλέον παγιωθεί και δεν αλλάζει. Όλες οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι δεν φτάνουν με τίποτα το πολυπόθητο 50%, εκτός απροόπτου, όπως προαναφέραμε. Ωστόσο, εάν μείνουν έξω από τη Βουλή πολλά «μικρά» κόμματα, θα μπορέσουν, παρόλα αυτά, να ξεπεράσουν μαζί τις 150 έδρες. Και φαίνεται ότι η γενική κατάρρευση του δικομματισμού οδηγεί στο να διεκδικούν την είσοδο στη Βουλή περισσότερα από τα δέκα κόμματα που εμφάνιζαν οι δημοσκοπήσεις μέχρι τώρα. Αλλά επειδή τα μνημόνια έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα από το λαό, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα χρειαστούν αριστερά και δεξιά δεκανίκια για να συγκυβερνήσουν.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αποφασιστική αναμέτρηση για την ανατροπή ή όχι και στην πράξη της αντιδραστικής πολιτικής και της σαρωτικής επέλασης του κεφαλαίου, δεν θα γίνει στο κοινοβούλιο. Ωστόσο, κάθε σώφρων άνθρωπος, πολύ περισσότερο οι αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, καταλαβαίνουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα παίξει προωθητικό ή ανασταλτικό ρόλο στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή σημαίνει, πολύ απλά, μεγαλύτερη δύναμη στο πρόγραμμά της, συμβολή στη γενική άνοδο της οργάνωσης, της αποφασιστικότητας και της προοπτικής του λαϊκού κινήματος και των αγώνων του, στα επαναστατικά γεγονότα που πλησιάζουν με ταχύτητα μεγαλύτερη, μετά από τον εκλογικό τεκτονικό σεισμό που αναμένεται.
προδημοσίευση άρθρου στο ΠΡΙΝ 6/5/2012
Σύντομη Περιγραφή:
Kώστας Μάρκου
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται πολύ κοντά στην είσοδό της στη Βουλή! Αυτό δείχνουν όλες οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις, οι οποίες, σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες πληροφορίες του Πριν, σε συνδυασμό με μια «λαϊκή ανταρσία» στις κάλπες. Την περασμένη εβδομάδα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αποσπάσει ήδη ποσοστά της τάξης του 2,4 - 2,8% στην απόφαση ψήφου, ενώ παρέμενε, μέχρι προχθές, ένα ακόμη υψηλότατο ποσοστό αναποφάσιστων της τάξης του 15%, που θα κριθεί πάνω στην κάλπη και από το οποίο, πάλι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις,
19 σχόλια:
Η χαμένη ψήφος και η χαμένη τιμή της αριστεράς
Μέρος 1
Η υποταγή κομματιών της αριστεράς στον αστικό κοινοβουλευτισμό και της μέσω αυτού ανάδειξής της σε δήθεν δύναμη ανατροπής είναι η άλλη όψη της πραγματικής αδυναμίας της να δρομολογήσει διαδικασίες ρήξης και ανατροπής μέσα στο λαό και στους εργαζόμενους. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει με το λαό στο δρόμο και στις πλατείες μέχρι πριν δύο μήνες, δηλαδή να συσπειρώσει καταρχήν πολιτικά το λαό σε στόχο ανατροπής του μνημονίων, των μέτρων ή έστω σε στόχο ανάσχεσης της επίθεσης ή πλευρών της και να δώσει συγκροτημένη κινηματική έκφραση στον αγώνα αυτόν, προσπαθεί να το κάνει με άλματα της πολιτικής σκέψης, στόχευσης και πρακτικής που αναπτύσσει στο θεωρούμενο από αυτήν προνομιακό, όπως φαίνεται, πεδίο, τις εκλογές, έτσι ώστε να παράγει έναν εκλογικό πολιτικό λόγο απ΄τοπν οποίο βγαίνει ότι στις 7 του Μάη ξεκινάει η ανατροπή που δεν ξεκίνησε πριν εν μέσω κινηματικών καταστάσεων. Και βέβαια η υιοθέτηση αυτής της λογικής στο έδαφος όμως της πραγματικής αδυναμίας για μετατόπιση του ταξικού συσχετισμού παράγει όχι μόνο βερμπαλισμούς αλλά και κατινισμούς και χειρότερα πράγματα. Ο λόγος για τη χαμένη ψήφο. Λογική συστημική και αστικοκοινοβουλευτική. Στον πυρήνα της είναι λογική της υποταγής στον κοινοβουλευτισμό, λογική που αναδεικνύει το αποτέλεσμα της κάλπης σε κινητήρια δύναμη και ρυθμιστή της αλλαγής των συσχετισμών μέσα στην κοινωνία και απαραιτήτως συνοδεύεται από τη λογική της υποστολής των αγώνων. Λογική που υπηρετείται από όλους εκείνους του κλασικούς παρατρεχάμενους των αστικών πολιτικών κομμάτων, που κάνουν το βρόμικο παιχνίδι που βλέπουμε έξω απ΄τα εκλογικά τμήματα, να τραβολογάνε και να σέρνουν τον κόσμο προσπαθώντας να αποσπάσουν την ψήφο του μην πάει αλλού, αναμασώντας όλοι τον κοινό λόγο της χαμένης ψήφου προσπαθώντας ν' ανοίξουν τρύπες στη συνείδησή του, να του υπενθυμίσουν την εκλογική χρησιμότητά του μόνο αν πέσει η ψήφος του στον τάδε κι όχι στο δείνα. Αλλιώς είναι άχρηστη. Και προφανώς δεν εννοώ μ' αυτό τη λογική μαυρίσματος των κομμάτων του συστήματος και των προθύμων, των δεξιών και αριστερών αναχωμάτων του, που πρέπει πολιτικά να τίθεται. Εννοώ όμως την μάχη που γίνεται μέσα στην αριστερά με την υιοθέτηση όμως της ίδιας ακριβώς δεξιάς λογικής. Ακαταμάχητα τα όπλα του αστισμού, τελικά.
Μερος 2
Σε πολιτικές στιγμές σαν κι αυτή, όπου το αστικό πολιτικό σκηνικό έχει υποστεί από τους αγώνες του λαού ρωγμές ως προς τη δυνατότητά του να αναπαράγεται με τον κλασικό, εύκολο μέχρι πρότινος κοινοβουλευτικό τρόπο, την επιτάχυνση που δεν ανάπτυξε αυτή η αριστερά μέσα στους αγώνες την αναπτύσσει προς άγραν ψήφου και διεξαγωγή ενός βρόμικου πολέμου. Θα μπορούσε να πει κανείς -και σωστά- ότι αυτά είναι αναμενόμενα συνοδευτικά όταν θεωρείς ότι η πολιτική σου γραμμή για την ανατροπή και η στόχευση μπορούν να προκύψουν μέσα από τις εκλογές. Άλλωστε το άμεσο μεταβατικό τεσσάρων-πέντε σταδίων πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης έχει αφετηρία τις εκλογές, τις αντιφατικές κυβερνήσεις, όπως έχει γραφτεί από πολλούς γνωστούς αρθρογράφους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται το “εξωκοινοβουλευτική” ως γεωγραφικό προσδιορισμό και όχι ως πολιτικό. Κάπως έτσι εκφυλίζονται και οι έννοιες, κάπως έτσι μεταλλάσσεται (και δυσφημείται) και η αριστερά από δύναμη που ευαγγελίζεται μια άλλη κοινωνία, άλλες σχέσεις από του αστισμού, άλλη κουλτούρα και άλλον πολιτικό πολιτισμό κι ας κριτικάρεται από τους μετερχόμενους τα πολιτικά όπλα του αστισμού και ο υπαρκτός και ο ανύπαρκος και οι στρεβλώσεις τους. Κάπως έτσι κι ο κόσμος διακρίνει μια ομοιότητα και δυσπιστεί. Αλλά ας έρθουμε στα επί τάπητος. Διαφαινόμενη λοιπόν η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ένα πολιτικό πρόγραμμα άμεσων λύσεων εκκινούμενων από την επίτευξη μιας αριστερής κυβέρνησης ή και συγκυβέρνησης (έστω και με τους Καμμένους). Κατά τα φαινόμενα έχει τη δυνατότητα να έχει το καλό εκλογικό ποσοστό. Όμως, αναγκαστικά, σ' ένα τέτοιο τοπίο θριάμβου των κοινοβουλευτικών και εκλογικών αυταπατών, ο Τσίπρας δρέπει ψήψους από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΣΡΥΑ. Σ' αυτό συμβάλλει το πολύ πλασάρισμα στην εκλογική αρένα με ομοειδή λογική την οποία έχει αναπτύξει επίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: δυνατότητα αριστερής ή μήπω αριστερής ή αντιφατικοαριστερής κυβέρνησης- εναρκτήριο της ανατροπής. Γράφει ο Γ. Ελαφρός στο ΠΡΙΝ: ".....Αλλά ακόμα και κοινοβουλευτικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Με 2% στις περιφερειακές εκλογές προ 18 μηνών, με μια υπαρκτή τάση υπέρ της, διεκδικεί βάσιμα το σπάσιμο του ορίου του 3% και καλεί όλους τους εργαζόμενους, όλους τους νέους, όλους τους αριστερούς να συμβάλλουν σε αυτό” . Από κει και πέρα συνεχίζει ο πόλεμος της χαμένης ψήφου, η εμβριθής αναζήτηση των σκοτεινών λεπτομερειών του εκλογικού νόμου, που καταλήγουν στο άνοιγμα της τρύπας στη συνείδηση του ψηφοφόρου, ο οποίος καλείται πλέον να ψηφίσει και να ενισχύσει όχι με άποψη πολιτική, όχι όπως αγωνίζεται αλλά με μια λογική πολιτικού αμοραλισμού, της εκλογικής χρησιμότητας uber alles. O ψηφοφόρος είναι ψηφοφόρος και τίποτ' άλλο. Πάει χαμένος αν συμπεριφερθεί με άλλη αριστερή άποψη. Στο τέλος θα κατηγορηθεί κι όλας αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως παλαιότερα από το ΚΚΕ, θα κατηγορηθεί αν δεν πιάσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το στόχο του 3% plus. Ίδια λογική αναπτύσσει και το ΚΚΕ, δηλαδή ψήφισε αυτό για να τιμωρήσεις, ισχυρός λαός = ισχυρό ΚΚΕ κ.λπ., σε μια λογική ταύτισης του κόμματος με το κίνημα, με το λαό. Και ο πόλεμος αποκτά διαστάσεις εμφυλίου μεταξύ των κατά τα άλλα κοινοδρασιακών στο κίνημα αριστερών δυνάμεων. Συνεχίζει λοιπόν ο Γ. Ελαφρός στο ΠΡΙΝ: “....Με το 0,5% ή με το 1% που μπορεί να χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να «μπουκάρει» στη Bουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα έπαιρναν σύνολο 2-3 βουλευτές παραπάνω. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κερδίσει 7-8 έδρες, φέρνοντας τα πάνω κάτω, μαζί με τους εκατοντάδες και χιλιάδες «βουλευτές» της «κάτω Βουλής» των αγώνων, που θα είναι στη θέση τους από Δευτέρα κιόλας.”
Μέρος 3
Ο επί των δημοσκοπικών, αρθρογράφος του ΠΡΙΝ, κ. Μάρκου ανακάλυψε μια συνομωσία του συστήματος (διπλής χρησιμότητας, κατά τη γνώμη μου, προ και μετά των εκλογών και αναλόγως των αποτελεσμάτων). Γράφει στην προδημοσίευση του ΠΡΙΝ της 6/5/2012: “....Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται πολύ κοντά στην είσοδό της στη Βουλή! Αυτό δείχνουν όλες οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις, οι οποίες έφτασαν στα χέρια δημοσιογραφικών επιτελείων μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες πληροφορίες του Πριν...” “....Με βάση αυτές τις δημοσκοπήσεις, την περασμένη εβδομάδα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αποσπάσει ήδη ποσοστά της τάξης του 2,4 - 2,8% στην απόφαση ψήφου, ενώ παρέμενε, μέχρι προχθές, ένα ακόμη υψηλότατο ποσοστό αναποφάσιστων της τάξης του 15%, που θα κριθεί πάνω στην κάλπη και από το οποίο, πάλι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικούσε ένα πρόσθετο 3% με 4% επί των αναποφάσιστων. Η τάση αυτή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ανατραπεί, εκτός πολύ σημαντικού «γεγονότος» με χαρακτήρα γενικευμένης προβοκάτσιας, κάτι που πρέπει να θεωρείται πολύ δύσκολο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή είναι ένας απολύτως ρεαλιστικός στόχος, ο οποίος εξαρτάται πλέον μόνο από τη γεμάτη αυταπάρνηση, ακούραστη και χωρίς όρια δουλειά των μελών και φίλων της!
Και υποδεικνύει, λοιπόν, ο δημοσκόπος – καιροσκόπος κος Μάρκου στα μέλη και τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνουν χρήση της λογικής της χαμένης ψήφου, ανενδοίαστα και προς πάσα κατεύθυνση και μάλιστα φαντασιωνόμενος ότι την καταγγέλλει κι όλας (μόνο βέβαια όταν αυτή χρησιμοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι όταν χρησιμοποιείται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς άλλες αριστερές δυνάμεις): “...Από αυτή τη σκοπιά, το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έθεσαν σε εφαρμογή αριστερά και δεξιά επιτελεία, δεν έχει πλέον καμία ισχύ. Αντίθετα, ακριβώς η ψήφος όλων των ταλαντευόμενων προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ακόμη και η ψήφος ήδη καταληγμένων που γνωρίζουν και συμφωνούν με το πρόγραμμά της, αλλά είχαν επηρεαστεί από τη θεωρία της «εκλογικής χρησιμότητας», πρέπει να σταθμιστεί με βάση τα νέα δεδομένα. Ακόμη και αγωνιστές και γενικότερα πολίτες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με κάθε λεπτομέρεια του προγράμματός της, αλλά θέλουν να τιμωρήσουν τα «μνημονιακά» κόμματα και θέλουν να δυσκολέψουν το σχηματισμό «μνημονιακής» κυβέρνησης, θα εξυπηρετήσουν αυτό το στόχο τους πολύ καλύτερα και με πολύ πιο χρήσιμο για το λαό τρόπο, εάν ψηφίσουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στείλουν στη Βουλή, σε σχέση με την ψήφο τους σε άλλο αριστερό ή μικρό κόμμα....”
Μέρος 4
Τι να κάνει ο άνθρωπος! Περιμένοντας τον τεκτονικό εκλογικό σεισμό στο δημοσκοπικό γραφειάκι του, εξαπολύει εκλογικό πόλεμο πλέον όχι στο σύστημα αλλά κατά πάντων άλλων αριστερών καθώς, όπως λέει, ο σωστός και σώφρων τρόπος είναι να καταλάβουμε ότι ναι μεν η ανατροπή δεν γίνεται στο κοινοβούλιο (κατά τας γραφάς, βέβαια, αλλά κατά την μύχια σκέψη του....) αλλά ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα παίξει προωθητικό ή ανασταλτικό ρόλο στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν έχει λοιπόν και πολλή σημασία αν συμφωνείς ή όχι με το πρόγραμμα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αρκεί να υποκλιθείς στη χρήση σου από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως κουκί. Δεν έχει σημασία αν στο κίνημα παλεύεις με συγκεκριμένη άποψη, αλλά στο παραβάν πρέπει να συμπεριφερθείς ατομικά, απολιτίκ και με βάση τον εκλογικό νόμο. Κατά τα άλλα, πετάμε και κάτι για σύνθεση απόψεων μέσα στην αριστερά, για ενότητα της αριστεράς, έτσι για να βρίσκεται σε πιο χαλαρές στιγμές, να φτιάχνουμε κι ένα προφίλ, βρε παιδί μου, αντισεχταριστικό και κοινοδρασίτικο.... Βέβαια, η Κασσάνδρα λέει ότι αυτόν το πόλεμο μεταξύ αυτών που έχουν ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με ό,τι αρνητικό έχει η ρεφορμιστική λογική, που αποτελεί την αρνητική κληρονομιά τους, που την κουβαλάνε και θέλουν να την επιβάλουν και σε λάθε αριστερό, τη λογική των συσχετισμών στους οποίους υποτάσσεται το κίνημα, της αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού, τον κερδίζει, προς το παρόν, αυτός που είναι καλύτερος ρεφορμιστής, που παίζει καλύτερα στο πεδίο του συστήματος! Έχει βέβαια μέλλον μπροστά του και ο κακός ρεφορμιστής να γίνει καλύτερος. Προς το παρόν μπορεί να αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση της έννοιας του αριστερού.
συμφωνώ ότι η αριστερά δεν πέτυχε αυτόν τον στόχο. Όμως από ότι φαίνεται ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής δεν είναι υπόθεση μιας μόνο μέρας ή μήνα διαδηλώσεων. Είναι ένας αγώνας διαρκής και συνεχής που γίνεται πολιτικά, κινηματικά ιδεολογικά σε κάθε σημείο αυτής της χώρας. Οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μέρος αυτού του αγώνα... μια στιγμή που ωστόσο συμβάλλει στην αποτύπωση των κατακτήσεων του κινήματος....
Για αυτό η καταψήφιση του Μαύρου Μετώπου είναι αναγκαία, η υπερψήφιση και η εκλογική άνοδος όλων των συνδυασμών της αριστεράς και βέβαια η είσοδος της ΑΝΑΤΡΣΥΑ στην βουλή γεγονός που θα σημάνει καθοριστικές εξελίξεις και στο εσωτερικό της αριστεράς, αλλά και στο πως θα δίνονται οι μάχες από την Δευτέρα.
Την Κυριακή ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις κάλπες και από την Δευτέρα, όπως και μέχρι σήμερα ΑΝΤΑΡΣΙΑ παντού...
Μέρος 5
Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος, βέβαια, και οι κάθε είδους υποστηρικτές τους κινητοποιούνται από έναν πραγματικό φόβο. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής στο ΑΠΘ, στο άρθρο του της 3/5/2012 με τίτλο “Εάν όχι τώρα, πότε;” ο φόβος είναι ότι το βάθεμα της επίθεσης θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου και θα ξεφύγουν από τα γνωστά κανάλια της κοινοβουλευτικής ομαλότητας, για τα οποία μάλιστα καταγγέλλει, μέμφει τους αριστερούς που “θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού· δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους”. Και συμπυκνώνεται -κατά τη γνώμη του- αυτός ο φόβος στο σύνθημα που παραθέτει: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» που, όπως λέει, “ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει”. Την ιστορία βέβαια της σοσιαλιστικής επανάνστασης ο ίδιος αρθρογράφος την ερμηνεύει ως έφοδο του υποκόσμου, λέγοντας ότι “Το «αν όχι τώρα, πότε;» το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917· συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν”. Προσπαθεί, μάλιστα, σε μια έπαρση αντικομμουνισμού, να υπενθυμίσει το σωστό δρόμο προς τον κ. Τσίπρα που καλεί σε κυβέρνηση της αριστεράς και προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρωτώμενος “το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις”, μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;»
Μέρος 6
Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής και όσα ακολουθήσουν θα βάλουν όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, διαχειριστικής ή όχι, ρεφορμιστικής ή επαναστατικής, αυταπατώμενης και αυτοαναφορικής ή γειωμένης με την πραγματικότητα, μπροστά στα θεμελιώδη ζητήματα της ανασυγκρότησης ταξικού εργατικού κινήματος, στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης τους με τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, αλλά και μπροστά στην αναγκαιότητα απάντησης ως προς το βασικό δρόμο που θ' ακολουθηθεί: συγκρότηση μετώπου αντίστασης, ρήξης και αντροπής, λαϊκή οργάνωση σε ημερήσια διάταξη για την απόκρουση της επίθεσης ή στη θέση τους μια νέα παλιαντζούρα του μεταρρυθμιτισμού, του κυβερνητισμού και της αποστοίχισης από το πεδίο της ταξικής πάλης. Εδώ οι απαντήσεις δεν μπορούν να είναι έξυπνες ούτε ευφάνταστες παρά μόνο πραγματικές.Αυτά τα ζητήματα απαντιούνται στο πεδίο όπου διαμορφώνονται οι όροι συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων και όχι στο πεδίο των εκλογών, της χρήσιμης ή της χαμένης ψήφου, της κοινοβουλευτικής λογικής που ματαιώνει την παραπάνω κατεύθυνση. Οι πολιτικές μάχες – απόψεις γραμμών ιστορικά, στο ΕΑΜ, στην ΕΔΑ, αλλά και στη νεότερη ιστορία, διεθνή και ελλαδική, δεν χάθηκαν ούτε κερδήθηκαν από τις ψήφους και τα ποσοστά. Χάθηκαν οι μάχες (μαζί εξανεμίστηκαν και τα ποσοστά) εξαιτίας της επικράτησης του ρεφορμισμού, της λογικής της παντοδυναμίας του μονοδρόμου του καπιταλισμού, της ταξικής συνεργασίας, της αναζήτησης εύκολων, γρήγορων και ταχύρρυθμων απαντήσεων αντί για την στήριξη και την εμπιστοσύνη στην ανατρεπτική δύναμη των λαών. Αυτά ήταν που έδωσαν τη δυνατότητα στον κυρ καθηγητή να εκφράζει τον αντικομμουνισμό του και να λερώνει την έφοδο στον ουρανό και σε κάποιους να χαίρονται γιατί η εκφορά του λόγου του είναι χρήσιμη στον πολιτικό κανιβαλισμό. Και αυτή τη μάχη καμία αριστερά δεν μπορεί να την κερδίσει αν δεν απαλλαγεί από την αυταπάτη που τη διακατέχει ότι, τάχα, χωρίς να στηρίζεται στο λαό, χωρίς να αποτελεί πραγματικού μεγέθους πολιτική δύναμη ανατροπής, μπορεί να χρησιμοποιεί και όπλα του συστήματος, αναπαράγοντας, διαπαιδαγωγώντας και ενισχύοντας συστημικές λογικές, αντί να φτιάξει τα δικά της όπλα.
Κωστούλα Κανδηλιώτη, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ), 4/5/2012
Μέρος 5
Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος, βέβαια, και οι κάθε είδους υποστηρικτές τους κινητοποιούνται από έναν πραγματικό φόβο. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής στο ΑΠΘ, στο άρθρο του της 3/5/2012 με τίτλο “Εάν όχι τώρα, πότε;” ο φόβος είναι ότι το βάθεμα της επίθεσης θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου και θα ξεφύγουν από τα γνωστά κανάλια της κοινοβουλευτικής ομαλότητας, για τα οποία μάλιστα καταγγέλλει, μέμφει τους αριστερούς που “θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού· δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους”. Και συμπυκνώνεται -κατά τη γνώμη του- αυτός ο φόβος στο σύνθημα που παραθέτει: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» που, όπως λέει, “ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει”. Την ιστορία βέβαια της σοσιαλιστικής επανάνστασης ο ίδιος αρθρογράφος την ερμηνεύει ως έφοδο του υποκόσμου, λέγοντας ότι “Το «αν όχι τώρα, πότε;» το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917· συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν”. Προσπαθεί, μάλιστα, σε μια έπαρση αντικομμουνισμού, να υπενθυμίσει το σωστό δρόμο προς τον κ. Τσίπρα που καλεί σε κυβέρνηση της αριστεράς και προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρωτώμενος “το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις”, μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;»
Μέρος 5
Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος, βέβαια, και οι κάθε είδους υποστηρικτές τους κινητοποιούνται από έναν πραγματικό φόβο. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής στο ΑΠΘ, στο άρθρο του της 3/5/2012 με τίτλο “Εάν όχι τώρα, πότε;” ο φόβος είναι ότι το βάθεμα της επίθεσης θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου και θα ξεφύγουν από τα γνωστά κανάλια της κοινοβουλευτικής ομαλότητας, για τα οποία μάλιστα καταγγέλλει, μέμφει τους αριστερούς που “θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού· δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους”. Και συμπυκνώνεται -κατά τη γνώμη του- αυτός ο φόβος στο σύνθημα που παραθέτει: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» που, όπως λέει, “ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει”. Την ιστορία βέβαια της σοσιαλιστικής επανάνστασης ο ίδιος αρθρογράφος την ερμηνεύει ως έφοδο του υποκόσμου, λέγοντας ότι “Το «αν όχι τώρα, πότε;» το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917· συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν”. Προσπαθεί, μάλιστα, σε μια έπαρση αντικομμουνισμού, να υπενθυμίσει το σωστό δρόμο προς τον κ. Τσίπρα που καλεί σε κυβέρνηση της αριστεράς και προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρωτώμενος “το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις”, μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;»
Μέρος 5
Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος, βέβαια, και οι κάθε είδους υποστηρικτές τους κινητοποιούνται από έναν πραγματικό φόβο. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής στο ΑΠΘ, στο άρθρο του της 3/5/2012 με τίτλο “Εάν όχι τώρα, πότε;” ο φόβος είναι ότι το βάθεμα της επίθεσης θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου και θα ξεφύγουν από τα γνωστά κανάλια της κοινοβουλευτικής ομαλότητας, για τα οποία μάλιστα καταγγέλλει, μέμφει τους αριστερούς που “θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού· δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους”. Και συμπυκνώνεται -κατά τη γνώμη του- αυτός ο φόβος στο σύνθημα που παραθέτει: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» που, όπως λέει, “ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει”. Την ιστορία βέβαια της σοσιαλιστικής επανάνστασης ο ίδιος αρθρογράφος την ερμηνεύει ως έφοδο του υποκόσμου, λέγοντας ότι “Το «αν όχι τώρα, πότε;» το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917· συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν”. Προσπαθεί, μάλιστα, σε μια έπαρση αντικομμουνισμού, να υπενθυμίσει το σωστό δρόμο προς τον κ. Τσίπρα που καλεί σε κυβέρνηση της αριστεράς και προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρωτώμενος “το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις”, μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;»
¨...σε σχέση με την ψήφο τους σε άλλο αριστερό ή μικρό κόμμα.¨ Αυτό ΔΕΝ υπάρχει στο αντίστοιχο κείμενο στο ΠΡΙΝ,και πάνω σε αυτό οικοδομείται ενα μεγάλο μέρος κάποιας κριτικής.
στο αρχικό κείμενο υπήρχε μια φράση που δικαίως ενόχλησε. Το κείμενο αυτό αντέγραψα από μια αρχική μορφή του κειμένου που μου είχε έρθει στο email. το ανάρτησα χωρίς να δώσω μεγάλη σημασἰα σε όλο το κείμενο, γιατί βιαζόμουν να αποχωρήσω. έκτοτε δεν είχα πρόσβαση στο ιντερνετ.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ψήφος είναι πολιτική και ότι ο καθένας στηρίζει το πολιτικό πρόγραμμα με το οποίο συμφωνεί. Οποιοσδήποτε άλλος εκβιασμός είναι απαράδεκτος. Αυτό δε σημαίνει ότι μεταξύ των διαφορετικών αντιλήψεων θα πρέπει να υπάρχει και η συζήτηση για την χρησιμότητα της ψήφου.
Για μένα προσωπικά χρήσιμη ψήφος είναι αυτή που μπορεί να βάλει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Βουλή γιατί πιστεύω ότι το πρόγραμμα, οι αρχές και η λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι χρήσιμες για την τάξη και την κοινωνία.
Θλίβομαι γιατί η λανθασμένη αυτή ανάρτηση προκάλεσε ναι μεν δικαιολογημένες κριτικές ως ένα σημείο, αλλά από την άλλη πολλές φορές η κριτική αυτή δείχνει κακοπιστία.
Φίλτατε Ρασκόλνικοβ κατανοώ την αναγκαιότητα διαχείρισης από την πλευρά σου (όχι απ την πλευρά του συγγραφέα) της δικαιολογημένης αντιπαράθεσης στην πολιτική άποψη του συγγραφέα, η οποία δημιουργεί ευρύτερους προβληματισμούς και αντιδράσεις και σε πολύ περισσότερους αριστερούς. Νομίζω όμως καταρχήν ότι η αντιπαράθεση δια του κειμένου μου είναι πολιτικότατη και όχι προϊόν κακοπιστίας ούτε αυθαίρετης εκ μέρους μου ερμηνείας των γραφομένων του, με αυτούσια παράθεση του επίμαχου κομματιού που τώρα λείπει, Η αιτιολόγηση ότι δεν έδωσες μεγάλη σημασία στο κείμενο επειδή βιαζόσουν δεν σημαίνει ότι και θα το λογόκρινεςσ αυτό το σημείο. Εξ άλλου είναι ανάρτηση ενυπόγραφη προσωπικής άποψης του γράφοντος, γιατί να τη λογοκρίνεις, λογοκριτής είσαι;; Όχι βέβαια. Το αν θα μπορούσες να το "σώσεις" νωρίτερα το πράγμα (πριν δηλαδή δημιουργήσει αντιδράσεις) αυτό, ναι, είναι όντως θέμα χρόνου. Δεν αναιρεί όμως η απόσυρση του επίμαχου κομματιού την δεδηλωμένη άποψη του συγγραφέα. Μπορείς να ψηφίζεις ό,τι θέλεις φίλτατε, δεν κριτικάρεσαι γι΄αυτό, Αλλά μην προσπαθείς να τα γυρίσεις και τούμπα τα πράγματα μιλώντας για κακοπιστία μου. Ε όχι! Το άρθρο άλλωστε, είτε έμεινε λίγο είτε πολύ στο μπλογκ σου, με το επίμαχο κομμάτι που τώρα λείπει, έχει κάνει ήδη το γύρο σε πολλά email . Δεν είμαι κακόπιστη αλλά ούτε και αφελής. Χρησιμοποιώ τη σκέψη μου αρκετά,
Κωστούλα Κανδηλιώτη
αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι προσωπικά διαφωνώ με οποιαδήποτε προσπάθεια μη πολιτικών κριτηρίων στο ζήτημα της επιλογής ενός κόμματος. Καταθέτω την αυτοκριτική μου. Σε άλλη περίπτωση δε θα αναρτούσα αυτό το κείμενο με αυτήν την διατύπωση. Το γεγονός ότι εν τέλει υπήρξε μια άλλη τελική μορφή δείχνει την ευαισθησία στο ζήτημα αυτό όχι μόνο από εμένα, αλλά και από το σύνολο των συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που διαφοροποιούνται.
Δε θα έκανα ποτέ σε κάποιον άλλον, ιδιαίτερα σε πολιτικές ομάδες και αγωνιστές που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς αυτό που γίνεται από τον ΣΥΝ ή το ΚΚΕ σε μένα. Έτσι αισθάνεται και το κάθε μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αντίθετα, διαβάζω σε προεκλογικά κείμενα των μικρότερων αριστερών ψηφοδελτίων μια κριτική που ξεπερνάει το όριο της συντροφικής κριτικής, είναι εμπαθή και πολλές φορές με καταφανείς διαστρεβλώσεις των θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το λάθος αυτής της διατύπωσης αποτέλεσε αφορμή για μια συνολικότερη επίθεση σε πρόσωπα και σε έναν ολόκληρο συνδυασμό. Δε θέλω από την άλλη ούτε να πετάξω στο πυρ το εξώτερον τον συγγραφέα του. Το άγχος των τελευταίων ημερών οδηγεί σε λάθη. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζονται και να διορθώνονται.
Η διόρθωση λοιπόν δεν είναι δική μου, αλλά του συγγραφέα, καθώς με αυτήν τη μορφή εμφανίζεται το κείμενο παντού.
Τώρα όποιος θέλει να βγάλει πολιτική υπεραξία από αυτό το λάθος ας το κάμει... όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε....
Στο έντυπο ΠΡΙΝ πάντως με την αρχική του μορφή δημοσιεύτηκε. Στο ηλεκτρονικό όντως είναι αλλαγμένο. Και αναρωτιέται κανείς αν δεν υπήρχαν οι αντιδράσεις και μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και το ΝΑΡ θα υπήρχε αυτή η διόρθωση;
Όσο για την εμπάθεια και τη διαστρέβλωση για να μην μένει κουβέντα στο αέρα καλό θα ήταν να υπήρχαν συγκεκριμένα παραδείγματα για να μπορούμε να τα δούμε.
Δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο, τουλάχιστον, το ΠΡΙΝ είναι που διέπρεψε σε αυτά τις ελάχιστες φορές που αναφέρθηκε στις θέσεις του ΚΚΕ(μ-λ) αλλά και του Μ-Λ ΚΚΕ (π.χ. για το χρέος και ταύτιση των απόψεων τους με αυτές του ΚΚΕ, κάτι που γίνεται σχεδόν συστηματικά και όχι μόνο από το ΠΡΙΝ) και με αφορμή τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας μας.
Πράγματα που επισημάνθηκαν στο blog μου, προκάλεσαν συζητήσεις αλλά το ΠΡΙΝ ή οι αρθρογράφοι δε θεώρησαν απαραίτητο να τοποθετηθούν.
Ως προς τα υπόλοιπα του άρθρου διαφωνώ συνολικά με τη λογική του γιατί κατά τη γνώμη μου υποτάσσεται στη λογική του κοινοβουλευτισμού.
μπορώ να παραπέμψω σε πολλά άρθρα που φτάνουν μάλιστα και στην χυδαία διαστρέβλωση... επιμένω ότι ένας χώρος κρίνεται όχι από τα λάθη του, αλλά από το εάν τα διορθώνει... και ο δικός μας χώρος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κέρδισε και σε αυτήν την περίπτωση αυτό το στοίχημα.... και δεν ήταν οι αντιδράσεις από το μλ μόνο, αλλά οι αντιδράσεις πρώτα και κύρια από την ίδια την ΑΝΑΤΡΣΥΑ και το ΝΑΡ...
και μάλιστα δημόσια...
δεν ξέρω άλλους χώρους που να συμβαίνει κάτι τέτοιο....
όσο για την κατηγορία περί κοινοβουλευτισμού: είμαστε οι τελευταίοι που μπορεούν χαρακτηριστούν για κάτι τέτοιοι, εμείς που έχουμε στο dna μας τη λογική της εξουσίας στις γενικές συνελεύσεις....
την είσοδο στη βουλή δεν την θέλουμε για να γίνουμε κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά για να κάνουμε πιο ισχυρή της θέσεις και τις απόψεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς....
ποτέ δεν ήμασταν με τα ΔΣ και τα Πανσπουδαστικά ή με τις γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ, ποτέ με τους θεσμούς... αυτά άλλοι τα υπερασπίζονται....
όχι σε μας λοιπόν....
για αυτό είμαι ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν, γιατί όταν κάνουμε λάθος, το αναγνωρίζουμε και το διορθώνουμε και δεν κάνουμε την πάπια....
συντροφικά
¨..μια κριτική που ξεπερνάει το όριο της συντροφικής κριτικής, είναι εμπαθής και πολλές φορές με καταφανείς διαστρεβλώσεις των θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ¨.raskolnikov, προς επιβεβαίωση σου:¨..Τι να κάνει ο άνθρωπος! Περιμένοντας τον τεκτονικό εκλογικό σεισμό στο δημοσκοπικό γραφειάκι του..(!!) , ¨..η ανατροπή δεν γίνεται στο κοινοβούλιο (κατά τας γραφάς, βέβαια, αλλά κατά την μύχια σκέψη του....) , ¨..Κατά τα άλλα, πετάμε και κάτι για σύνθεση απόψεων μέσα στην αριστερά, για ενότητα της αριστεράς, έτσι για να βρίσκεται σε πιο χαλαρές στιγμές, να φτιάχνουμε κι ένα προφίλ, βρε παιδί μου, αντισεχταριστικό και κοινοδρασίτικο....¨(!!) ,¨... Προς το παρόν μπορεί να αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση της έννοιας του αριστερού ¨......
απ΄ότι καταλαβα (γιατί δεν έχω πάρει εφημερίδα) δημοσιεύτηκε στο έντυπο Πριν ολόκληρο το άρθρο, Από μια άποψη, ο συγγραφέας έχοντας προσωπική σχέση με το κείμενό του έχει και καθε δικαίωμα να το διατηρήσει ως έχει και να επιμένει στην άποψή του. Σ' αυτήν την περίπτωση, της δημοσίευσης ολοκλήρου του κειμένου, θεωρώ ένδειξη ευαισθησίας τις αντιδράσεις που αναφέρεις από την πλευρά κάποιων εκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πλην όμως όχι ικανές να αναστρέψουν το κλίμα πολιτικού κανιβαλισμού που έχει ενσκύψει ενόψει του ρεαλιστικού, όπως λέτε, εκλογικού στόχου του 3%+ που έχετε θέσει. Εν πάση περιπτώσει, εκλογές είναι θα περάσουν, η αριστερά θα αναμετρηθεί με πραγματικά ζητήματα, όπου θα δείξει τις αρετές της και τα ελαττώματά της.
Κωστούλα Κανδηλιώτη
Προς ανωνυμο των 2:35
Ημέρα Δευτέρα. Ο "τεκτονικός εκλογικός σεισμός" δεν είναι δική μου εκτίμηση, αλλά δική σας. Αποδείχθηκε λάθος."Η ανοδική τάση που είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί, η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βουλή ως ρεαλιστικός στόχος, που δεν βασίζεται μάλιστα σε εμπειρική εκτίμηση", επίσης δεν είναι δική μου εκτίμηση. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση επίσης. Και δεν το λέω με χαρά αλλά με μεγάλη λύπη μου γιατί: Ενισχύει τη λογική του κυβερνητισμού, διαλέγει λάθος γήπεδο για την αριστερά. Τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς μπορούν να είναι α-ντα-να-κλα-ση και ΜΟΝΟ των πραγματικών συσχετισμών μέσα στην κοινωνία. Τίποτ άλλο. Απ τη στιγμή που οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ υσχετισμοί δεν έχουν διαφοροποιηθεί ΔΕΝ θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια αντανάκλαση στην κάλπη. Αποδείχθηκε ότι το "να πέσει η κυβέρνηση". το "να φύγουν", όχι μόνο δεν φτάνει αλλά είναι και λάθος. Η λογική της αντιφατικής κυβέρνησης - εναρκτήριου σημείου ανατροπής δικαιώθηκε.... απ΄την ανάποδη. Τολμώ μια εκτίμηση: Σήμερα έχουμε ένα κατά τη γνώμη μου αντιφατικό αντιμνημονιακό και ΔΕΞΙΟΣΤΡΟΦΟ (ελπίζω βραχύβιο) σκηνικό (ΣΥΡΙΖΑ (εκλαμβανόμενος ως ρεφορμισμός/ το νεο ΠΑΣΟΚ του 80/ ανανεωτικό ρεύμα) + Καμμένος + ΧΑ). Ήττα εκλογική της άλλης αριστεράς (εδώ βάζω και το ΚΚΕ κατά μία έννοια όμως, την οποία δεν αναλύω και μην προτρέξεις να την εκλάβεις λανθασμένα.)που δεν μπορεί να συνδέσει την σοσιαλιστική προοπτική με την ανατροπή και να χαράξει πολιτική γραμμή με αξιώσεις που θα οδηγεί προς τα κει και μεταπίπτει σε κυβερνητισμούς. Κάτω απ΄αυτές τις εξελίξεις λοιπόν τέρμα τα παραμύθια για όλους μας. Όσο η αριστερά δεν αντιμετωπίζει τα πραγματικά ζητήματα και δεν προετοιμάζει με πραγματικούς όρους ανατροπή, ο κόσμος θα ψηφίζει "άμεσες λύσεις" τύπου Συρίζα, Καμμένου και ΧΑ. Όταν επίσης δεν μπορείς -και το ξέρεις- να βάλεις τέτοιες διεργασίες με πραγματικούς όρους στο κίνημα, και επιλέγεις να στρέφεις ολόκληρο δυναμικό αριστερών αγωνιστών σε εκλογικές αυταπάτες, αυτό λέγεται και-ρο-σκο-πι-σμός και υπόκλιση στον κοινοβουλευτισμό και το δημοσκοπισμό. Όταν στρέφεσαι προς άγρα ποσοστών εναντίον άλλων αριστερών δυνάμεων αυτό λέγεται πολιτικός κανιβαλισμός και ΔΕΝ πρέπει να χαρακτηρίζει αριστερούς. Η πάλη γραμμών μέσα στην αριστερά έχει όρους εντιμότητας κάτω απ΄τους οποίους διεξάγεται.
Κοινή δράση-πάλη γραμμών-συγκρότηση ταξικού κινήματος-ανασύνθεση της αριστεράς στην κατεύθυνση ανατροπής με προοπτική, ο μόνος δρόμος συναγωνιστή μου.
Κωστούλα
Δημοσίευση σχολίου